Νέος συνασπισμός εξουσίας

                                             Άρθρο του Βασίλη Τσίρκα, δικηγόρου. 

                                                                                                                                  

Μια νέα κινητικότητα προκαλεί ανεπανόρθωτες ρωγμές στο κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό, με αποτέλεσμα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας να στρέφονται προς την Αριστερά. Όχι μόνο για να διαμαρτυρηθούν και για να καταγγείλουν, όπως ευελπιστούν τα δύο κόμματα εξουσίας, αλλά και γιατί έφτασε η ώρα για την συγκρότηση ενός νέου συνασπισμού εξουσίας που θα διεκδικήσει την αλλαγή πορείας και την προώθηση προοδευτικών πολιτικών για την έξοδο από την κρίση και για κοινωνική δικαιοσύνη.

Σε μια περίοδο που επιχειρείται η πιο βίαιη ανακατανομή πλούτου και εισοδήματος, η Δημοκρατία έχει αφυδατωθεί και έχει μετατραπεί σε ένα άνυδρο και μίζερο τελετουργικό, ενώ η ευρωπαϊκή ιδέα μεταλλάχτηκε σε όχημα για την εφαρμογή των πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Οι δυνάμεις του Μνημονίου προσπάθησαν στην αρχή να διχάσουν την ελληνική κοινωνία και έλεγαν ότι δήθεν φταίνε οι «χρυσοπληρωμένοι» δημόσιοι υπάλληλοι για την κρίση και ότι τα μέτρα αφορούν τη δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας και ότι δεν θα θίξουν τον ιδιωτικό τομέα.

Απέκρυψαν συστηματικά την επέκταση των μέτρων και στον ιδιωτικό τομέα. Και επέβαλαν αυτές τις ρυθμίσεις με αποτέλεσμα να φτάνει ένας νέος άνθρωπος να αμείβεται σήμερα με ψίχουλα, επιστρατεύοντας ψέματα, εκφοβισμούς και εκβιασμούς.

Δεν πρόκειται για λαϊκισμό. Πρόκειται για την πιο σκληρή πραγματικότητα που καθηλώνει τους νέους και τη δημιουργικότητά τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν άλλοι, όσοι εδώ και δεκαετίες συνυπέγραφαν την καταστροφή της χώρας, παχυλούς μισθούς και παντός είδους διευκολύνσεις και προνόμια, διπλές και τριπλές θέσεις και συντάξεις, ανοχή στην ανομία και την υπερσυσσώρευση του πλούτου.

Σε αυτό το νέο τοπίο η κυρίαρχη πολιτική, αποδυναμωμένη και χρεοκοπημένη στη συνείδηση των πολλών, απαντά στην καθημερινή αγωνία των πολιτών με περισσότερο αυταρχισμό και με προκλητική επίδειξη της κατασταλτικής της δύναμης. 

Στοιχείο αυτής της χρεοκοπίας του πολιτικού συστήματος είναι ο φόβος απέναντι στις εκλογές, ο φόβος της κρίσης από τη λαϊκή συνείδηση, ότι δηλαδή θα καταγγείλει και στην κάλπη αυτή την αδιέξοδη και άγρια πολιτική σε βάρος του λαού και την πλήρη υποχώρηση στις απαιτήσεις της τρόικας και των δανειστών.

Εκείνο που επείγει σήμερα είναι η ανατροπή των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών που μας οδήγησαν στο Μνημόνιο, για να υπερβούμε την κρίση με όρους πολιτικούς και κοινωνικούς όχι με αριθμητικές αλχημείες, υπαγορευμένες από την τρόικα και τους δανειστές.

Η αναστολή πληρωμών αποτελεί σήμερα τη μοναδική λύση μέχρι να υπάρξει μια κοινή δίκαιη ευρωπαϊκή λύση και μέχρι να ανακτήσουμε την αξιοπρέπεια και την κυριαρχία μας.

 

Η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, με δυνατότητα να αποπληρώνουμε το υπόλοιπο με ρήτρα ανάπτυξης, όπως έγινε  για τη Γερμανία το 1953, αποτελεί σήμερα την πιο ρεαλιστική πρόταση για να ανακάμψει η χώρα και να ανασάνουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία.

Το έλλειμμα της παραγωγικής βάσης της χώρας πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστεί. Ο τομέας της βιομηχανίας έχει αποδιοργανωθεί, ενώ συνεχίζουμε να εισάγουμε βασικά αγροτικά προϊόντα που η χώρα θα έπρεπε να παράγει. Ο ορυκτός πλούτος της χώρας είναι ανεκμετάλλευτος, ενώ όλες οι παραδοσιακές ατμομηχανές της ελληνικής οικονομίας, όπως για παράδειγμα η οικοδομή, έχουν διαλυθεί πλήρως. 

 

Μόνο οι δημόσιες παραγωγικές επενδύσεις, η οργανωμένη ειδίκευση σε σύγχρονους τομείς παραγωγής και η ανασυγκρότηση του κοινωνικού τομέα, σε συνδυασμό με την αύξηση των κονδυλίων στην εκπαίδευση και την έρευνα, θα θωρακίσουν αναπτυξιακά τη χώρα και θα την καταστήσουν ικανή να ανταποκριθεί στα νόμιμα δάνειά της.

Μια τέτοια πολιτική θα πρέπει να συνοδεύεται από την κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος με απευθείας χαμηλότοκο δανεισμό των κρατών από την ΕΚΤ και όχι των χρεοκοπημένων τραπεζών, με ταυτόχρονη φορολόγηση του συσσωρευμένου πλούτου και του κεφαλαίου.

Χρειάζεται ένας καθημερινός αγώνας ελπίδας, ώστε να δώσουμε ξανά νόημα και περιεχόμενο στην, «κουρεμένη» από τα Μνημόνια, Δημοκρατία μας.

Να μην επιτρέψουμε άλλο να σπαταλιέται το μέλλον των νέων. Είναι καιρός να τελειώνουμε με τη μετριότητα, την ευκολία, τη λαμογιά και τις πελατειακές σχέσεις. Να επινοήσουμε από την αρχή αξίες, δημοκρατικές αρχές και προοδευτικές πολιτικές.  Να προτάξουμε την Πολιτική και τη Δημοκρατία έναντι των αγορών και της οικονομίας.   

Η συγκρότηση ενός τέτοιου σχεδίου και του αντίστοιχου κοινωνικού και πολιτικού συνασπισμού που θα αγωνιστεί από σήμερα γι’ αυτό αρχίζει από τον συντονισμό όλων των δυνάμεων της Αριστεράς και των δυνάμεων που έχουν ήδη γυρίσει την πλάτη τους στο νεοφιλελεύθερο συναινετικό δικομματισμό, που δέσμευσε τη χώρα στην καταστροφή.

Ένα τέτοιο σχέδιο θα δώσει στον λαό αξιοπρέπεια και στην κοινωνία αυτοπεποίθηση και ελπιδοφόρα προοπτική.