30.11.11
Αλ.Τσίπρας: Η δανειακή σύμβαση δένει χειροπόδαρα τον λαό για δεκαετίες Ημερομηνία δημοσίευσης: 30/11/2011
Tην απόλυτη αντίθεση του ΣΥΡΙΖΑ στην 'επικίνδυνη' πολιτική του Μνημονίου και της λιτότητας εξέφρασε ο Αλέξης Τσίπρας στη χθεσινή συνάντηση που είχε με τον πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο. Η πρώτη συνάντηση αλλά και συζήτηση -μιας και ο κ. Παπαδήμος δεν έχει απαντήσει στις ερωτήσεις των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή- των δύο ανδρών διήρκεσε περισσότερο από μιάμιση ώρα.
Ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ ανέπτυξε τις θέσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς για τη δανειακή σύμβαση λέγοντας ότι δένει χειροπόδαρα τον ελληνικό λαό για τις επόμενες δεκαετίες, ειδικά λόγω της υπαγωγής του χρέους στο αγγλοσαξονικό δίκαιο, την ίδια στιγμή μάλιστα που η απόφαση της 26ης Οκτωβρίου βρίσκεται στον "αέρα".
Έτσι επανέλαβε το αίτημα για εκλογές καθώς η νέα κυβέρνηση είναι πλήρως απονομιμοποιημένη ενώ ο λόγος της συγκρότησής της, η απόφαση δηλαδή της τελευταίας Συνόδου Κορυφής, έχει ήδη γίνει παρελθόν.
Επιπλέον ο Αλ. Τσίπρας έθεσε την ανάγκη απόσυρσης του αντισυνταγματικού χαρατσιού ενώ ιδιαίτερη έμφαση έδωσε και στον κίνδυνο απαξίωσης που διατρέχουν τα ασφαλιστικά ταμεία από το επικείμενο κούρεμα. Όπως ενημέρωσε στις δηλώσεις του εξερχόμενος από το Μέγαρο Μαξίμου κάλεσε τον πρωθυπουργό "να ανακαλέσει άμεσα το αντισυνταγματικό, παράνομο και αντιλαϊκό χαράτσι της ΔΕΗ".
"Όταν το κύριο δίλημμα σήμερα στην Ευρώπη είναι αλλαγή πολιτικής, δηλαδή επανίδρυση της Ευρωζώνης ή διάλυση, η επιμονή της χώρας μας σε μια πολιτική που διαλύει την Ευρωζώνη είναι τουλάχιστον επικίνδυνη" σημείωσε και πρόσθεσε:
"Εξηγήσαμε στον κ. Παπαδήμο ότι διαφωνούμε με την επιλογή του Μνημονίου και της αυστηρής λιτότητας γιατί αυτή έχει αποδειχθεί πια ότι είναι αποτυχημένη και δεν οδηγεί μόνο την κοινωνία στον όλεθρο, αλλά και όλη την Ευρωζώνη στη διάλυση. Εκφράσαμε την ανησυχία μας για την εμμονή σε αυτήν την πολιτική, καθώς επίσης του θέσαμε ξανά ένα θέμα που έχει να κάνει με τη δημοκρατική νομιμοποίηση αυτών των κρίσιμων επιλογών, δηλαδή τη δημοκρατική νομιμοποίηση της συγκυβέρνησης και της Βουλής. Ένα θέμα δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας".
Ο Αλ. Τσίπρας, θέτοντας ζήτημα δημοκρατίας, αναφέρθηκε στη συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση επισημαίνοντας ότι με αυτόν τον τρόπο απενεχοποιείται η ακροδεξιά και ανακύπτει κίνδυνος ενθάρρυνσης πρακτικών τρομοκράτησης της κοινωνίας.
"Πρέπει άμεσα να προχωρήσουμε με ομαλές διαδικασίες σε εκλογές προκειμένου τελικά ο ελληνικός λαός να αποφασίσει και για το μέλλον του και για τη ζωή του και για τον τόπο" κατέληξε στις δηλώσεις του
www.avgi,gr
Νέες νίκες πολιτών και φορέων ενάντια στο χαράτσι Ημερομηνία δημοσίευσης: 30/11/2011
www.avgi,gr
Με πάθος, ορμή, αλλά και αισιοδοξία για την τελική έκβαση χιλιάδες πολίτες σε όλη τη χώρα οργανώνονται και κινητοποιούνται προκειμένου να καταπέσει μεθαύριο στο Συμβούλιο της Επικρατείας το επαίσχυντο χαράτσι που έχει επιβληθεί μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Την ίδια στιγμή, τρεις νέες δικαστικές αποφάσεις σε Θεσσαλονίκη, Γιάννενα και Αλεξανδρούπολη δικαίωσαν πολίτες και με προσωρινές διαταγές απαγόρευσαν στη ΔΕΗ να τους κόψει το ρεύμα μέχρι την εκδίκαση των κύριων προσφυγών.
Αναβρασμός επικρατεί στις γειτονιές της Αθήνας όπου οι πρωτοβουλίες κατοίκων πολλαπλασιάζονται. Καθημερινά οργανώνονται εκδηλώσεις και ενημερωτικές συζητήσεις, στις οποίες η συμμετοχή είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή, ενώ ομάδες πολιτών αναλαμβάνουν να μοιράζουν ενημερωτικά φυλλάδια στις εισόδους των σταθμών του μετρό.
Πέρα όμως από τις κινητοποιήσεις σε επίπεδο γειτονιάς, σημαντικές είναι και οι πρωτοβουλίες των φορέων. Ο δήμος της Πάτρας, σε συνεργασία με τους φορείς της πόλης, αποφάσισε να προχωρήσει σε συμβολική συσκότιση το βράδυ της Πέμπτης 1 Δεκεμβρίου σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Η συσκότιση θα ξεκινήσει στις 8 το βράδυ και θα ολοκληρωθεί στις 10, ενώ στις 7.30 το βράδυ θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Γεωργίου. Από την πλευρά του, ο εμπορικός σύλλογος της πόλης καλεί τα μέλη του να κλείσουν τα φώτα για μία ώρα και να συμμετάσχουν στην κινητοποίηση με κεριά.
Το μεγάλο ραντεβού βέβαια έχει δοθεί για το πρωί της Παρασκευής έξω από το Συμβούλιο της Επικρατείας (Πανεπιστημίου 47) όπου θα συναντηθούν φορείς και κινήσεις πολιτών και γειτονιών που αγωνίζονται ενάντια στο αντικοινωνικό και αντισυνταγματικό μέτρο. Η διαδικασία θα γίνει με το μοντέλο της "πρότυπης δίκης" και αναμένεται να αποτελέσει "πιλότο" για τα δικαστήρια όλης της χώρας. Η τελική απόφαση αναμένεται εντός ενός μήνα.
Όσον αφορά την απόφαση του Πρωτοδικείου Ιωαννίνων, ο πολίτης που προσέφυγε είχε νομικό παραστάτη του τον Δικηγορικό Σύλλογο της πόλης. Ο συνήγορός του Αποστόλης Οικονόμου, σε ανακοίνωσή του αναφέρει: "Βασική αρχή του κράτους δικαίου είναι η προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών, η αξία της ανθρώπινης υγείας και η ασφάλεια της ζωής τους. Στην κατεύθυνση αυτή επιβάλλεται η αποφυγή της διακοπής της ηλεκτροδότησης στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, καθώς και σε εκείνους που λόγω οικονομικής τους αδυναμίας δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο βάρος αυτό".
ΕΙΡ. ΛΑΖ.
Με πάθος, ορμή, αλλά και αισιοδοξία για την τελική έκβαση χιλιάδες πολίτες σε όλη τη χώρα οργανώνονται και κινητοποιούνται προκειμένου να καταπέσει μεθαύριο στο Συμβούλιο της Επικρατείας το επαίσχυντο χαράτσι που έχει επιβληθεί μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Την ίδια στιγμή, τρεις νέες δικαστικές αποφάσεις σε Θεσσαλονίκη, Γιάννενα και Αλεξανδρούπολη δικαίωσαν πολίτες και με προσωρινές διαταγές απαγόρευσαν στη ΔΕΗ να τους κόψει το ρεύμα μέχρι την εκδίκαση των κύριων προσφυγών.
* Χιλιάδες πολίτες σε όλη τη χώρα οργανώνονται και κινητοποιούνται * Συσκότιση την Πέμπτη σε ένδειξη διαμαρτυρίας από τον Δήμο Πατρέων
Πέρα όμως από τις κινητοποιήσεις σε επίπεδο γειτονιάς, σημαντικές είναι και οι πρωτοβουλίες των φορέων. Ο δήμος της Πάτρας, σε συνεργασία με τους φορείς της πόλης, αποφάσισε να προχωρήσει σε συμβολική συσκότιση το βράδυ της Πέμπτης 1 Δεκεμβρίου σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Η συσκότιση θα ξεκινήσει στις 8 το βράδυ και θα ολοκληρωθεί στις 10, ενώ στις 7.30 το βράδυ θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Γεωργίου. Από την πλευρά του, ο εμπορικός σύλλογος της πόλης καλεί τα μέλη του να κλείσουν τα φώτα για μία ώρα και να συμμετάσχουν στην κινητοποίηση με κεριά.
Το μεγάλο ραντεβού βέβαια έχει δοθεί για το πρωί της Παρασκευής έξω από το Συμβούλιο της Επικρατείας (Πανεπιστημίου 47) όπου θα συναντηθούν φορείς και κινήσεις πολιτών και γειτονιών που αγωνίζονται ενάντια στο αντικοινωνικό και αντισυνταγματικό μέτρο. Η διαδικασία θα γίνει με το μοντέλο της "πρότυπης δίκης" και αναμένεται να αποτελέσει "πιλότο" για τα δικαστήρια όλης της χώρας. Η τελική απόφαση αναμένεται εντός ενός μήνα.
Όσον αφορά την απόφαση του Πρωτοδικείου Ιωαννίνων, ο πολίτης που προσέφυγε είχε νομικό παραστάτη του τον Δικηγορικό Σύλλογο της πόλης. Ο συνήγορός του Αποστόλης Οικονόμου, σε ανακοίνωσή του αναφέρει: "Βασική αρχή του κράτους δικαίου είναι η προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών, η αξία της ανθρώπινης υγείας και η ασφάλεια της ζωής τους. Στην κατεύθυνση αυτή επιβάλλεται η αποφυγή της διακοπής της ηλεκτροδότησης στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, καθώς και σε εκείνους που λόγω οικονομικής τους αδυναμίας δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο βάρος αυτό".
ΕΙΡ. ΛΑΖ.
Απεργία με ευρωπαϊκή εμβέλεια Ημερομηνία δημοσίευσης: 30/11/2011
www.avgi,gr
Η γενική απεργία αύριο Πέμπτη έχει πολλαπλή πολιτική σημασία -εσωτερική και ευρωπαϊκή.
Είναι η πρώτη απεργία από τότε που ανέλαβε η κυβέρνηση Παπαδήμου. Διαψεύδονται όσοι ήλπιζαν ότι θα μηδενίσουν το κοντέρ των λαϊκών αντιδράσεων. Η νέα κυβέρνηση, με την τερατώδη τρικομματική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας, που διαπιστώνει ότι το νέο Μνημόνιο επελαύνει. Η νέα κυβέρνηση δεν τόλμησε να υποχωρήσει ούτε για το χαράτσι επί των ακινήτων, παρ' ότι δικαστικές αποφάσεις και η ίδια η Κομισιόν το έχουν καταστήσει νομικά διαβλητό.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου λειτουργεί ως ρομπότ! Με προδιαγεγραμμένους στόχους δεν αποκλίνει ακόμη κι αν προκαλεί την κοινωνική απόγνωση -με δεκάδες χιλιάδες απολύσεις - εφεδρείες, με ανέργους που θα ξεπεράσουν το ένα εκατομμύριο, με τους νεόπτωχους να κατακλύζουν τον δημόσιο χώρο.
Η γενική απεργία έχει άμεση πολιτική διάσταση. Αποδεικνύει ότι και η νέα κυβέρνηση είναι κοινωνικά απονομιμοποιημένη. Ότι η κοινωνία δεν χάφτει τους εκβιασμούς του τύπου "Μνημόνιο ή έξοδος απ' το ευρώ". Ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν υπνωτίζονται ούτε υποτάσσονται από τον ευρω-επαρχιωτισμό, σύμφωνα με τον οποίο η κρίση που ζουν μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς ριζική αλλαγή του νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊκού πλαισίου που ανακυκλώνει την κρίση.
Η γενική απεργία γίνεται σε μια περίοδο αναζωπύρωσης των λαϊκών αγώνων στην Ευρώπη, αρχής γενομένης από τις χώρες του Νότου. Η επιχείρηση (έμπνευσης Μέρκελ με τη σύμπραξη Σαρκοζί) να επιβληθεί στην Ευρωζώνη καθεστώς μόνιμης λιτότητας προκαλεί σταδιακά τις αντιδράσεις των ευρωπαϊκών κοινωνιών και διαμορφώνει νέο πεδίο κοινωνικών - ταξικών αγώνων. Η προοπτική ακόμη και των κοινών ευρωπαϊκών απεργιών ξανατίθεται στην ημερήσια διάταξη.
Είναι η πρώτη απεργία σε ευρωπαϊκή χώρα όπου εφαρμόζεται το πείραμα κυβέρνησης με τεχνοκράτη πρωθυπουργό. Η κοινωνία δεν καταπίνει την προπαγάνδα σύμφωνα με την οποία η διέξοδος από την κρίση είναι ουδέτερη και μονόδρομος. Συνειδητοποιεί τα διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα, από τη μια τις τράπεζες και το κεφάλαιο, από την άλλη τους εργαζόμενους, τους ανέργους και τη χειμαζόμενη μεσαία τάξη. Όλοι αυτοί, ακόμη κι αν δεν κατέβουν στα απεργιακά συλλαλητήρια, θα είναι μαζί με τους απεργούς. Κι όλοι μαζί θα καταστήσουν σαφές ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι μια παρένθεση που πρέπει σύντομα να κλείσει και να μιλήσει ο λαός.
Η γενική απεργία αύριο Πέμπτη έχει πολλαπλή πολιτική σημασία -εσωτερική και ευρωπαϊκή.
Είναι η πρώτη απεργία από τότε που ανέλαβε η κυβέρνηση Παπαδήμου. Διαψεύδονται όσοι ήλπιζαν ότι θα μηδενίσουν το κοντέρ των λαϊκών αντιδράσεων. Η νέα κυβέρνηση, με την τερατώδη τρικομματική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας, που διαπιστώνει ότι το νέο Μνημόνιο επελαύνει. Η νέα κυβέρνηση δεν τόλμησε να υποχωρήσει ούτε για το χαράτσι επί των ακινήτων, παρ' ότι δικαστικές αποφάσεις και η ίδια η Κομισιόν το έχουν καταστήσει νομικά διαβλητό.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου λειτουργεί ως ρομπότ! Με προδιαγεγραμμένους στόχους δεν αποκλίνει ακόμη κι αν προκαλεί την κοινωνική απόγνωση -με δεκάδες χιλιάδες απολύσεις - εφεδρείες, με ανέργους που θα ξεπεράσουν το ένα εκατομμύριο, με τους νεόπτωχους να κατακλύζουν τον δημόσιο χώρο.
Η γενική απεργία έχει άμεση πολιτική διάσταση. Αποδεικνύει ότι και η νέα κυβέρνηση είναι κοινωνικά απονομιμοποιημένη. Ότι η κοινωνία δεν χάφτει τους εκβιασμούς του τύπου "Μνημόνιο ή έξοδος απ' το ευρώ". Ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν υπνωτίζονται ούτε υποτάσσονται από τον ευρω-επαρχιωτισμό, σύμφωνα με τον οποίο η κρίση που ζουν μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς ριζική αλλαγή του νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊκού πλαισίου που ανακυκλώνει την κρίση.
Η γενική απεργία γίνεται σε μια περίοδο αναζωπύρωσης των λαϊκών αγώνων στην Ευρώπη, αρχής γενομένης από τις χώρες του Νότου. Η επιχείρηση (έμπνευσης Μέρκελ με τη σύμπραξη Σαρκοζί) να επιβληθεί στην Ευρωζώνη καθεστώς μόνιμης λιτότητας προκαλεί σταδιακά τις αντιδράσεις των ευρωπαϊκών κοινωνιών και διαμορφώνει νέο πεδίο κοινωνικών - ταξικών αγώνων. Η προοπτική ακόμη και των κοινών ευρωπαϊκών απεργιών ξανατίθεται στην ημερήσια διάταξη.
Είναι η πρώτη απεργία σε ευρωπαϊκή χώρα όπου εφαρμόζεται το πείραμα κυβέρνησης με τεχνοκράτη πρωθυπουργό. Η κοινωνία δεν καταπίνει την προπαγάνδα σύμφωνα με την οποία η διέξοδος από την κρίση είναι ουδέτερη και μονόδρομος. Συνειδητοποιεί τα διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα, από τη μια τις τράπεζες και το κεφάλαιο, από την άλλη τους εργαζόμενους, τους ανέργους και τη χειμαζόμενη μεσαία τάξη. Όλοι αυτοί, ακόμη κι αν δεν κατέβουν στα απεργιακά συλλαλητήρια, θα είναι μαζί με τους απεργούς. Κι όλοι μαζί θα καταστήσουν σαφές ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι μια παρένθεση που πρέπει σύντομα να κλείσει και να μιλήσει ο λαός.
29/11/2011 1η ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ, ΜΟΥΣΕΙΟ 10.30 πμ -- Ανακοίνωση του Δικτύου Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς
www.syn.gr
1η ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ, ΜΟΥΣΕΙΟ 10.30 πμ -- Ανακοίνωση του Δικτύου Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς
Εργαζόμενοι/ες, άνεργοι/ες, συνταξιούχοι, νέοι και νέεςΑπεργούμε, γιατί δεν έχουμε καμία αυταπάτη για το ρόλο της κυβέρνησης της τριμερούς μνημονιακής συνεργασίας των ΠΑΣΟΚ – ΝΔ - ΛΑΟΣ. Από την πρώτη στιγμή με τις αποφάσεις και τις πρακτικές απέδειξε ότι της δόθηκε από την τρόικα, τους τραπεζίτες και τις πολιτικές δυνάμεις του μνημονίου καθαρή πολιτική εντολή για το διάστημα της θητείας της. Να εφαρμόσει τις μέχρι τώρα συμφωνίες με την τρόικα και τους εφαρμοστικούς τους νόμους (να κάνει δηλαδή απολύσεις στο δημόσιο, να εφαρμόσει την εργασιακή εφεδρεία, να κόψει μισθούς και συντάξεις, να κλείσει σχολεία και νοσοκομεία, να εισπράξει τα χαράτσια και να ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία). Επίσης να εγκρίνει τον κρατικό προϋπολογισμό του 2012, που είναι ο πιο αντικοινωνικός μετά την μεταπολίτευση, τη νέα μνημονιακή σύμβαση της υποτέλειας και το μνημόνιο λεηλασίας του λαού και της χώρας μας που θα την συνοδεύει.
Η κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ είναι μια κυβέρνηση της τρόικας, της Μέρκελ και του Σαρκοζί, των τραπεζών, του ντόπιου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου και όχι μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε από τον ελληνικό λαό. Είναι σαν να ανέλαβαν απευθείας τη διακυβέρνηση της χώρας η τρόικα, η Γερμανία και το κεφάλαιο.
Με τους αγώνες μας μπορούμε να ανατρέψουμε και αυτήν την κυβέρνηση και τις αντεργατικές πολιτικές της. Μπορούμε επίσης να ανοίξουμε το δρόμο για να αναδειχτεί μια αριστερή προοδευτική κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση, που θα στηρίζεται στους αγώνες, στο λαϊκό κίνημα και σ’ ένα ευρύ πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο με πυρήνα τις ενωμένες δυνάμεις της Αριστεράς καθώς και σ’ ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Που θα ακυρώσει τις μνημονιακές συμφωνίες, και θα ανοίξει μια άλλη θετική διέξοδο για το λαό και τη χώρα μας με ορίζοντα το σοσιαλισμό. Μια διέξοδο που θα βασίζεται στη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, με την αξιοποίηση όλων των απαραίτητων εργαλείων (αθέτηση πληρωμών στους τοκογλύφους πιστωτές στο πλαίσιο μιας συνολικής επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους και διεθνής λογιστικός έλεγχος), στην εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και στην διάθεση των πόρων που θα εξοικονομηθούν για ανάπτυξη, παραγωγική ανασυγκρότηση, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και εισοδηματική ενίσχυση των λαϊκών στρωμάτων.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΣΤΙΣ 1 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ.
ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ, ΤΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ.
΄Η ΑΥΤΟΙ ΄Η ΕΜΕΙΣ
To Γραφείο Τύπου29/11/2011 ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ Κ.Ο. ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ
Όταν το κύριο δίλημμα σήμερα στην Ευρώπη είναι αλλαγή πολιτικής, δηλαδή επανίδρυση της ευρωζώνης ή διάλυση, η επιμονή της χώρας μας σε μια πολιτική που διαλύει την ευρωζώνη είναι τουλάχιστον επικίνδυνη. Εξηγήσαμε στον κ. Παπαδήμο ότι διαφωνούμε με την επιλογή του μνημονίου και της αυστηρής λιτότητας γιατί αυτή έχει αποδειχθεί πια ότι είναι αποτυχημένη και δεν οδηγεί μόνο την κοινωνία στον όλεθρο, αλλά και όλη την ευρωζώνη στη διάλυση. Εκφράσαμε την ανησυχία μας για την εμμονή σε αυτήν την πολιτική, καθώς επίσης και του θέσαμε ξανά ένα θέμα που έχει να κάνει με τη δημοκρατική νομιμοποίηση αυτών των κρίσιμων επιλογών, δηλαδή τη δημοκρατική νομιμοποίηση της συγκυβέρνησης και της βουλής. Ένα θέμα δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας. Τέλος, του ζήτησα ανεξαρτήτως τελικώς του πόσο θα διαρκέσει ο χρόνος αυτής της κυβέρνησης, που εμείς πιστεύουμε ότι δεν πρέπει να διαρκέσει και να πάμε σε εκλογές, να ανακαλέσει άμεσα το αντισυνταγματικό, παράνομο και αντιλαϊκό χαράτσι της ΔΕΗ.
Πιστεύουμε ότι η χώρα θα πρέπει να μην συζητήσει καν την εφαρμογή αποφάσεων που θα δένουν χειροπόδαρα το μέλλον του ελληνικού λαού. Η απόφαση της 26ης Οκτώβρη έχει γίνει ήδη παρελθόν. Συνεπώς, δεν μπορεί στη βάση μιας απόφασης που είναι παρελθόν εμείς να συζητάμε επονείδιστες δανειακές συμβάσεις για το συμφέρον της χώρας και του λαού. Πρέπει άμεσα να προχωρήσουμε με ομαλές διαδικασίες σε εκλογές, προκειμένου τελικά ο ελληνικός λαός να αποφασίσει και για το μέλλον του και για τη ζωή του και για τον τόπο.
To Γραφείο Τύπου
www.syn,gr
29/11/2011 Ανακοίνωση του Τμήματος Παιδείας του ΣΥΝ για το μισθολόγιο των ιδιωτικών εκπαιδευτικών στην εποχή της κρίσης
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι, ακόμα και στη σημερινή περίοδο της κρίσης του ελληνικού αλλά και του παγκόσμιου καπιταλισμού, το κεφάλαιο αναζητά επίμονα τρόπους αύξησης της κερδοφορίας του με κάθε νόμιμο ή παράνομο τρόπο.Πρόσφατο παράδειγμα, η εκβιαστική απόπειρα εισαγωγής του άδικου, εξευτελιστικού αναποτελεσματικού και αντιαναπτυξιακού ενιαίου μισθολογίου των δημόσιων εκπαιδευτικών λειτουργών και στους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς με συνέπεια τις βαριές μισθολογικές μειώσεις που το συνοδεύουν.
Η προσπάθεια αυτή είναι πέρα για πέρα παράνομη και βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση ακόμα και με την πρόσφατη μνημονιακή νομοθεσία και τις εγκυκλίους του Υπουργείου Παιδείας που τη συνοδεύουν.
Οι σχολάρχες θεώρησαν ότι θα τρόμαζαν τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς, με την απειλή των αναιτιολόγητων απολύσεων που τους δώρισε η κ. Διαμαντοπούλου και επομένως δεν θα συναντούσαν καμία αντίσταση από το εκπαιδευτικό κίνημα στο σχέδιο αύξησης εν μια νυκτί των κερδών τους κατά 32 εκατομμύρια ευρώ, στερώντας ταυτόχρονα από την άλλη μεριά –λόγω περιορισμού των εισφορών- από τα ασφαλιστικά ταμεία άλλα 19 εκατομμύρια ευρώ.
Όμως για μια ακόμη φορά έπεσαν έξω. Οι κινήσεις τους αυτές συσπείρωσαν τον κλάδο των ιδιωτικών εκπαιδευτικών ο οποίος δίνει τη μάχη του ενάντια στην σκόπιμη υπουργική απάθεια και την εργοδοτική βουλιμία με πρωτοφανή ενότητα και αγωνιστικότητα και για αυτό θα νικήσει.
Τμήμα Παιδείας
www.syn.gr
29.11.11
29/11/2011 Επανακατάθεση Επίκαιρης Ερώτησης του Προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, στον Πρωθυπουργό: «Οι αποφάσεις της 26ης Οκτώβρη υποθηκεύουν τη δημόσια περιουσία, υπονομεύουν την ελληνική οικονομία και απειλούν με διάλυση την ευρωζώνη»
Επίκαιρη ερώτηση
Προς τον κ. ΠρωθυπουργόΘέμα : «Οι αποφάσεις της 26ης Οκτώβρη υποθηκεύουν τη δημόσια περιουσία, υπονομεύουν την ελληνική οικονομία και απειλούν με διάλυση την ευρωζώνη»
Την στιγμή που η ευρωζώνη κινδυνεύει με διάλυση εξ αιτίας των πολιτικών λιτότητας που αναπαράγουν την ύφεση, η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο αρνείται να διεκδικήσει την αλλαγή του ρόλου της ΕΚΤ, ώστε αυτή να αποτελεί δανειστή ύστατης καταφυγής και να αναλάβει μέρος του υπέρογκου χρέους των χωρών της περιφέρειας, αλλά επιμένει στην υλοποίηση των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου, που προμηνύονται καταστροφικές για την ελληνική οικονομία αλλά και για όλη την ευρωζώνη.
Επειδή οι αποφάσεις αυτές, βρίσκονται ήδη στον αέρα και είναι αδιανόητο να καλείται ο λαός μας σε νέες θυσίες για σχέδια που έχουν ήδη καταρρεύσει, επειδή ακόμη και σήμερα η χώρα μας έχει νομικά πλεονεκτήματα που θα απεμπολήσει αν εφαρμοστούν οι αποφάσεις, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τη μεταφορά του συνόλου του χρέους στο αγγλοσαξονικό δίκαιο, επειδή, ο υπουργός Οικονομικών, ανακοίνωσε στη Βουλή ότι το ποσό εγγυοδοσίας του ελληνικού δημοσίου προς τις τράπεζες αυξάνεται τελικά σε 60 δισ. από τα 30 δισ. ευρώ,
Ερωτάται ο κ. Πρωθυπουργός
• Σκοπεύει να επιμείνει στη πιστή εφαρμογή των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου, ακόμα και αν παραμείνουν οι απαιτήσεις του κ. Νταλάρα για ληστρικό επιτόκιο 8% στα ελληνικά ομόλογα, που θα καταστήσει το κούρεμα του χρέους κατά 50% ως δώρο άδωρο;
• Σκοπεύει να αποδεχθεί το αίτημα των πιστωτών που θα συμμετέχουν στο λεγόμενο PSI για αλλαγή του δικαίου που διέπει τις δανειακές συμβάσεις, στο αγγλοσαξονικό δίκαιο, υποθηκεύοντας έτσι το σύνολο της ελληνικής δημόσιας περιουσίας καθώς και κάθε πιθανούς μελλοντικούς μας πόρους;
• Σκοπεύει να διεκδικήσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να κουρέψει τα 70 δις ευρώ ομολόγων του ελληνικού δημοσίου που έχει συγκεντρώσει ή θα επιλέξει να την αφήσει να κερδοσκοπεί σε βάρος του ελληνικού δημοσίου;
Ο ερωτών Βουλευτής
Αλέξης Τσίπρα
Η χρηματοπιστωτική αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης είναι σάπια του Ευκλείδη Τσακαλώτου
http://www.rnbnet.gr/details.php?id=4036
Η διαφορετική κατεύθυνση, με μια διαφορετική ΕΚΤ, με ευρωομόλογο και με ένα νέο πλαίσιο δημοσιονομικής πολιτικής στην Ε.Ε. δεν συνιστούν σοσιαλισμό. Αλλά θα έχουν την τάση να αλλάξουν την ατζέντα των τελευταίων δεκαετιών. Πρωτίστως παρέχουν χώρο για την επιστροφή της πολιτικής και της δημοκρατίας
1. Μεγάλος και όλο μεγαλύτερος. Την Πέμπτη το Financial Times είχε στο πόρταλ του, για λίγες ώρες μόνο είναι η αλήθεια, κείμενο για τους φόβους που δυναμώνουν για την κατάρρευση του ευρώ. Τις τελευταίες μέρες έχουμε την υποβάθμιση των πορτογαλικών κρατικών ομολόγων σε κατηγορία junk (σκουπίδια), την αναγνώριση ότι ούτε οι «υποδειγματικοί κρατούμενοι» της Ιρλανδίας (όπως με αυτοσαρκασμό αποκαλούν τους εαυτούς τους) δεν θα γυρίσουν γρήγορα στις αγορές, το φαινόμενο των υψηλών spreads να επεκτείνεται παντού, την πτώση των ομολόγων της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (που τη στηρίζουν τα κράτη μέλη της Ε.Ε.), και. Τέλος, τη Γερμανία να μην μπορεί να βρει αγοραστές για τα δεκαετή ομόλογά της. Μέχρι στιγμής δικαιώνονται πλήρως όλοι αυτοί που έχουν επιχειρηματολογήσει ότι η οικονομική και χρηματοπιστωτική αρχιτεκτονική της Ε.Ε. είναι σάπια, ότι χωρίς αλλαγή πλαισίου η κρίση θα μεταδίδεται από χώρα σε χώρα, και ότι δεν γίνεται να δημιουργήσεις υγειονομική ζώνη (firewall) γύρω από την Ελλάδα.
Η Ευρωζώνη ή θα αλλάξει κατεύθυνση ή θα διαλυθεί το ευρώ. Παρά την ανακοίνωση των ηγετών της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας ότι θα προχωρήσουνε σε μια πιο αυστηρή εφαρμογή του συμφώνου σταθερότητας, διαφαίνεται για πρώτη φορά μια μερική απομόνωση της Γερμανίας. Ακόμα και οι υπουργοί οικονομικών της Φινλανδίας και της Ολλανδίας μίλησαν για τη σημασία η ΕΚΤ να λειτουργεί ως δανειστής έσχατης ανάγκης. Και οι Ολλανδοί αποδεχτήκαν την αποτυχία των firewalls! Από τη μια μεριά, η ανάδειξη διαφορετικών προτεραιοτήτων και θέσεων δυναμιτίζει τη σταθερότητα μιας νομισματικής ένωσης. Θυμίζω ότι στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα το σύστημα σταθερών ισοτιμιών στην Ευρώπη κατέρρευσε ακριβώς επειδή διαφάνηκαν τέτοιες διαφορές - οι Γερμανοί ανησυχούσαν για τον πληθωρισμό (μετά από την ενοποίηση με την Ανατολική Γερμανία), ενώ οι πιο πολλές από τις υπόλοιπες χώρες προτιμούσαν μια πιο ελαστική νομισματική πολιτική μετά από μια δεκαετία λιτότητας που είχε καταφέρει να μειώσει τον πληθωρισμό αλλά είχε αυξήσει την ανεργία. Από την άλλη, η ανάδειξη διαφωνιών μπορεί να σηματοδοτεί μια αλλαγή πλεύσης που θα μπορούσε, υπό συνθήκες, να σταθεροποιήσει την Ευρωζώνη.
2. Βραχυπρόθεσμα μια αλλαγή κατεύθυνσης θα μπορούσε να στηριχθεί στην ΕΚΤ
Πρώτον, θα μπορούσε να εγγυηθεί τη ρευστότητα των τραπεζών. Αυτή τη στιγμή πλησιάζουμε την κατάσταση που επικρατούσε πριν και μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers: έχει εξατμιστεί η αυτοπεποίθηση, και οι τράπεζες προτιμούν να «παρκάρουν» τα χρήματά τους στην ΕΚΤ, παρά να τα τοποθετούν στη διατραπεζική αγορά. Αν η ρευστότητα που παρέχει η ΕΚΤ προς τις εμπορικές τράπεζες ήταν μεγαλύτερη διάρκειας, οι τράπεζες θα αισθανόταν μεγαλύτερη ασφάλεια για να δανείζουν στην πραγματική οικονομία. Επί πλέον μια τέτοια στάση θα βοηθούσε μια κρίση ρευστότητας των τραπεζών να μην μετατραπεί σε κρίση βιωσιμότητας.
Δεύτερον, θα μπορούσε η ΕΚΤ να τροποποιήσει τους κανόνες της σε σχέση με τα ενέχυρα που ζητάει από τις τράπεζες. Καθώς οι αγορές πέφτουν, η αξία των περιουσιακών στοιχείων των τραπεζών επίσης πέφτουν. Η ΕΚΤ θα μπορούσε να αγνοήσει αυτήν την πτώση, ή να διευρύνει τον τύπο των περιουσιακών στοιχείων (καταναλωτικά δάνεια ή στεγαστικά) που δέχεται ως ενέχυρα.
Τρίτον, θα μπορούσε να παρεμβαίνει πιο δραστικά στις δευτερογενείς αγορές κρατικών ομολόγων, αγοράζοντας κρατικά ομόλογα. Αν συγχρόνως δεν αποστείρωνε το αποτέλεσμα (δηλαδή δεν απορροφούσε το ίδιο ποσό από την αγορά σε μια προσπάθεια να μείνει η συνολική προσφορά χρήματος στο ίδιο επίπεδο) τότε στην ουσία θα εφάρμοζε το είδος της νομισματικής χαλαρότητας που έχουν εφαρμόσει οι κεντρικές τράπεζες των ΗΠΑ και της Βρετανίας.
Βέβαια όλα αυτά απλώς αγοράζουν χρόνο. Η ουσιαστική αλλαγή σε σχέση με την ΕΚΤ θα έρθει όταν η ίδια δανείζει κατευθείαν και στις τράπεζες και στις κυβερνήσεις. Σε αυτό αντιστέκονται οι Γερμανοί. Από τη μια μεριά θεωρούν ότι οι τράπεζες, αυτές που δεν μπορούμε να τις αφήσουμε να χρεωκοπήσουν, πρέπει να σωθούν από τις κυβερνήσεις. Αυτό αγνοεί, όμως, τη δημοσιονομική κατάσταση των κρατών μελών. Από την άλλη, διαφωνούν την κατευθείαν αγορά (νέων) κρατικών ομολόγων γιατί αυτό συνιστά κόψιμο χρήματος που μπορεί να οδηγήσει σε πληθωρισμό. Αλλά οι πιο πολλοί οικονομολόγοι, αυτή τη στιγμή, θα μας έλεγαν ότι λίγος πληθωρισμός θα ήταν ότι πρέπει σε αυτή τη συγκυρία - μια ραγδαία αύξηση του ποσοστού χρήματος δεν οδηγεί σε υπερπληθωρισμό σε συνθήκες κρίσης.
3. Η Γερμανία αυτή τη στιγμή αισθάνεται ότι έχει τον πρώτο λόγο για ότι γίνεται στην ΕΕ. Έχει και μια απειλή ότι στην τελευταία ανάλυση μια κατάρρευση του ευρώ μπορεί να έχει κόστος για όλους αλλά, ως η μεγαλύτερη και πιο ισχυρή οικονομία, σχετικά λιγότερο για την ίδια. Και βεβαίως αν πάμε στη μερική λύση του ευρωομολόγου, η ισχύς της απειλής μειώνεται δραματικά - να απεμπλακεί μια χώρα από ένα ενιαίο νόμισμα όταν το χρέος της είναι στο ίδιο καλάθι με όλες τις άλλες θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Για αυτό και θέλει να «δέσει» τις συνταγματικές αλλαγές που θα μονιμοποιήσουν τις αυστηρές δημοσιονομικές πολιτικές, και άρα την πολιτική θέση των πλεονασματικών κρατών μελών, πριν συζητήσει στα σοβαρά το ευρωομόλογο.
Το ευρωομόλογο θα εμπόδιζε τη δυνατότητα των κερδοσκόπων να παίζουν μια χώρα ενάντια στην άλλη. Σε ένα πρώτο επίπεδο αυτό διευρύνει τον χώρο για την πολιτική, για τη συζήτηση εναλλακτικών προτάσεων. Το ίδιο θα έκανε και ένας μεγάλος ομοσπονδιακός προϋπολογισμός που θα βοηθούσε τις οικονομίες με τα μεγαλύτερα προβλήματα, η μια συντονισμένη δημοσιονομική πολιτική που θα βασιζόταν στις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν σε όλη την ένωση και όχι μόνο στις οικονομίες του Βορρά. Οι κυρίαρχες δυνάμεις μετά το 1980 κατάφεραν να πείσουν ότι η νομισματική πολιτική αφορά τεχνικά ζητήματα που μπορούμε να τα αφήσουμε στα χέρια των «ανεξαρτήτων» κεντρικών τραπεζών. Αυτή η θέση έχει υποστεί ζημιά μετά από το 2008. Αλλά το επιχείρημα ότι και η δημοσιονομική πολιτική πρέπει να αφεθεί στους τεχνοκράτες είναι πολύ λιγότερο πειστικό, και δύσκολα θα το δεχτούν οι λαοί σε συνθήκες δημοκρατίας.
Η διαφορετική κατεύθυνση, με μια διαφορετική ΕΚΤ, με ευρωομόλογο και με ένα νέο πλαίσιο δημοσιονομικής πολιτικής στην Ε.Ε. δεν συνιστούν σοσιαλισμό. Δεν νομίζω ότι απαντάν καν στα συστημική προβλήματα του καπιταλισμού. Αλλά θα έχουν την τάση να αλλάξουν την ατζέντα των τελευταίων δεκαετιών. Πρωτίστως παρέχουν χώρο για την επιστροφή της πολιτικής και της δημοκρατίας. Είναι μια μάχη που αξίζει να δώσουμε και όπου η ποιότητα των αλλαγών θα εξαρτηθεί από το μέγεθος των κινητοποιήσεων των από κάτω. Τίποτα δεν εξασφαλίζει την επιτυχία, αλλά το μέγεθος των αντιστάσεων, από τη μεριά του συστήματος, μπροστά στο ενδεχόμενο αλλαγής κατεύθυνσης αναδεικνύει ότι κάτι σοβαρό διακυβεύεται.
Πηγή: Αυγή
Η ζαριά της κεντροαριστεράς Του Δημήτρη Καραμάνη
http://www.rnbnet.gr/details.php?id=4043
Στη γειτονιά της συναίνεσης, η κουβέντα έχει ανάψει. Οι ένοικοι της κεντροδεξιάς πολυκατοικίας έχουν πάψει να τσακώνονται για τη μπουγάδα και τα κοινόχρηστα, και πλέον ζουν αδελφωμένοι για χάρη του έθνους. Αλλά και απέναντι, στις φαβέλες της κεντροαριστεράς, επίσης υπάρχει αναταραχή. Οι ξεπεσμένοι εργολάβοι υποδέχονται με θέρμη τους παλιούς τους συνδαιτυμόνες, και κάποιοι ξεθάβουν τα παλιά μηχανήματα και σχεδιάζουν την αναστήλωση του Mall που κάποτε κοσμούσε τη γειτονιά.
Η πρωτοφανής αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ, ως συνέπεια της αντικοινωνικής μνημονιακής του πολιτικής, έχει ανοίξει τη συζήτηση για το quo vadis της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Το εν εξελίξει πείραμα της σύγκλισης με (σύσσωμη) τη δεξιά φαίνεται να εντείνει τις διαθέσεις αποστοίχισης κόσμου από την εκλογική του βάση. Ποιo άλλο σχέδιο θα μπορούσε να αποκαταστήσει την ελπίδα του κόσμου που βρίσκεται με το ενάμιση πόδι έξω από το ΠΑΣΟΚ; Μα φυσικά το διαχρονικό. Η ιδέα της παράταξης της κεντροαριστεράς, λοιπόν, πέφτει για μία ακόμα φορά στο τραπέζι.
Στη συνέντευξή του στα ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου, ο Φώτης Κουβέλης υπενθύμισε τη διάθεση της ΔΗΜΑΡ για μετεκλογική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, απορρίπτοντας ταυτόχρονα οποιαδήποτε συνεργασία με την αριστερά. Η ξεκάθαρη αυτή θέση σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί διολίσθηση ή ανακολουθία με τις στοχεύσεις της ΔΗΜΑΡ. Το αντίθετο. Επιβεβαιώνει τη θέση της ΔΗΜΑΡ εντός του τόξου της συναίνεσης, μια θέση που τελευταία κλυδωνίστηκε από σειρά επιλογών, όπως η καταψήφιση του μνημονίου, του νόμου Διαμαντοπούλου (αν και μόνο επί της αρχής) και η μη παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Η ΔΗΜΑΡ άγγιξε το όριο της αντιπολιτευτικής της τακτικής, αιωρούμενη ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα που συγκροτούν τους πόλους της πολιτικής σύγκρουσης. Από δω και πέρα, όμως, το κόμμα ξεκαθαρίζει ότι έχει διαλέξει πλευρά.
Η δημοσκοπική άνοδος της ΔΗΜΑΡ δεν αποτελεί σύμπτωση. Ούτε φυσικά μπορεί να ισχυριστεί κανείς στα σοβαρά ότι αποτελεί προϊόν νόθευσης των αποτελεσμάτων των εκάστοτε ερευνών. Μια αναγκαία σημείωση μονο: Η στάση της ηγετικής ομάδας της ΔΗΜΑΡ σήμερα είναι η ίδια στάση που τήρησε ως Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ την περίοδο της δημοσκοπικής ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ το 2008. Όπως τότε, έτσι και σήμερα λοιπόν: Κρισιακά φαινόμενα στο ΠΑΣΟΚ, αδυναμία της ΝΔ να τα εκμεταλλευτεί, κινητικότητα στη βάση του και αναζήτηση νέας πολιτικής στέγης για μεγάλο τμήμα του κόσμου του. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε εκείνο το ερώτημα είχε απαντήσει πως η δυναμική που αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις θα εξανεμιστεί ή θα διογκωθεί ανάλογα με την πορεία των κοινωνικών αγώνων. Η τότε Ανανεωτική Πτέρυγα και η σημερινή ΔΗΜΑΡ απαντούν στη διαφαινόμενη αύξηση της διαθεσιμότητας με όρους πλήρως αποκομμένους από τις κοινωνικές διεργασίες και την έκβαση των ταξικών αγώνων - αλλιώς: με όρους ταξικής ουδετερότητας απέναντι στο λεγόμενο εθνικό ακροατήριο.
Με αυτή την έννοια, ακολουθώντας πιστά τις συγκροτητικές της αρχές, η ΔΗΜΑΡ δεν απευθύνεται σε εκείνα τα κομμάτια της βάσης του ΠΑΣΟΚ που εκφράζουν μια διάθεση συνολικής αντιπαράθεσης με τις επιλογές της Ιπποκράτους - διάθεση που εκφράζει η συνεχής παρουσία σε σειρά αγώνων και διεκδικήσεων. Το κόμμα του Φώτη Κουβέλη απευθύνεται κυρίως σε τμήματα του κόσμου του ΠΑΣΟΚ που δεν έρχονται σε σύγκρουση με τον πυρήνα του νεοφιλελεύθερου κυβερνητικού έργου, αλλά στέκονται κριτικά προς το πολιτικό τους σπίτι, εντοπίζοντας τα όποια προβλήματα στον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας από τη νυν ηγετική ομάδα.
Η αναστήλωση της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, λοιπόν, επιχειρείται με τα ίδια ακριβώς εργαλεία όπως και στο παρελθόν. Η διαφορά έγκειται στο πολιτικό περιβάλλον για το οποίο συζητάμε. Στη δεκαετία του ΄90, η ελληνική σοσιαλδημοκρατία, με προμετωπίδα τον εκσυγχρονισμό και τον ευρωπαϊσμό, κατάφερνε να παίξει έναν ηγεμονικό ρόλο στην κεντροαριστερά, αποσπώντας έτσι στελέχη τόσο από την κομμουνιστική όσο και από την ανανεωτική αριστερά. Σήμερα, η παράταξη αυτή είναι στρατευμένη πλήρως στο άρμα του πιο άγριου και επιθετικού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Στη θέση της βρίσκεται πλέον η, κατά τον Βαλερστάιν, ψευδαίσθηση μιας σοσιαλδημοκρατίας που κάποτε υποσχέθηκε ευημερία και ταξική ειρήνευση.
Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο, η στρατηγική δυνάμεων που θέλουν να αναφέρονται στην Αριστερά, για σύγκλιση με την υποτιθέμενη σοσιαλδημοκρατική παράταξη, στην καλύτερη περίπτωση είναι κενή περιεχομένου. Στη χειρότερη, συνιστά απόπειρα συμπόρευσης με το σκληρό πυρήνα της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας, που ουδεμία σχέση έχει με την αριστερά, όπως δυστυχώς και με τη δημοκρατία.
Στη γειτονιά της συναίνεσης, η κουβέντα έχει ανάψει. Οι ένοικοι της κεντροδεξιάς πολυκατοικίας έχουν πάψει να τσακώνονται για τη μπουγάδα και τα κοινόχρηστα, και πλέον ζουν αδελφωμένοι για χάρη του έθνους. Αλλά και απέναντι, στις φαβέλες της κεντροαριστεράς, επίσης υπάρχει αναταραχή. Οι ξεπεσμένοι εργολάβοι υποδέχονται με θέρμη τους παλιούς τους συνδαιτυμόνες, και κάποιοι ξεθάβουν τα παλιά μηχανήματα και σχεδιάζουν την αναστήλωση του Mall που κάποτε κοσμούσε τη γειτονιά.
Η πρωτοφανής αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ, ως συνέπεια της αντικοινωνικής μνημονιακής του πολιτικής, έχει ανοίξει τη συζήτηση για το quo vadis της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Το εν εξελίξει πείραμα της σύγκλισης με (σύσσωμη) τη δεξιά φαίνεται να εντείνει τις διαθέσεις αποστοίχισης κόσμου από την εκλογική του βάση. Ποιo άλλο σχέδιο θα μπορούσε να αποκαταστήσει την ελπίδα του κόσμου που βρίσκεται με το ενάμιση πόδι έξω από το ΠΑΣΟΚ; Μα φυσικά το διαχρονικό. Η ιδέα της παράταξης της κεντροαριστεράς, λοιπόν, πέφτει για μία ακόμα φορά στο τραπέζι.
Στη συνέντευξή του στα ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου, ο Φώτης Κουβέλης υπενθύμισε τη διάθεση της ΔΗΜΑΡ για μετεκλογική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, απορρίπτοντας ταυτόχρονα οποιαδήποτε συνεργασία με την αριστερά. Η ξεκάθαρη αυτή θέση σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί διολίσθηση ή ανακολουθία με τις στοχεύσεις της ΔΗΜΑΡ. Το αντίθετο. Επιβεβαιώνει τη θέση της ΔΗΜΑΡ εντός του τόξου της συναίνεσης, μια θέση που τελευταία κλυδωνίστηκε από σειρά επιλογών, όπως η καταψήφιση του μνημονίου, του νόμου Διαμαντοπούλου (αν και μόνο επί της αρχής) και η μη παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Η ΔΗΜΑΡ άγγιξε το όριο της αντιπολιτευτικής της τακτικής, αιωρούμενη ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα που συγκροτούν τους πόλους της πολιτικής σύγκρουσης. Από δω και πέρα, όμως, το κόμμα ξεκαθαρίζει ότι έχει διαλέξει πλευρά.
Η δημοσκοπική άνοδος της ΔΗΜΑΡ δεν αποτελεί σύμπτωση. Ούτε φυσικά μπορεί να ισχυριστεί κανείς στα σοβαρά ότι αποτελεί προϊόν νόθευσης των αποτελεσμάτων των εκάστοτε ερευνών. Μια αναγκαία σημείωση μονο: Η στάση της ηγετικής ομάδας της ΔΗΜΑΡ σήμερα είναι η ίδια στάση που τήρησε ως Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ την περίοδο της δημοσκοπικής ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ το 2008. Όπως τότε, έτσι και σήμερα λοιπόν: Κρισιακά φαινόμενα στο ΠΑΣΟΚ, αδυναμία της ΝΔ να τα εκμεταλλευτεί, κινητικότητα στη βάση του και αναζήτηση νέας πολιτικής στέγης για μεγάλο τμήμα του κόσμου του. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε εκείνο το ερώτημα είχε απαντήσει πως η δυναμική που αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις θα εξανεμιστεί ή θα διογκωθεί ανάλογα με την πορεία των κοινωνικών αγώνων. Η τότε Ανανεωτική Πτέρυγα και η σημερινή ΔΗΜΑΡ απαντούν στη διαφαινόμενη αύξηση της διαθεσιμότητας με όρους πλήρως αποκομμένους από τις κοινωνικές διεργασίες και την έκβαση των ταξικών αγώνων - αλλιώς: με όρους ταξικής ουδετερότητας απέναντι στο λεγόμενο εθνικό ακροατήριο.
Με αυτή την έννοια, ακολουθώντας πιστά τις συγκροτητικές της αρχές, η ΔΗΜΑΡ δεν απευθύνεται σε εκείνα τα κομμάτια της βάσης του ΠΑΣΟΚ που εκφράζουν μια διάθεση συνολικής αντιπαράθεσης με τις επιλογές της Ιπποκράτους - διάθεση που εκφράζει η συνεχής παρουσία σε σειρά αγώνων και διεκδικήσεων. Το κόμμα του Φώτη Κουβέλη απευθύνεται κυρίως σε τμήματα του κόσμου του ΠΑΣΟΚ που δεν έρχονται σε σύγκρουση με τον πυρήνα του νεοφιλελεύθερου κυβερνητικού έργου, αλλά στέκονται κριτικά προς το πολιτικό τους σπίτι, εντοπίζοντας τα όποια προβλήματα στον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας από τη νυν ηγετική ομάδα.
Η αναστήλωση της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, λοιπόν, επιχειρείται με τα ίδια ακριβώς εργαλεία όπως και στο παρελθόν. Η διαφορά έγκειται στο πολιτικό περιβάλλον για το οποίο συζητάμε. Στη δεκαετία του ΄90, η ελληνική σοσιαλδημοκρατία, με προμετωπίδα τον εκσυγχρονισμό και τον ευρωπαϊσμό, κατάφερνε να παίξει έναν ηγεμονικό ρόλο στην κεντροαριστερά, αποσπώντας έτσι στελέχη τόσο από την κομμουνιστική όσο και από την ανανεωτική αριστερά. Σήμερα, η παράταξη αυτή είναι στρατευμένη πλήρως στο άρμα του πιο άγριου και επιθετικού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Στη θέση της βρίσκεται πλέον η, κατά τον Βαλερστάιν, ψευδαίσθηση μιας σοσιαλδημοκρατίας που κάποτε υποσχέθηκε ευημερία και ταξική ειρήνευση.
Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο, η στρατηγική δυνάμεων που θέλουν να αναφέρονται στην Αριστερά, για σύγκλιση με την υποτιθέμενη σοσιαλδημοκρατική παράταξη, στην καλύτερη περίπτωση είναι κενή περιεχομένου. Στη χειρότερη, συνιστά απόπειρα συμπόρευσης με το σκληρό πυρήνα της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας, που ουδεμία σχέση έχει με την αριστερά, όπως δυστυχώς και με τη δημοκρατία.
28.11.11
Βία και Αριστερά: το μάθημα της Ιταλίας
 |
| Συναρπαστική όσο και δραματική, η εμπειρία της Ιταλίας μετά το ΄68 δείχνει από κοινού τα όρια, τόσο μιας ενδεχόμενης αυταρχικής εκτροπής του κράτους (σε καιρούς, βεβαίως, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας...), όσο και τα αδιέξοδα μιας «κριτικής των όπλων» που την εποχή εκείνη επέλεξαν σημαντικα τμήματα της ιταλικής άκρας Αριστεράς |
Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου Μια συζήτηση για τη σχέση βίας και αριστεράς χρειάζεται, κατά τη γνώμη μου, να κρατάει αποστάσεις από δύο πολύ γνώριμες ιδεολογικές «συνήθειες». Η πρώτη από αυτές, η «αριστερή», είναι να λέμε ότι στον καπιταλισμό «τα πάντα είναι βία». Όμως, όση βία κι αν χρειάστηκε για να επιβληθούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, κι όση βία κι αν απαιτείται και σήμερα για την πειθάρχηση των «επικίνδυνων τάξεων», αν τα πάντα είναι βία, τότε τίποτα δεν είναι βία· για να το πω πιο μαρξιστικά, κάνοντάς τα όλα βία, δεν μπορούμε να μιλάμε για το επίπεδο της ιδεολογίας ως ιδιαίτερο επίπεδο - άρα δεν μπορούμε και να σκεφτούμε την αντικαπιταλιστική στρατηγική ως κάτι περισσότερο από προετοιμασία για τη σύγκρουση της «Μεγάλης Νύχτας». Η δεύτερη συνήθεια, συμμετρική με την πρώτη, είναι να θεωρούμε τη μεταπολεμική Ευρώπη ως ιδεώδες παράδειγμα δημοκρατίας, θεωρώντας τη δημοκρατία συνώνυμο της σταθερής και απρόσκοπτης λειτουργίας των θεσμών – συνεπώς: της μη βίας. Όμως, όση υποστήριξη κι αν βρίσκει μια τέτοια άποψη (κυρίως σε σοσιαλδημοκρατικές ερμηνείες του Γκράμσι), το να ξεχωρίζουμε ριζικά τη βίαιη κυριαρχία από την έμμεση εξουσία διανοητικής και ηθικής (ιδεολογικής) διεύθυνσης μέσω των θεσμών, σημαίνει να αγνοούμε κάτι πολύ σημαντικό: τη «μετάβαση» της βίας από την παραγωγή στους θεσμούς, συνθήκη που εξηγεί γιατί το σύγχρονο κράτος αποτελεί ξεχωριστή μορφή πολιτικής κυριαρχίας σε σχέση με παλιότερες· σημαίνει, με άλλα λόγια, να αγνοούμε τη μονοπώληση και συνταγματοποίηση της οργανωμένης βίας, το συνδυασμό σχέσεων συναίνεσης και σχέσεων καταστολής, έναν συνδυασμό που στην εποχή μας υλοποιείται στο πλαίσιο όλων των κρατικών μηχανισμών. Τα παραπάνω αφορούν την κρατική εξουσία, σχετίζονται όμως και με όσα κάνουν η Αριστερά και τα κινήματα αντίστασης όλων των εκδοχών. Από τη σκοπιά, λοιπόν, αυτών των τελευταίων, μου φαίνεται ενδιαφέρουσα η διάκριση «ρεπερτορίων» που επιχειρεί μια ορισμένη κοινωνιολογία των κοινωνικών κινημάτων - μια διάκριση ανάμεσα σε ειρηνική διαμαρτυρία, παρεμπόδιση και βίαιη δράση. Μου φαίνεται σημαντική, γιατί κάθε «ρεπερτόριο» κρύβει πίσω του διαφορετικές πολιτικές παραδοχές, διαφορετικές διαδικασίες για τη λήψη αποφάσεων και διαφορετικές δυνατότητες εμπλοκής των πολλών ή/και απεύθυνσης προς τους πολλούς – κοντολογίς: διαφορετικά είδη πολιτικής ευφυΐας και πολιτικής ηθικής. Από την άλλη πλευρά, δεν θεωρώ ότι υπάρχουν απροσπέλαστα τείχη μεταξύ όσων επιλέγουν τη μια ή την άλλη μορφή· κάθε επιλογή είναι αποτέλεσμα παραγόντων πολύ πιο σύνθετων από τη βούληση ή τις πεποιθήσεις των δρώντων – σχετίζεται, δηλαδή, με το ιδεολογικό «κλίμα» μιας περιόδου, την πολιτική του κράτους, τις επιλογές των «αντι-δρώντων» (π.χ. νεοφασιστικών ομάδων), αλλά και τον ανταγωνισμό για την επικράτηση στο εσωτερικό των κινημάτων που μας ενδιαφέρουν. Είναι προφανές ότι κάθε επιλογή, όποιες κι αν είναι οι πολιτικές της προϋποθέσεις, έχει πάντα συγκεκριμένες πολιτικές συνέπειες. Η ιταλική Αριστερά μεταξύ Ιστορικού Συμβιβασμού, ακροαριστερής (και ακροδεξιάς) ένοπλης βίας Στην –«ιδεώδη», κατά τα άλλα– μεταπολεμική Ευρώπη, η συζήτηση αυτή απασχολεί εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες, ούτε λίγο ούτε πολύ για μια περίοδο που ξεκινά προς τα τέλη του ’60 και φτάνει μέχρι τη δεκαετία του ‘80· η συζήτηση αυτή εκτείνεται, τόσο χρονικά όσο και γεωγραφικά, πολύ πέραν του γαλλικού Μάη - και το θέμα, βεβαίως, δεν εξαντλείται στην αντιπαράθεση επιχειρημάτων. Η ιταλική περίπτωση, στην οποία θα εστιάσω, μου φαίνεται η πιο αντιπροσωπευτική αυτής της περιόδου, η πιο συναρπαστική και μαζί η πιο δραματική από όλες τις ανάλογές της. Κι αυτό, γιατί στην Ιταλία της περιόδου 1968-1980 είναι χιλιάδες αυτοί και αυτές που, χωρίς οικονομία δυνάμεων και συναισθημάτων, αντιπαρατίθενται με την εξουσία σε κάθε γωνιά της χώρας, σε διαφορετικούς κοινωνικούς χώρους, με διαφορετική ένταση και με όλους τους τρόπους: στα εργοστάσια και στους δρόμους, με ραδιοφωνικούς σταθμούς και περιοδικά, με σαμποτάζ στην παραγωγή και συγκρούσεις με την αστυνομία (και το Κομμουνιστικό Κόμμα…), αλλά και με τα όπλα – σε μαζική μάλιστα κλίμακα, και σε «επικοινωνία» με τη νέα εργατική υποκειμενικότητα. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει με αυτά τα κινήματα αν τα δούμε αποκομμένα από το «κλίμα» της εποχής – μιας εποχής ανεπανάληπτης ανθοφορίας κινημάτων, βεβαίως πολέμων, όχι όμως και επαναστάσεων, τουλάχιστον στην Ευρώπη. Είναι η εποχή του γκεβαρισμού και του «1, 2, 3 πολλά Βιετνάμ», η εποχή της ηρωικής αντίστασης των Βιετκόνγκ, της κινέζικης Πολιτιστικής Επανάστασης και των αλγερινών αυτονομιστών. Η εποχή που η Αριστερά στην Ευρώπη ζει ακόμα με τις μνήμες του φασισμού: «αυτοί θα μας σκοτώσουν όλους, είναι η γενιά του Άουσβιτς», λέει η Γκούντρουν Ένσλιν τον Ιούνιο του ’67, όταν η γερμανική αστυνομία σκοτώνει τον Όνεσοργκ, και πριν η ίδια μπει στη RAF. Επιστρέφοντας στην Ιταλία, μιλάμε για μια εποχή αθρόας εσωτερικής μετανάστευσης και βίαιης ανασυγκρότησης του καπιταλισμού, και την ίδια στιγμή, μια εποχή όπου ξεδιπλώνεται η νατοϊκή στρατηγική του “stay behind” και η Επιχείρηση «Gladio» (Ξίφος). Στο πλαίσιο της επιχείρησης αυτής, το ιταλικό κράτος εργαλειοποιεί τις νεοφασιστικές ομάδες προκειμένου να αναχαιτίσει την άνοδο του αντικαπιταλισμού, και να οικοδομήσει τη συναίνεση ως προς την ανασυγκρότηση, με «πρώτη ύλη» τον τρόμο. Το Μάρτιο του 1967, με τη μάχη στη Βάλε Τζούλια, όσο και το Δεκέμβρη του 1969, με την πολύνεκρη βομβιστική επίθεση στην πιάτσα Φοντάνα, που πραγματοποιούν φασίστες και επιχειρείται να αποδοθεί σε αναρχικούς, διαγράφεται το πάνω όριο της πολιτικής σύγκρουσης της περιόδου. Χαρακτηριστικό του «ήθους» της εποχής: στο διάστημα 1969-1974, οι επιθέσεις των ακροδεξιών αφήνουν πίσω 63 νεκρούς, εφτά φορές περισσότερους από τα θύματα της δράσης της άκρας Αριστεράς. Δεν είμαι οπαδός της πτωματολογικής ιστορικής ανάλυσης τύπου Μαραντζίδη, προσπαθώ όμως να πω ότι η ένταση της υλικότητας της βίας που χαρακτηρίζει την εποχή, προδίδει μια τυφλή «στρατηγική της έντασης» που ακολουθεί η άκρα δεξιά, βάζοντας στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της αυτοπροστασίας κινημάτων και αγωνιστών. Στην ίδια συγκυρία, οι απαντήσεις των διάφορων εκδοχών της Αριστεράς είναι πολύ διαφορετικές. Το Κομμουνιστικό Κόμμα ακολουθεί μια στρατηγική που ταυτίζει τον δημοκρατικό με τον ειρηνικό και εκλογικό δρόμο για το σοσιαλισμό. Η αύξηση της εκλογικής του επιρροής, σε πρωτόγνωρα για την Ευρώπη επίπεδα, είναι η μία όψη αυτής της στρατηγικής· η άλλη είναι η προσαρμογή του κόμματος σε θέσεις «αύξησης της παραγωγικότητας» και «αριστερής λιτότητας» σε όλη τη δεκαετία του ’70, διαδρομή που περνά από τον Ιστορικό Συμβιβασμό με τη χριστιανοδημοκρατική Δεξιά και τη μετωπική σύγκρουση με την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Σε ό,τι αφορά την τελευταία, ένα τμήμα της θα περάσει από τον εργατισμό στην Αυτονομία, ενώ ένα άλλο θα στελεχώσει τις ένοπλες οργανώσεις, με κυριότερη τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Η συγκρότηση των Ερυθρών Ταξιαρχιών απαντά στο φόβο ενός επικείμενου πραξικοπήματος, στη συνέχεια ωστόσο αποκτά στρατηγική πρόθεση. Η δράση της οργάνωσης θα «παρακολουθεί» στενά την πολιτική του ιταλικού ΚΚ, γεγονός που μαρτυρά η ένταση της βίας στα διαστήματα ’73-’74 και ’78-’79· χαρακτηριστικό, από την άλλη, είναι πως οι διατάξεις έκτακτης ανάγκης που ενεργοποιεί το ιταλικό κράτος εφαρμόζονται με ζέση από δικαστές μέλη του ΙΚΚ, μολονότι συνιστούν απροσχημάτιστη αμφισβήτηση δικονομικών εγγυήσεων και, σε πολιτικό επίπεδο, σημαίνουν το τσάκισμα της Αυτονομίας ως «μήτρας» της ακροαριστερής τρομοκρατίας. Μολονότι οι στατιστικές κρύβουν συχνά περισσότερα απ’ όσα αποκαλύπτουν, είναι ενδεικτικό ότι την εποχή εκείνη την ευθύνη επιθέσεων αναλαμβάνουν 597 οργανώσεις - 484 της άκρας Αριστεράς και 113 της άκρας Δεξιάς. Τις πρώτες οργανώσεις στελεχώνουν αγωνιστές που προέρχονται συχνά από τη Lotta Continua (38%) και την Αυτονομία (84%), με την τελευταία να έχει βρει το όριο της δράσης της ήδη από το 1973. Ο ανταγωνισμός για το ρόλο της ηγεσίας/πρωτοπορίας του κινήματος θα οδηγήσει πολλές από τις οργανώσεις που τηρούσαν κριτική στάση απέναντι στην αριστερή τρομοκρατία να «αναβαθμίσουν» τη δράση τους – να προσπαθήσουν, δηλαδή, να υπερισχύσουν πολιτικά διά της στρατιωτικής οδού. Το αποτέλεσμα αυτής της πλειοδοσίας είναι η συντριπτική πολιτική τους ήττα, καθώς το αίτημα για αποτελεσματικότητα σημαίνει αναγκαστικά την αποκοπή από την ιταλική κοινωνία, την ακραία συνωμοτικότητα και την «αλλαγή κόσμου» των συμμετεχόντων, με προφανές αποτέλεσμα την κατάργηση της όποιας «εσωτερικής δημοκρατίας» μέσα στις οργανώσεις, τον πολλαπλασιασμό των εσωτερικών τους συγκρούσεων και τελικά τη διάλυσή τους. Στα τέλη του ’70, η πολιτική ήττα απλώς θα επικυρωθεί και στο «στρατιωτικό» επίπεδο. Η κριτική της βίας ως κριτική της πολιτικής Από τις πιο σοβαρές διαφωνίες που διατυπώθηκαν εξ αριστερών στα συμφραζόμενα του ιταλικού 1968-1980, μου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρουσα (και διαχρονική) αυτή του Λουίτζι Φεραγιόλι. Ο Φεραγιόλι παρεμβαίνει ενάντια στην προσπάθεια αποπολιτικοποίησης της ακροαριστερής ένοπλης βίας, στηλιτεύει τη σοσιαλδημοκρατική «αυτονόμηση» της πολιτικής που αντανακλά το παράδειγμα του ιταλικού ΚΚ και, την ίδια στιγμή, υποβάλλει σε οξύτατη κριτική την «εκτροπή» των Ερυθρών Ταξιαρχιών – πάντα από τη σκοπιά του τι είναι χρήσιμο για μία σύγχρονη αντικαπιταλιστική στρατηγική. Με αξιοσημείωτη λοιπόν διεισδυτικότητα, ο Φεραγιόλι θα διαπιστώσει το αναγκαίο ορισμένων αποσαφηνίσεων όσον αφορά τη βία, καθώς στη δημόσια συζήτηση περί τρομοκρατίας ο ίδιος έχει εντοπίσει τις προσπάθειες πολιτικής και ηθικής απονομιμοποίησης (ή και ποινικοποίησης) ριζοσπαστικών φαινομένων κοινωνικής ανυπακοής. Ο ίδιος θα ξεχωρίσει δύο εκδοχές άσκησης βίας στα συμφραζόμενα της αντικαπιταλιστικής αμφισβήτησης: την πολιτική και την κοινωνική. Παρατηρεί ότι η πρώτη «μιλάει» συχνά για τον εαυτό της ως εάν να επρόκειτο για τη δεύτερη. Ο Φεραγιόλι ορίζει την πολιτική βία ως βία που έχει πάντα στρατηγική πρόθεση («επιλέγεται ή υποδεικνύεται ή υποστηρίζεται σαν ειδική και απαραίτητη μορφή της επαναστατικής δράσης: σαν καθήκον ή αξία»)· υποστηρίζει δε ότι από τη δεύτερη, την κοινωνική (μορφές συλλογικής βίας που συνοδεύουν παραδοσιακά αυθόρμητες εξεγέρσεις και είναι μη προγραμματισμένες: καταλήψεις γαιών, επιθέσεις εναντίον κρατικών εγκαταστάσεων, συγκρούσεις με την αστυνομία, δολιοφθορές κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης) λείπει ο στρατηγικός σχεδιασμός [1]. Συνεχίζοντας τις διακρίσεις, ο Φεραγιόλι ξεχωρίζει δύο πρότυπα πολιτικής βίας, το γιακωβίνικο και το ακτιβιστικό. Το γιακωβίνικο πρότυπο θα συνδεθεί με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Πρόκειται για ένα κανονιστικό πρότυπο βίας που «ταιριάζει» στη σταλινική πολιτική φιλοσοφία, καθώς προσπαθεί να επαναφέρει στην τάξη το παρόν με μέσα που νομιμοποιούν ο ηθικός καθαγιασμός του σκοπού και ένας βολονταριστικός σχεδιασμός της ιστορικής ανάπτυξης. Στο πρότυπο αυτό, ο Φεραγιόλι θα δει μια αστικής υφής αυτονόμηση της πολιτικής από την κοινωνία, κοινή στην παράδοση του πολιτικού ρεαλισμού και του βολονταρισμού από τον Μακιαβέλι ως τον Καρλ Σμιτ. Στο ίδιο πρότυπο, ο Φεραγιόλι βλέπει ψήγματα μιας αστικής ηθικής της θυσίας και μια παροιμιώδη αδιαφορία για την ηθική συμβατότητα μέσων και σκοπού (κατ΄ αναλογία με τα καθεστώτα του μη υπαρκτού, όπου η ιδέα της απονέκρωσης του κράτους δικαιολογεί, προσωρινά, την απεριόριστη ενίσχυσή του). Αν στο γιακωβίνικο πρότυπο θριαμβεύει η ηθική, στο ακτιβιστικό αποθεώνεται η αισθητική. Εδώ η βία υποκαθιστά την πολιτική ισχύ: δεν είναι αιτία μετασχηματισμού, αλλά προϊόν καταπίεσης. Αποτελεί δε μια «εκπροσώπηση» βίας, τόσο γιατί διαπράττεται στο όνομα της εργατικής τάξης, όσο και γιατί είναι συμβολική, συμβολοποιεί δηλαδή τη σύγκρουση αντί να την υλοποιεί. Τα δύο πρότυπα, γιακωβίνικο και ακτιβιστικό, συναντιούνται: και τα δύο προσωποποιούν τις αντιμαχόμενες τάξεις και απεικονίζουν την ταξική σύγκρουση σαν ένοπλη σύγκρουση ανάμεσα σε αντίπαλους στρατούς ή ομάδες. Σύμφωνα με το Φεραγιόλι, η πρακτική του τρόμου σήμερα για τον σοσιαλισμό αύριο απέτυχε να «επιταχύνει» την ιστορία. Χρειάζεται λοιπόν να εγκαταλειφθεί, ως μέρος του αστικού πολιτικού παραδείγματος. Όχι όμως χάριν του πασιφισμού, αλλά μιας βίας (και ένοπλης) που αντλεί τη νομιμοποίησή της ως βία αμυντική και προστατευτική της ζωής και της ακεραιότητας, απέναντι στην πρωταρχική βία του κράτους και του κεφαλαίου. [1] Η έλλειψη αυτή δεν αναιρεί τα ίχνη της δράσης αυτής στους θεσμούς –τυπικό παράδειγμα, εδώ, το αγγλικό Σύνταγμα των αρχών του 20ου αιώνα. ___________________Το κείμενο αποτελεί παρέμβαση στην ανοιχτή εκδήλωση με θέμα «Αριστερά και βία», που οργάνωσε η Λέσχη «Εκτός Γραμμής» το Σάββατο 26.11.2011. Αναφορές Sιdney Tarrow (1990), Democrazia e Disordine, Movimenti di protesta e politica in Italia 1965-1975, Laterza Isabelle Sommier (2011), Η επαναστατική βία. Oργανώσεις, διαδικασίες, αδιέξοδα, Σαββάλας Συλλογικό (2010), AUTONOMIA – απόψεις, αγώνες, μαρτυρίες των Ιταλών Αυτόνομων (1970 – 1980), Έκδοση της Λέσχης Κατασκόπων του 21ου Αιώνα Λουίτζι Φεραγιόλι (1985), Βία και Πολιτική, Στοχαστής Tano d΄ Amico, I libri, le parole, le fotografie http://www.arengario.it/tano/ |
28/11/2011 Επίσκεψη του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα στην Κοζάνη - Ομιλία σε εργαζόμενους στην «Καντίνα» του ΑΗΣ Καρδιάς
www.syn.gr
Τα δυο τελευταία χρόνια οδηγούμαστε από θυσία σε θυσία δίχως να υπάρχει καμιά ορατή ελπίδα και προοπτική. Όλα όσα μας απειλούσαν ότι πρέπει να αποφύγουμε μέσω αυτών των θυσιών, των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, σε θέσεις εργασίας, όλα βγήκαν αληθινά, πραγματοποιήθηκαν ακριβώς επειδή οδηγηθήκαμε σε αυτές τις αποφάσεις, δηλ τις περικοπές των μισθών, των συντάξεων και της δημόσιας περιουσίας. Αυτή τη στιγμή αυτό που πραγματικά διακυβεύεται δεν είναι η παρουσία ή όχι της χώρας μας στην ευρωζώνη, είναι η ίδια η κυριαρχία του ελληνικού κράτους. Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι το βιοτικό επίπεδο των ελλήνων που έχει υποστεί ανεπανόρθωτη ζημιά και υποτίμηση. Αυτό που διακυβεύεται είναι η βιωσιμότητα της ίδιας της χώρας. Αυτό που επιχειρούν να κάνουν είναι να οδηγήσουν την Ελλάδα και το λαό στη βαλκανοποίηση όπως λένε, σε μισθούς Βουλγαρίας και ταυτόχρονα να βάλουν στο μάτι το δημόσιο πλούτο. Η χώρα μετατρέπεται σε ένα οικονομικό προτεκτοράτο της Γερμανίας και γεωπολιτικό του Ισραήλ.
Βασικός στόχος αυτής της πολιτικής που γίνεται για τη σωτηρία της χώρας είναι η εσωτερική υποτίμηση. Δηλαδή, μειώσεις μισθών και συντάξεων, περικοπές, διεύρυνση της ανεργίας όπου στην Κοζάνη η ανεργία είναι 1 στους 3. Και ταυτόχρονα εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Η δημόσια περιουσία της χώρας, την οποία έχουν αποτιμήσει σε 125δις, ενώ είναι δεκαπλάσιας αξίας με μια πρόχειρη εκτίμηση. Και θέλουν προκειμένου να σωθούμε να εκποιηθεί αυτή η περιουσία και να σταματήσει η χώρα να έχει τη δυνατότητα στα πάγια έσοδα και τα οφέλη που πρέπει να έχει από τη διαχείριση αυτής της περιουσίας. Είναι σα να έχει καταφέρει κανείς μετά από κόπους μιας ολόκληρης ζωής να έχει ένα διαμέρισμα 200.000 ευρώ το οποίο να το νοικιάζει κάπου και να έχει μια μηνιαία απολαβή 500 ευρώ τα οποία είναι απαραίτητα για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις απαιτήσεις και οι τοκογλύφοι του ζητάνε προκειμένου να τους ξεχρεώσει να το πουλήσει 40.000, στο 1/5 της αξίας του και να σταματήσει να έχει και τη μηνιαία απολαβή των 500 ευρώ. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τη δημόσια περιουσία. Αν αυτό δεν είναι λεηλασία, τότε τι άλλο θα μπορούσε να ονομαστεί λεηλασία; Ειδικότερα σε τομείς δημόσιας περιουσίας που αποτελούν αγκωνάρια για να σταθούμε στα πόδια μας ως οικονομία, όπως είναι ο τομέας της ενέργειας. Αντιλαμβανόμαστε ότι το έγκλημα και το σκάνδαλο δεν είναι μονάχα γιατί ξεπουλάμε κάτι στο 1/5 της αξίας του, αλλά γιατί από τη στιγμή που θα το ξεπουλήσουμε, θα το δώσουμε δηλ. σε κάποιους ξένους που θα έρθουν να το εκμεταλλευτούν, δεν θα έχουμε ως χώρα το δικαίωμα και τη δυνατότητα να μπορέσουμε να ξαναστήσουμε σε στέρεες βάσεις την οικονομία.
Μεγαλύτερο λοιπόν έγκλημα από το έγκλημα του μνημονίου 1 που ήταν οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που με μαθηματική ακρίβεια μας οδήγησαν στην καταστροφή, είναι τώρα το έγκλημα της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Και δεν είναι μόνο αυτό. Με τη δανειακή σύμβαση που μας καλούν να υπογράψουμε και να ψηφίσουμε στη βουλή και μάλιστα με μεγάλη πλειοψηφία δένουν το λαό και τη χώρα χειροπόδαρα για τις επόμενες δεκαετίες. Γιατί; Πρώτον, μας απαγορεύουν να αναζητήσουμε εναλλακτικές πηγές δανεισμού. Δεύτερον, διότι με αυτή την σύμβαση άρεται η ασυλία της δημόσιας περιουσίας λόγω κυριαρχίας δηλ αυτοί στους οποίους χρωστάμε, η διεθνής τοκογλυφία θα έχει με βάση τα συμβόλαια και αυτές τις συμβάσεις τη δυνατότητα, στο βαθμό που δεν θα μπορούμε και αντικειμενικά να αποπληρώσουμε, να έρθουν και να αρπάξουν τη δημόσια περιουσία διότι θα είναι υποθηκευμένη στους πιστωτές. Η χώρα δεν θα έχει τη δυνατότητα να προσφύγει σε ελληνικά δικαστήρια διότι το σύνολο του χρέους θα βρίσκεται υπό το αγγλοσαξονικό δίκαιο, το οποίο είναι ιδιαίτερα προστατευτικό για τους ξένους πιστωτές και όχι για την πιστώτρια χώρα.
Όλα αυτά γίνονται χωρίς καμιά προοπτική σωτηρίας ή έστω διεξόδου στο βάθος του τούνελ. Και όλα αυτά γίνονται τη στιγμή που όλη η Ευρώπη κλυδωνίζεται, που η ευρωζώνη βρίσκεται ένα βήμα πριν την κατάρρευση . Άραγε για την κατάρρευση της Ιταλίας, της Ισπανίας, του Βελγίου φταίνε οι τεμπέληδες έλληνες που Τα φάγανε μαζί;
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια συστημική κρίση του ασύδοτου καπιταλισμού και αντί να προστατευτούμε απέναντι σε αυτή την κρίση εμείς δυο χρόνια τώρα βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας. Ο γάλλος, ο ισπανός, ο ιταλός, ο βέλγος θα αντιμετωπίσουν από άλλο επίπεδο τη μεγάλη καταιγίδα που έρχεται γιατί δυο χρόνια τώρα δεν έχουν υποστεί αυτήν την λεηλασία σε μισθούς και συντάξεις και κοινωνικό κράτος, αυτές τις απολύσεις.
Εμείς, δυστυχώς, δυο χρόνια τώρα ακολουθήσαμε τη λάθος συνταγή. Κάποιοι είπαν ότι το μνημόνιο απέτυχε. Αν το μνημόνιο απέτυχε θα έπρεπε ήδη να ψάχνουν να βρουν τρόπο να πάνε σε κάτι πιο πετυχημένο. Το μνημόνιο δεν απέτυχε. Αυτός ήταν ο στόχος του και γι’ αυτό και δεν διορθώνεται αυτή η συνταγή. Ήταν ένα έγκλημα εις βάρος του ελληνικού λαού και της εθνικής κυριαρχίας. Δυστυχώς το έγκλημα αυτό συνεχίζεται και τώρα βρισκόμαστε στην κορύφωση του εγκλήματος.
Τι λύσεις όμως υπάρχουν; Εμείς λέμε ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, ούτε κάποιο μαγικό ραβδί το οποίο θα αλλάξει μονομιάς την πραγματικότητα. Ο δρόμος είναι δύσκολος σε κάθε περίπτωση. Όμως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δίλημμα. Έχουμε να διαλέξουμε. Από τη μια είναι ο δρόμος του συμβιβασμού, της υποταγής, των θυσιών χωρίς αντίκρισμα που θα οδηγήσουν στην απώλεια της αξιοπρέπειας, της εθνικής κυριαρχίας αλλά και την κοινωνική λεηλασία. Από την άλλη είναι ένας δρόμος αντίστασης, ένας δρόμος αξιοπρέπειας, δύσκολος δρόμος ένας δρόμος για να μπούμε έστω και αργά σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης για να περισώσουμε ως χώρα ό,τι μπορούμε να περισώσουμε μπροστά σε αυτήν την καταιγίδα.
Απέναντι λοιπόν στον κύριο Παπαδήμο και σε όλους όσοι μας κυβερνούν με δοτές διαδικασίες και με κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες που δεν αντιστοιχούν στην κοινωνική πραγματικότητα να κρατήσουμε το όπλο της δημοκρατίας και να δώσουμε το λόγο στο λαό. Και το δεύτερο βήμα που θα έπρεπε να κάνουμε θα ήταν να προχωρήσουμε γοργά σε μια επιχείρηση αναδιανομής του πλούτου όσο μπορούμε. Να πληρώσουν δηλαδή αυτοί οι οποίοι έχουν βγάλει τα λεφτά στην Ελβετία. Οι έχοντες και κατέχοντες. Αυτοί οι οποίοι φοροδιέφευγαν και συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν. Για να σταματήσει αυτή η λεηλασία στους μισθούς και τις συντάξεις. Και ταυτόχρονα να επιχειρήσουμε μια προσπάθεια άρσης όλων αυτών των μέτρων, του Μεσοπρόθεσμου και του Μνημονίου που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή, για να κινηθεί στοιχειωδώς η οικονομία. Να περάσουμε τις τράπεζες υπό δημόσιο έλεγχο για να σταματήσει αυτή η κερδοσκοπία των τραπεζιτών. Να χρηματοδοτήσουμε δημόσιες επενδύσεις για τη στήριξη της αγροτικής οικονομίας.
Διότι αν όντως βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη μπόρα που έρχεται, πρέπει να δούμε πως θα προφυλαχθούμε πως θα φτιάξουμε οχυρωματικά έργα. Και αν το διακύβευμα είναι αν θα πεινάσει ο λαός και δε ξέρω πραγματικά αν θα πεινάσουμε περισσότερο ή λιγότερο αν πάρουμε ή δεν πάρουμε τη δόση. Τρέμουμε τις δόσεις κάθε φορά. Έχουμε φτάσει στην 6η και τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Αν λοιπόν αυτό είναι το διακύβευμα, τότε πρέπει να στηρίξουμε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, τις δημόσιες επιχειρήσεις, την οικονομία, την αγροτική παραγωγή.
Εσείς λοιπόν εδώ βρίσκεστε στην καρδιά ενός οχυρώματος που δεν πρέπει να δοθεί στα χέρια του εχθρού. Η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού και ιδιαίτερα τα ορυχεία και οι σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας δεν πρέπει να περάσουν σε ξένα χέρια. Γιατί τότε όχι μόνο εσείς θα χάσετε τη δουλειά σας και τους μισθούς σας αλλά και οι συμπολίτες από άκρο σε άκρο της ελληνικής επικράτειας θα έχουν μεγάλες δυσκολίες πρόσβασης σε ένα κοινωνικό αγαθό απαραίτητο για τη ζωή, που είναι το ρεύμα.
Αν λοιπόν βρισκόμαστε σε πόλεμο το πρώτο που πρέπει να κάνει μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης είναι να οχυρώσει τη χώρα και το λαό απέναντι σε αυτόν τον πόλεμο. Και θα πρέπει να εξασφαλίσει τα βασικά είδη διατροφής και επιβίωσης: το φαγητό, το νερό, το ρεύμα.
Εσείς εδώ λοιπόν δίνετε έναν αγώνα για λογαριασμό ολόκληρου του ελληνικού λαού. Αυτό το οχυρό δεν πρέπει να πέσει. Η ΔΕΗ δεν πρέπει να περάσει σε ξένα χέρια. Αυτό το οικονομικό αλλά και ηθικό έγκλημα δεν πρέπει να συντελεστεί. Δεν είναι δυνατό μια ανεκτίμητη περιουσία όχι μόνο σε σχέση με το πραγματικό της κόστος συγκρινόμενο με το χρηματιστηριακό της, δηλαδή αυτό με το οποίο ετοιμάζουν να την πουλήσουν, αλλά το ανεκτίμητο κόστος μιας περιουσίας που δεν μπορεί εύκολα να ξαναχτιστεί και το ανεκτίμητο κόστος που έχει η παραγωγή ενέργειας ένα βασικό αγαθό για την επιβίωση και για την σωτηρία του λαού μας απέναντι σε αυτήν την κρίση που έχουμε μπροστά μας.
Εμείς θα δώσουμε μάχη. Θα δώσουμε μάχη με όλους τους εργαζόμενους. Και θα ήθελα να πω ότι το τελευταίο διάστημα έχουμε και κάποιες νίκες. Εξαιτίας βεβαίως και των δικών σας αγώνων ήδη αυτοί οι οποίοι επέβαλαν αυτό το αντιλαϊκό, το παράνομο, το αντισυνταγματικό χαράτσι, τρέμουν στην ιδέα ότι θα πάνε να εφαρμόσουν τους νόμους που οι ίδιοι ψήφισαν. Διότι έστω και ένα νοικοκυριό να μείνει δίχως ρεύμα, θα πληρώσουν τις συνέπειες αυτών των επιλογών και στα ελληνικά και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Διότι μόλις προχθές ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Χουντής, πήρε απάντηση από τον ευρωπαίο επίτροπο ότι είναι παράνομο να κόβεις το ρεύμα σε οποιοδήποτε νοικοκυριό μόνο και μόνο επειδή δεν πλήρωσε ένα χαράτσι το οποίο δεν έχει και καμία σχέση με το αντίτιμο του ρεύματος.
Δεν πρόκειται να τους αφήσουμε έτσι. Όχι μονάχα στα ελληνικά αλλά και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Και να το γνωρίζουν αργά ή γρήγορα, εμείς πιστεύουμε γρήγορα πια, στην Ελλάδα τα πράγματα θα αλλάξουν. Όπως άλλαξαν και σε κάθε χώρα στην οποία πήγε να επιβληθεί με τη βία αυτή η οικονομική λαίλαπα του ΔΝΤ. Κι ένας νέος συνασπισμός εξουσίας θα πάρει τα πράγματα στα χέρια του. Και τότε αυτή η ατιμωρησία που είναι το σύνηθες φαινόμενο σε αυτήν την χώρα θα τελειώσει οριστικά. Αυτοί οι οποίοι έκαναν περιουσίες και τις έβγαζαν στην Ελβετία, αυτοί οι οποίοι θησαύρισαν στις πλάτες του ελληνικού λαού, αυτοί που τώρα αποφασίζουν επονείδιστες, αντισυνταγματικές και κατάφορα άδικες συμβάσεις ενάντια στο συμφέρον του ελληνικού λαού θα πληρώσουν. Εμείς δε θα τις αναγνωρίσουμε αυτές τις συμβάσεις. Και δε θα αναγνωρίσουμε οποιαδήποτε σύμβαση ή συμφωνία ξεπουλάει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.
Η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού θα μείνει Δημόσια, είναι κτήμα του λαού μας και όλοι όσοι επιχειρήσουν να προχωρήσουν σε πράξεις κατάφορα αντισυνταγματικές και παράνομες θα έχουν τις συνέπειες του νόμου. Κάποια στιγμή ο νόμος θα περάσει στα χέρια των πολλών. Εμείς λοιπόν είμαστε σήμερα εδώ για να σας δώσουμε όχι ένα μήνυμα απόγνωσης και απελπισίας βεβαίως δε λέμε τα πράγματα ωραιοποιημένα, είναι δύσκολα, είναι κρίσιμες οι στιγμές αλλά είμαστε εδώ για να δώσουμε ένα μήνυμα αισιοδοξίας.
Οι ώρες τις εξουσίας τους, είτε με διαδικασίες συνταγματικής εκτροπής είτε με διαδικασίες νέων κυβερνήσεων τις οποίες θα τις φτιάχνουν με ημερομηνία λήξης βάζοντας στην κυβέρνηση τον Καρατζαφέρη με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, οι ώρες τις εξουσίας τους όμως είναι μετρημένες. Διότι η πραγματική δύναμη του λαού είναι αυτή που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα.
Κλείνω λέγοντάς ότι στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να συγκροτηθεί ένα ευρύ μέτωπο πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Διότι όταν κινδυνεύει το βιος του ελληνικού λαού όταν ο ελληνικός λαός υποφέρει, όταν αυτό το οποίο διακυβεύεται είναι η ίδια η ύπαρξη του ελληνικού κράτους και η δυνατότητα να μπορεί με αξιοπρέπεια να συντηρεί το λαό του. Το διακύβευμα δεν είναι αν βρεθήκατε όλο το προηγούμενο διάστημα σε διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές καταγωγές και ταυτότητες που οδήγησαν σε διαφορετικές κάλπες. Μου λένε κάποιοι «μα απευθύνεσαι και στους Πασοκτζίδες και στους Νεοδημοκράτες σε όλους»;. Ναι σε όλους απευθυνόμαστε. Διότι όταν μια μάνα αναγκάζεται να στείλει το παιδί της στο εξωτερικό και είναι 25 χρονών και έχει τρία πτυχία, κι όταν ένας πατέρας 50 χρονών με δύο παιδιά χάνει τη δουλειά του και δεν έχει να τα ζήσει, είναι δευτερεύον το αν ψήφιζε ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Αυτό το οποίο τον καθορίζει πλέον είναι το ταξικό και το κοινωνικό του συμφέρον. Η ανάγκη του να θρέψει τα παιδιά του και να ζήσει σε αυτήν την χώρα με αξιοπρέπεια. Εμείς λοιπόν καλούμε όλους τους πολίτες και όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που σήμερα αναγνωρίζουν ότι μέγιστη προτεραιότητα είναι να σώσουμε τη χώρα και την προοπτική βιωσιμότητα αυτού του τόπου και αυτού του λαού και τους καλούμε σε ένα ευρύ μέτωπο για να ανατρέψουμε αυτούς τους φαύλους οι οποίοι μας οδήγησαν ως εδώ και να προστατέψουμε τα κυριαρχικά δικαιώματα κυρίως όμως το δικαίωμα στη ζωή όχι στην επιβίωση, στη ζωή και στην εργασία αυτού του λαού. Γι αυτό λοιπόν καλούμε σε ένα μεγάλο μέτωπο το οποίο πιστεύουμε ότι μπορεί να έχει ως πυρήνα τις δυνάμεις της Αριστεράς αλλά και όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις για να διεκδικήσουμε από τις επόμενες εκλογές, κάποια στιγμή θα γίνουν όσο κι αν τις πηγαίνουν παραπίσω, για να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας.
Και βασικός πυλώνας αυτής της προσπάθειας είναι οι εργαζόμενοι. Οι εργαζόμενοι που έχουν δυσφημιστεί, που έχουν λοιδορηθεί όπως εσείς ότι εσείς φταίτε γι αυτήν την κατάντια και όχι αυτοί οι οποίο κονομάγανε πάνω στις δικές σας πλάτες. Αυτές τις λίγες σκέψεις ήθελα να σας μεταφέρω και να σας ευχαριστήσω για την υπομονή σας.
To Γραφείο Τύπου
- Αυτό που πραγματικά διακυβεύεται δεν είναι η παρουσία ή όχι της χώρας μας στην ευρωζώνη, είναι η ίδια η κυριαρχία του ελληνικού κράτους
- Βασικός στόχος αυτής της πολιτικής που γίνεται για τη σωτηρία της χώρας είναι η εσωτερική υποτίμηση και ταυτόχρονα εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.
- Μεγαλύτερο λοιπόν έγκλημα από το έγκλημα του μνημονίου 1 που ήταν οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που με μαθηματική ακρίβεια μας οδήγησαν στην καταστροφή, είναι τώρα το έγκλημα της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας.
- Με τη δανειακή σύμβαση που μας καλούν να υπογράψουμε και να ψηφίσουμε στη βουλή και μάλιστα με μεγάλη πλειοψηφία δένουν το λαό και τη χώρα χειροπόδαρα για τις επόμενες δεκαετίες.
- Απέναντι λοιπόν στον κ.Παπαδήμο και σε όλους όσοι μας κυβερνούν με δοτές διαδικασίες και με κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες που δεν αντιστοιχούν στην κοινωνική πραγματικότητα να κρατήσουμε το όπλο της δημοκρατίας και να δώσουμε το λόγο στο λαό. Και το δεύτερο βήμα που θα έπρεπε να κάνουμε θα ήταν να προχωρήσουμε γοργά σε μια επιχείρηση αναδιανομής του πλούτου όσο μπορούμε.
- Οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ δίνετε έναν αγώνα για λογαριασμό ολόκληρου του ελληνικού λαού. Αυτό το οχυρό δεν πρέπει να πέσει. Η ΔΕΗ δεν πρέπει να περάσει σε ξένα χέρια. Αυτό το οικονομικό αλλά και ηθικό έγκλημα δεν πρέπει να συντελεστεί.
- Το τελευταίο διάστημα έχουμε και κάποιες νίκες. Εξαιτίας βεβαίως και των δικών σας αγώνων ήδη αυτοί οι οποίοι επέβαλαν αυτό το αντιλαϊκό, το παράνομο, το αντισυνταγματικό χαράτσι, τρέμουν στην ιδέα ότι θα πάνε να εφαρμόσουν τους νόμους που οι ίδιοι ψήφισαν.
- Αυτοί που τώρα αποφασίζουν επονείδιστες, αντισυνταγματικές και κατάφορα άδικες συμβάσεις ενάντια στο συμφέρον του ελληνικού λαού θα πληρώσουν. Εμείς δε θα τις αναγνωρίσουμε αυτές τις συμβάσεις. Και δε θα αναγνωρίσουμε οποιαδήποτε σύμβαση ή συμφωνία ξεπουλάει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.
- Το διακύβευμα δεν είναι αν βρεθήκατε όλο το προηγούμενο διάστημα σε διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές καταγωγές και ταυτότητες που οδήγησαν σε διαφορετικές κάλπες
- Εμείς λοιπόν καλούμε όλους τους πολίτες και όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που σήμερα αναγνωρίζουν ότι μέγιστη προτεραιότητα είναι να σώσουμε τη χώρα και την προοπτική βιωσιμότητα αυτού του τόπου και αυτού του λαού και τους καλούμε σε ένα ευρύ μέτωπο για να ανατρέψουμε αυτούς τους φαύλους οι οποίοι μας οδήγησαν ως εδώ και να προστατέψουμε τα κυριαρχικά δικαιώματα κυρίως όμως το δικαίωμα στη ζωή όχι στην επιβίωση, στη ζωή και στην εργασία αυτού του λαού
Τα δυο τελευταία χρόνια οδηγούμαστε από θυσία σε θυσία δίχως να υπάρχει καμιά ορατή ελπίδα και προοπτική. Όλα όσα μας απειλούσαν ότι πρέπει να αποφύγουμε μέσω αυτών των θυσιών, των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, σε θέσεις εργασίας, όλα βγήκαν αληθινά, πραγματοποιήθηκαν ακριβώς επειδή οδηγηθήκαμε σε αυτές τις αποφάσεις, δηλ τις περικοπές των μισθών, των συντάξεων και της δημόσιας περιουσίας. Αυτή τη στιγμή αυτό που πραγματικά διακυβεύεται δεν είναι η παρουσία ή όχι της χώρας μας στην ευρωζώνη, είναι η ίδια η κυριαρχία του ελληνικού κράτους. Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι το βιοτικό επίπεδο των ελλήνων που έχει υποστεί ανεπανόρθωτη ζημιά και υποτίμηση. Αυτό που διακυβεύεται είναι η βιωσιμότητα της ίδιας της χώρας. Αυτό που επιχειρούν να κάνουν είναι να οδηγήσουν την Ελλάδα και το λαό στη βαλκανοποίηση όπως λένε, σε μισθούς Βουλγαρίας και ταυτόχρονα να βάλουν στο μάτι το δημόσιο πλούτο. Η χώρα μετατρέπεται σε ένα οικονομικό προτεκτοράτο της Γερμανίας και γεωπολιτικό του Ισραήλ.
Βασικός στόχος αυτής της πολιτικής που γίνεται για τη σωτηρία της χώρας είναι η εσωτερική υποτίμηση. Δηλαδή, μειώσεις μισθών και συντάξεων, περικοπές, διεύρυνση της ανεργίας όπου στην Κοζάνη η ανεργία είναι 1 στους 3. Και ταυτόχρονα εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Η δημόσια περιουσία της χώρας, την οποία έχουν αποτιμήσει σε 125δις, ενώ είναι δεκαπλάσιας αξίας με μια πρόχειρη εκτίμηση. Και θέλουν προκειμένου να σωθούμε να εκποιηθεί αυτή η περιουσία και να σταματήσει η χώρα να έχει τη δυνατότητα στα πάγια έσοδα και τα οφέλη που πρέπει να έχει από τη διαχείριση αυτής της περιουσίας. Είναι σα να έχει καταφέρει κανείς μετά από κόπους μιας ολόκληρης ζωής να έχει ένα διαμέρισμα 200.000 ευρώ το οποίο να το νοικιάζει κάπου και να έχει μια μηνιαία απολαβή 500 ευρώ τα οποία είναι απαραίτητα για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις απαιτήσεις και οι τοκογλύφοι του ζητάνε προκειμένου να τους ξεχρεώσει να το πουλήσει 40.000, στο 1/5 της αξίας του και να σταματήσει να έχει και τη μηνιαία απολαβή των 500 ευρώ. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τη δημόσια περιουσία. Αν αυτό δεν είναι λεηλασία, τότε τι άλλο θα μπορούσε να ονομαστεί λεηλασία; Ειδικότερα σε τομείς δημόσιας περιουσίας που αποτελούν αγκωνάρια για να σταθούμε στα πόδια μας ως οικονομία, όπως είναι ο τομέας της ενέργειας. Αντιλαμβανόμαστε ότι το έγκλημα και το σκάνδαλο δεν είναι μονάχα γιατί ξεπουλάμε κάτι στο 1/5 της αξίας του, αλλά γιατί από τη στιγμή που θα το ξεπουλήσουμε, θα το δώσουμε δηλ. σε κάποιους ξένους που θα έρθουν να το εκμεταλλευτούν, δεν θα έχουμε ως χώρα το δικαίωμα και τη δυνατότητα να μπορέσουμε να ξαναστήσουμε σε στέρεες βάσεις την οικονομία.
Μεγαλύτερο λοιπόν έγκλημα από το έγκλημα του μνημονίου 1 που ήταν οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που με μαθηματική ακρίβεια μας οδήγησαν στην καταστροφή, είναι τώρα το έγκλημα της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Και δεν είναι μόνο αυτό. Με τη δανειακή σύμβαση που μας καλούν να υπογράψουμε και να ψηφίσουμε στη βουλή και μάλιστα με μεγάλη πλειοψηφία δένουν το λαό και τη χώρα χειροπόδαρα για τις επόμενες δεκαετίες. Γιατί; Πρώτον, μας απαγορεύουν να αναζητήσουμε εναλλακτικές πηγές δανεισμού. Δεύτερον, διότι με αυτή την σύμβαση άρεται η ασυλία της δημόσιας περιουσίας λόγω κυριαρχίας δηλ αυτοί στους οποίους χρωστάμε, η διεθνής τοκογλυφία θα έχει με βάση τα συμβόλαια και αυτές τις συμβάσεις τη δυνατότητα, στο βαθμό που δεν θα μπορούμε και αντικειμενικά να αποπληρώσουμε, να έρθουν και να αρπάξουν τη δημόσια περιουσία διότι θα είναι υποθηκευμένη στους πιστωτές. Η χώρα δεν θα έχει τη δυνατότητα να προσφύγει σε ελληνικά δικαστήρια διότι το σύνολο του χρέους θα βρίσκεται υπό το αγγλοσαξονικό δίκαιο, το οποίο είναι ιδιαίτερα προστατευτικό για τους ξένους πιστωτές και όχι για την πιστώτρια χώρα.
Όλα αυτά γίνονται χωρίς καμιά προοπτική σωτηρίας ή έστω διεξόδου στο βάθος του τούνελ. Και όλα αυτά γίνονται τη στιγμή που όλη η Ευρώπη κλυδωνίζεται, που η ευρωζώνη βρίσκεται ένα βήμα πριν την κατάρρευση . Άραγε για την κατάρρευση της Ιταλίας, της Ισπανίας, του Βελγίου φταίνε οι τεμπέληδες έλληνες που Τα φάγανε μαζί;
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια συστημική κρίση του ασύδοτου καπιταλισμού και αντί να προστατευτούμε απέναντι σε αυτή την κρίση εμείς δυο χρόνια τώρα βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας. Ο γάλλος, ο ισπανός, ο ιταλός, ο βέλγος θα αντιμετωπίσουν από άλλο επίπεδο τη μεγάλη καταιγίδα που έρχεται γιατί δυο χρόνια τώρα δεν έχουν υποστεί αυτήν την λεηλασία σε μισθούς και συντάξεις και κοινωνικό κράτος, αυτές τις απολύσεις.
Εμείς, δυστυχώς, δυο χρόνια τώρα ακολουθήσαμε τη λάθος συνταγή. Κάποιοι είπαν ότι το μνημόνιο απέτυχε. Αν το μνημόνιο απέτυχε θα έπρεπε ήδη να ψάχνουν να βρουν τρόπο να πάνε σε κάτι πιο πετυχημένο. Το μνημόνιο δεν απέτυχε. Αυτός ήταν ο στόχος του και γι’ αυτό και δεν διορθώνεται αυτή η συνταγή. Ήταν ένα έγκλημα εις βάρος του ελληνικού λαού και της εθνικής κυριαρχίας. Δυστυχώς το έγκλημα αυτό συνεχίζεται και τώρα βρισκόμαστε στην κορύφωση του εγκλήματος.
Τι λύσεις όμως υπάρχουν; Εμείς λέμε ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, ούτε κάποιο μαγικό ραβδί το οποίο θα αλλάξει μονομιάς την πραγματικότητα. Ο δρόμος είναι δύσκολος σε κάθε περίπτωση. Όμως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δίλημμα. Έχουμε να διαλέξουμε. Από τη μια είναι ο δρόμος του συμβιβασμού, της υποταγής, των θυσιών χωρίς αντίκρισμα που θα οδηγήσουν στην απώλεια της αξιοπρέπειας, της εθνικής κυριαρχίας αλλά και την κοινωνική λεηλασία. Από την άλλη είναι ένας δρόμος αντίστασης, ένας δρόμος αξιοπρέπειας, δύσκολος δρόμος ένας δρόμος για να μπούμε έστω και αργά σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης για να περισώσουμε ως χώρα ό,τι μπορούμε να περισώσουμε μπροστά σε αυτήν την καταιγίδα.
Απέναντι λοιπόν στον κύριο Παπαδήμο και σε όλους όσοι μας κυβερνούν με δοτές διαδικασίες και με κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες που δεν αντιστοιχούν στην κοινωνική πραγματικότητα να κρατήσουμε το όπλο της δημοκρατίας και να δώσουμε το λόγο στο λαό. Και το δεύτερο βήμα που θα έπρεπε να κάνουμε θα ήταν να προχωρήσουμε γοργά σε μια επιχείρηση αναδιανομής του πλούτου όσο μπορούμε. Να πληρώσουν δηλαδή αυτοί οι οποίοι έχουν βγάλει τα λεφτά στην Ελβετία. Οι έχοντες και κατέχοντες. Αυτοί οι οποίοι φοροδιέφευγαν και συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν. Για να σταματήσει αυτή η λεηλασία στους μισθούς και τις συντάξεις. Και ταυτόχρονα να επιχειρήσουμε μια προσπάθεια άρσης όλων αυτών των μέτρων, του Μεσοπρόθεσμου και του Μνημονίου που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή, για να κινηθεί στοιχειωδώς η οικονομία. Να περάσουμε τις τράπεζες υπό δημόσιο έλεγχο για να σταματήσει αυτή η κερδοσκοπία των τραπεζιτών. Να χρηματοδοτήσουμε δημόσιες επενδύσεις για τη στήριξη της αγροτικής οικονομίας.
Διότι αν όντως βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη μπόρα που έρχεται, πρέπει να δούμε πως θα προφυλαχθούμε πως θα φτιάξουμε οχυρωματικά έργα. Και αν το διακύβευμα είναι αν θα πεινάσει ο λαός και δε ξέρω πραγματικά αν θα πεινάσουμε περισσότερο ή λιγότερο αν πάρουμε ή δεν πάρουμε τη δόση. Τρέμουμε τις δόσεις κάθε φορά. Έχουμε φτάσει στην 6η και τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Αν λοιπόν αυτό είναι το διακύβευμα, τότε πρέπει να στηρίξουμε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, τις δημόσιες επιχειρήσεις, την οικονομία, την αγροτική παραγωγή.
Εσείς λοιπόν εδώ βρίσκεστε στην καρδιά ενός οχυρώματος που δεν πρέπει να δοθεί στα χέρια του εχθρού. Η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού και ιδιαίτερα τα ορυχεία και οι σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας δεν πρέπει να περάσουν σε ξένα χέρια. Γιατί τότε όχι μόνο εσείς θα χάσετε τη δουλειά σας και τους μισθούς σας αλλά και οι συμπολίτες από άκρο σε άκρο της ελληνικής επικράτειας θα έχουν μεγάλες δυσκολίες πρόσβασης σε ένα κοινωνικό αγαθό απαραίτητο για τη ζωή, που είναι το ρεύμα.
Αν λοιπόν βρισκόμαστε σε πόλεμο το πρώτο που πρέπει να κάνει μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης είναι να οχυρώσει τη χώρα και το λαό απέναντι σε αυτόν τον πόλεμο. Και θα πρέπει να εξασφαλίσει τα βασικά είδη διατροφής και επιβίωσης: το φαγητό, το νερό, το ρεύμα.
Εσείς εδώ λοιπόν δίνετε έναν αγώνα για λογαριασμό ολόκληρου του ελληνικού λαού. Αυτό το οχυρό δεν πρέπει να πέσει. Η ΔΕΗ δεν πρέπει να περάσει σε ξένα χέρια. Αυτό το οικονομικό αλλά και ηθικό έγκλημα δεν πρέπει να συντελεστεί. Δεν είναι δυνατό μια ανεκτίμητη περιουσία όχι μόνο σε σχέση με το πραγματικό της κόστος συγκρινόμενο με το χρηματιστηριακό της, δηλαδή αυτό με το οποίο ετοιμάζουν να την πουλήσουν, αλλά το ανεκτίμητο κόστος μιας περιουσίας που δεν μπορεί εύκολα να ξαναχτιστεί και το ανεκτίμητο κόστος που έχει η παραγωγή ενέργειας ένα βασικό αγαθό για την επιβίωση και για την σωτηρία του λαού μας απέναντι σε αυτήν την κρίση που έχουμε μπροστά μας.
Εμείς θα δώσουμε μάχη. Θα δώσουμε μάχη με όλους τους εργαζόμενους. Και θα ήθελα να πω ότι το τελευταίο διάστημα έχουμε και κάποιες νίκες. Εξαιτίας βεβαίως και των δικών σας αγώνων ήδη αυτοί οι οποίοι επέβαλαν αυτό το αντιλαϊκό, το παράνομο, το αντισυνταγματικό χαράτσι, τρέμουν στην ιδέα ότι θα πάνε να εφαρμόσουν τους νόμους που οι ίδιοι ψήφισαν. Διότι έστω και ένα νοικοκυριό να μείνει δίχως ρεύμα, θα πληρώσουν τις συνέπειες αυτών των επιλογών και στα ελληνικά και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Διότι μόλις προχθές ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Χουντής, πήρε απάντηση από τον ευρωπαίο επίτροπο ότι είναι παράνομο να κόβεις το ρεύμα σε οποιοδήποτε νοικοκυριό μόνο και μόνο επειδή δεν πλήρωσε ένα χαράτσι το οποίο δεν έχει και καμία σχέση με το αντίτιμο του ρεύματος.
Δεν πρόκειται να τους αφήσουμε έτσι. Όχι μονάχα στα ελληνικά αλλά και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Και να το γνωρίζουν αργά ή γρήγορα, εμείς πιστεύουμε γρήγορα πια, στην Ελλάδα τα πράγματα θα αλλάξουν. Όπως άλλαξαν και σε κάθε χώρα στην οποία πήγε να επιβληθεί με τη βία αυτή η οικονομική λαίλαπα του ΔΝΤ. Κι ένας νέος συνασπισμός εξουσίας θα πάρει τα πράγματα στα χέρια του. Και τότε αυτή η ατιμωρησία που είναι το σύνηθες φαινόμενο σε αυτήν την χώρα θα τελειώσει οριστικά. Αυτοί οι οποίοι έκαναν περιουσίες και τις έβγαζαν στην Ελβετία, αυτοί οι οποίοι θησαύρισαν στις πλάτες του ελληνικού λαού, αυτοί που τώρα αποφασίζουν επονείδιστες, αντισυνταγματικές και κατάφορα άδικες συμβάσεις ενάντια στο συμφέρον του ελληνικού λαού θα πληρώσουν. Εμείς δε θα τις αναγνωρίσουμε αυτές τις συμβάσεις. Και δε θα αναγνωρίσουμε οποιαδήποτε σύμβαση ή συμφωνία ξεπουλάει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.
Η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού θα μείνει Δημόσια, είναι κτήμα του λαού μας και όλοι όσοι επιχειρήσουν να προχωρήσουν σε πράξεις κατάφορα αντισυνταγματικές και παράνομες θα έχουν τις συνέπειες του νόμου. Κάποια στιγμή ο νόμος θα περάσει στα χέρια των πολλών. Εμείς λοιπόν είμαστε σήμερα εδώ για να σας δώσουμε όχι ένα μήνυμα απόγνωσης και απελπισίας βεβαίως δε λέμε τα πράγματα ωραιοποιημένα, είναι δύσκολα, είναι κρίσιμες οι στιγμές αλλά είμαστε εδώ για να δώσουμε ένα μήνυμα αισιοδοξίας.
Οι ώρες τις εξουσίας τους, είτε με διαδικασίες συνταγματικής εκτροπής είτε με διαδικασίες νέων κυβερνήσεων τις οποίες θα τις φτιάχνουν με ημερομηνία λήξης βάζοντας στην κυβέρνηση τον Καρατζαφέρη με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, οι ώρες τις εξουσίας τους όμως είναι μετρημένες. Διότι η πραγματική δύναμη του λαού είναι αυτή που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα.
Κλείνω λέγοντάς ότι στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να συγκροτηθεί ένα ευρύ μέτωπο πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Διότι όταν κινδυνεύει το βιος του ελληνικού λαού όταν ο ελληνικός λαός υποφέρει, όταν αυτό το οποίο διακυβεύεται είναι η ίδια η ύπαρξη του ελληνικού κράτους και η δυνατότητα να μπορεί με αξιοπρέπεια να συντηρεί το λαό του. Το διακύβευμα δεν είναι αν βρεθήκατε όλο το προηγούμενο διάστημα σε διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές καταγωγές και ταυτότητες που οδήγησαν σε διαφορετικές κάλπες. Μου λένε κάποιοι «μα απευθύνεσαι και στους Πασοκτζίδες και στους Νεοδημοκράτες σε όλους»;. Ναι σε όλους απευθυνόμαστε. Διότι όταν μια μάνα αναγκάζεται να στείλει το παιδί της στο εξωτερικό και είναι 25 χρονών και έχει τρία πτυχία, κι όταν ένας πατέρας 50 χρονών με δύο παιδιά χάνει τη δουλειά του και δεν έχει να τα ζήσει, είναι δευτερεύον το αν ψήφιζε ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Αυτό το οποίο τον καθορίζει πλέον είναι το ταξικό και το κοινωνικό του συμφέρον. Η ανάγκη του να θρέψει τα παιδιά του και να ζήσει σε αυτήν την χώρα με αξιοπρέπεια. Εμείς λοιπόν καλούμε όλους τους πολίτες και όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που σήμερα αναγνωρίζουν ότι μέγιστη προτεραιότητα είναι να σώσουμε τη χώρα και την προοπτική βιωσιμότητα αυτού του τόπου και αυτού του λαού και τους καλούμε σε ένα ευρύ μέτωπο για να ανατρέψουμε αυτούς τους φαύλους οι οποίοι μας οδήγησαν ως εδώ και να προστατέψουμε τα κυριαρχικά δικαιώματα κυρίως όμως το δικαίωμα στη ζωή όχι στην επιβίωση, στη ζωή και στην εργασία αυτού του λαού. Γι αυτό λοιπόν καλούμε σε ένα μεγάλο μέτωπο το οποίο πιστεύουμε ότι μπορεί να έχει ως πυρήνα τις δυνάμεις της Αριστεράς αλλά και όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις για να διεκδικήσουμε από τις επόμενες εκλογές, κάποια στιγμή θα γίνουν όσο κι αν τις πηγαίνουν παραπίσω, για να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας.
Και βασικός πυλώνας αυτής της προσπάθειας είναι οι εργαζόμενοι. Οι εργαζόμενοι που έχουν δυσφημιστεί, που έχουν λοιδορηθεί όπως εσείς ότι εσείς φταίτε γι αυτήν την κατάντια και όχι αυτοί οι οποίο κονομάγανε πάνω στις δικές σας πλάτες. Αυτές τις λίγες σκέψεις ήθελα να σας μεταφέρω και να σας ευχαριστήσω για την υπομονή σας.
To Γραφείο Τύπου
28/11/2011 Η Ευρωπαϊκή Αριστερά απαιτεί μια αποτελεσματική και ισχυρή συμφωνία για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής
www.syn.gr
Ανακοίνωση του Κόμματος Ευρωπαικής Αριστεράς για τη διάσκεψη του ΟΗΕ για το Κλίμα στο Ντέρμπαν (COP17)
Ξεκινά σήμερα η 17η Διάσκεψη των Μερών (COP17) της Σύμβασης - Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή (UNFCCC), στο Ντέρμπαν της Νότιας Αφρικής. Το βασικό της ζητούμενο είναι να επιτευχθεί μια συμφωνία για την απόκρουση της κλιματικής αλλαγής. Δεδομένης της αποτυχίας των τελευταίων διαπραγματεύσεων, ειδικά στην Κοπεγχάγη, και της κατεπείγουσας ανάγκης για άμεση δράση, το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς τονίζει την αναγκαιότητα μιας αποτελεσματικής και ισχυρής δεσμευτικής συμφωνίας με στόχο τη μείωση κατά 40% στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα.Η Ευρωπαϊκή Αριστερά εκφράζει την ικανοποίησή της ότι οι διαπραγματεύσεις για την κλιματική αλλαγή ξανατέθηκαν υπό την αιγίδα του ΟΗΕ μετά τις διαπραγματεύσεις στο Κανκούν, επιτρέποντας σε όλες τις χώρες να έχουν το δικαίωμα να ακουστούν. Παρ' όλα αυτά, είμαστε αντίθετοι σε όλες τις εν εξελίξει προσπάθειες των πιο πλούσιων χωρών να ηγηθούν και να οργανώσουν τις μελλοντικές διεθνείς διασκέψεις από μόνες τους.
Η Ευρωπαϊκή Αριστερά ζητά μια συμφωνία που μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των λαών του κόσμου και να αποτελέσει απάντηση στην οικολογική και κοινωνική κρίση. Οι αναπτυσσόμενες χώρες είναι αυτές που συνέβαλαν λιγότερο στο πρόβλημα, αυτές που επωφελήθηκαν λιγότερο από την «ανάπτυξη», αλλά αυτές που υποφέρουν περισσότερο από την κλιματική αλλαγή. Η κλιματική δικαιοσύνη είναι αναγκαία για να προσεγγίσουμε τους στόχους της σύγκλισης όλων των χωρών του κόσμου. Με αυτή την έννοια, η εγγύηση της διατροφικής επάρκειας των λαών πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα.
Οι αγορές ρύπων άνθρακα και το πρόγραμμα REDD+ (για τη μείωση των εκπομπών ρύπων από την καταστροφή και υποβάθμιση των δασών), που παρουσιάζονται ως προσπάθειες να δημιουργηθούν χρηματιστηριακές αξίες για τον άνθρακα που εξοικονομείται ή αποθηκεύεται, (…), δεν είναι μόνο αναποτελεσματικές στη μείωση των εκπομπών, αλλά ενισχύουν επίσης τις άνισες σχέσεις εξουσίας ανάμεσα στις πλουσιότερες και τις φτωχότερες χώρες. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά υπογραμμίζει ότι ο στόχος πρέπει να είναι η καθαρή μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, κυρίως μέσω μέτρων προσαρμογής και μετριασμού, και όχι μέσω δημιουργίας νέων κερδοσκοπικών αγορών.
Ο πλανήτης και οι λαοί του κόσμου προσδοκούν μια παγκόσμια λύση σε ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να αγνοούμε το ζήτημα ή απλά να επιμένουμε σε πολιτικές που έχουν αποδειχτεί αποτυχημένες. Ταυτόχρονα, δεν αποδεχόμαστε προσεγγίσεις για την κλιματική αλλαγή που υποτιμούν το πρόβλημα, χρησιμοποιώντας την χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση ως δικαιολογία για να αποφευχθεί κάθε παρέμβαση.
Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και πρέπει να ξεκινήσουμε να τον χτίζουμε… χθες.
28/11/2011 Σχόλιο του Γραφείου Τύπου για τις εξελίξεις στην ευρωζώνη
www.syn.gr
Η κρίση στην ΕΕ και τα σχέδια των κυρίαρχων δυνάμεων για αναθεώρηση των συνθηκών και συγκρότηση μιας νέας ευρωζώνης 2 ταχυτήτων καταδεικνύουν το αποκορύφωμα των αδιεξόδων και την χρεοκοπία της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας. Το Σύμφωνο Σταθερότητας του Μάαστριχτ, πάνω στο οποίο συγκροτήθηκε η νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της ευρωζώνης, η παντοκρατορία των αγορών και η πολιτική της ανεργίας και της φτώχειας για τους λαούς, επιχειρείται να αντικατασταθεί από ένα νέο σύμφωνο με ακόμα πιο σκληρούς και αντιλαϊκούς όρους δημοσιονομικής πειθαρχίας και επιτήρησης, σκληρής λιτότητας, περιστολής της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας.
Στα εκβιαστικά διλήμματα των κυρίαρχων δυνάμεων της ευρωζώνης με στόχο την επανίδρυσή της σε νέες αντιλαϊκές βάσεις και της κυβέρνησης Παπαδήμου για τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι συνώνυμη με την ανατροπή του νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος και της πολιτικής που στραγγαλίζει τους λαούς σε Ελλάδα και Ευρώπη. Η φορολόγηση των πλουσίων και η αναδιανομή του πλούτου, η συνολική ευρωπαϊκή ρύθμιση του χρέους με απευθείας δανεισμό από την ΕΚΤ και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ο δημόσιος και κοινωνικός έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, η προστασία της εργασίας και η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους πρέπει να είναι οι βασικοί πυλώνες μιας νέας Ευρώπης της δημοκρατίας και των κοινωνικών αναγκών.
To Γραφείο Τύπου
Η κρίση στην ΕΕ και τα σχέδια των κυρίαρχων δυνάμεων για αναθεώρηση των συνθηκών και συγκρότηση μιας νέας ευρωζώνης 2 ταχυτήτων καταδεικνύουν το αποκορύφωμα των αδιεξόδων και την χρεοκοπία της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας. Το Σύμφωνο Σταθερότητας του Μάαστριχτ, πάνω στο οποίο συγκροτήθηκε η νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της ευρωζώνης, η παντοκρατορία των αγορών και η πολιτική της ανεργίας και της φτώχειας για τους λαούς, επιχειρείται να αντικατασταθεί από ένα νέο σύμφωνο με ακόμα πιο σκληρούς και αντιλαϊκούς όρους δημοσιονομικής πειθαρχίας και επιτήρησης, σκληρής λιτότητας, περιστολής της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας. Στα εκβιαστικά διλήμματα των κυρίαρχων δυνάμεων της ευρωζώνης με στόχο την επανίδρυσή της σε νέες αντιλαϊκές βάσεις και της κυβέρνησης Παπαδήμου για τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι συνώνυμη με την ανατροπή του νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος και της πολιτικής που στραγγαλίζει τους λαούς σε Ελλάδα και Ευρώπη. Η φορολόγηση των πλουσίων και η αναδιανομή του πλούτου, η συνολική ευρωπαϊκή ρύθμιση του χρέους με απευθείας δανεισμό από την ΕΚΤ και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ο δημόσιος και κοινωνικός έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, η προστασία της εργασίας και η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους πρέπει να είναι οι βασικοί πυλώνες μιας νέας Ευρώπης της δημοκρατίας και των κοινωνικών αναγκών.
To Γραφείο Τύπου
27.11.11
27/11/2011 Δήλωση του Πάνου Σκουρλέτη εκ μέρους του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το περιστατικό στη Σχολή Ευελπίδων στις 17 Νοεμβρίου 2011
Περιστατικά σαν και αυτά της Σχολής Ευελπίδων θα πυκνώνουν, όσο οι νοσταλγοί της επτάχρονης ξενοκίνητης χούντας των συνταγματαρχών και οι υμνητές του δικτάτορα Μεταξά πρωταγωνιστούν εντός της απονομιμοποιημένης συγκυβέρνησης του μνημονίου . Ας δώσουν εξηγήσεις στον ελληνικό λαό, ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς, που κατέστησαν τον αποθρασυνόμενο κ. Καρατζαφέρη ομοτράπεζο τους. Οι δημοκρατικές παραδόσεις του λαού μας και οι αγώνες του κατά της χούντας αποτελούν εγγύηση για την απομόνωση της ακροδεξιάς μισαλλοδοξίας .To Γραφείο Τύπου
22 Νοεμβρίου Ημέρα Δράσης ενάντια στα χαράτσια
Τρίτη 22 Νοεμβρίου Πανελλαδική Ημέρα Δράσης ενάντια στα χαράτσια
«Δεν πληρώνουμε» τα χαράτσια! Κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα. Το ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό
Η αλληλεγγύη είναι το δικό μας όπλο.
Δεν θα αφήσουμε να μας βυθίσουν στο σκοτάδι.
26/11/2011 Συνέντευξη του προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, στην εφημερίδα Free Sunday
www.syn.gr
1. Ακούγοντας κάποιος τις τοποθετήσεις σας πιθανώς να σχηματίσει τη γνώμη, κ. πρόεδρε, ότι δεν σας ενδιαφέρει η καταβολή της 6ης δόσης. Και αν είναι έτσι, τι θα γίνει με τους μισθούς και τις συντάξεις;
Ο εκβιασμός ότι δε θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις είναι μια αθλιότητα. Τα φορολογικά έσοδα για Νοέμβρη, Δεκέμβρη προϋπολογίστηκαν στα 12 δις. Μισθοί και συντάξεις στο δημόσιο είναι 3,5 με 4. Άλλα 3 οι επιχορηγήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία, σύνολο 7. Συνεπώς τα φορολογικά έσοδα φτάνουν για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Ενδεχομένως να μη φτάνουν για να πληρωθούν και οι τόκοι και τα χρεολύσια στους πιστωτές. Αλλά επιτέλους ας το πούνε έτσι στον ελληνικό λαό. Ότι πρέπει πάση θυσία να πάρουμε την δόση για να μη λείψουν οι τόκοι από τους πιστωτές μας. Καμία από τις δόσεις που πήραμε, δεν πήγε σε πληρωμή μισθών και συντάξεων. Ούτε καν στα ταμεία του ελληνικού κράτους δεν έφτασαν αυτές οι δόσεις. Πήγαν κατευθείαν στην αποπληρωμή παλαιότερων δανείων, τόκων και τοκοχρεολυσίων. Οι εκβιασμοί και τα παραμύθια για δόσεις, μνημόνια και μέτρα που «αναγκαζόμαστε» να πάρουμε, ώστε να πληρωθούν συντάξεις και μισθοί, δεν πιάνουν πια. Οι πολίτες ξέρουν την αλήθεια: η χώρα μπήκε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στο Μνημόνιο, πήρε δάνεια πάνω στα παλιά δάνεια, για να μην χάσουν τα λεφτά τους οι δανειστές μας.
2. Ποιο, λοιπόν, είναι το πολιτικό σας σχέδιο σε σχέση με τις άμεσες ανάγκες της χώρας και πόσο εφικτό είναι δεδομένων των πολιτικών ισορροπιών στην Ε.Ε.; Ποιο εν τέλει είναι το πολιτικό σας όραμα; Να γίνουμε ένα γαλατικό χωριό μέσα στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία;
Δεν υπάρχουν πολιτικές ισορροπίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα. Υπάρχει μία πλειοψηφία ανισόρροπων νεοφιλελεύθερων, που έχουν βάλει στο στόχαστρο την κοινωνία και την δημοκρατία. Αυτή η Ευρώπη πρέπει να ηττηθεί, γιατί αν δεν ηττηθεί θα καταστρέψει όλους τους λαούς της. Και αν η πολιτική τους ηττηθεί στην Ελλάδα, θα υπάρξει ντόμινο σε όλες τις χώρες προς όφελος των εργαζομένων. Οι «ρωμαϊκές» οικονομικές αυτοκρατορίες δεν μπορούν να χτίζονται πάνω στα ερείπια της κοινωνίας, σύντομα θα πέσει ο ουρανός στα κεφάλια τους. Το πολιτικό μας σχέδιο έχει αφετηρία τις ανάγκες των ανθρώπων και όχι των αγορών. Είναι ένα εναλλακτικό μοντέλο ανάπτυξης που αντιστοιχεί στις κοινωνικές ανάγκες και όχι στην ακόρεστη διάθεση των αγορών για κέρδη. Ένα πρότυπο ανάπτυξης που βασίζεται στην σταθερή και μόνιμη δουλειά, την διεύρυνση των κοινωνικών αγαθών, την στήριξη των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων και την προστασία του περιβάλλοντος.
3. Το κόμμα σας κρατά σκληρή στάση έναντι του τραπεζικού συστήματος. Οι μικροκαταθέτες, εκείνοι που καλύπτουν πλέον τις άμεσες ανάγκες τους από τις καταθέσεις που είχαν κάνει κάποτε, θα είναι ωστόσο οι πρώτοι που θα πληγούν σε περίπτωση κατάρρευσής του...
Ας αφήσουμε τα αστεία. Μέχρι τώρα δώσαμε 130 δις, δημόσιο χρήμα και εγγυήσεις, στις τράπεζες. Θέλουν να δώσουμε άλλα 60. Όποιος τραπεζίτης, λοιπόν, δεν μπορεί να εγγυηθεί τις καταθέσεις του κόσμου πρέπει να δώσει τα κλειδιά της τράπεζας στο δημόσιο, το οποίο με τη σειρά του οφείλει να εγγυάται τις καταθέσεις. Οι μικροκαταθέτες, οι απλοί άνθρωποι του μόχθου, είναι όμηροι του τραπεζικού συστήματος, εδώ και δεκαετίες. Υπεύθυνοι για αυτό είναι οι κύριοι Σημίτης και Παπαδήμος. Άξιοι συνεχιστές τους οι πρώην πρωθυπουργοί, Καραμανλής και Παπανδρέου. Σήμερα οι μικροκαταθέτες ζουν με τον τρόμο ότι οι καταθέσεις τους θα χαθούν, από το ίδιο το τραπεζικό σύστημα που δημιούργησε την κρίση και επιβιώνει με εγγυήσεις και ρευστό του «κακού» δημόσιου τομέα. Μόνη λύση και μόνη εγγύηση είναι να φορολογηθεί ο πλούτος και να μπουν οι τράπεζες υπό δημόσιο κοινωνικό έλεγχο.
4. Πώς χαρακτηρίζετε τον προϋπολογισμό; Σκληρής λιτότητας ή απλώς... ανεφάρμοστο;
Είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Είναι ξεκάθαρα ένας ταξικός προϋπολογισμός ενταγμένος στη λογική των Μνημονίων και στις επιταγές της κ. Μέρκελ και των δανειστών μας. Νομίζουν ότι οι επιθυμίες τους για πρωτογενές πλεόνασμα θα γίνουν πραγματικότητα, μέσω ενός απάνθρωπου κοινωνικού και δημοκρατικού ελλείμματος. Είναι ένας προϋπολογισμός λιτότητας που δεν θα αφήσει κολυμπηθρόξυλο, θα εκποιήσει και θα ιδιωτικοποιήσει τη χώρα. Λογαριάζουν, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο. Δείτε τι έγινε με τον προϋπολογισμό του 2011. Επειδή ακριβώς ήταν ενταγμένος σε μία μνημονιακή νεοφιλελεύθερη πολιτική, απέτυχε παταγωδώς σε όλους του τους στόχους. Το ίδιο θα συμβεί και με τον φετινό.
5. Μιλάτε με όρους πολεμικούς για την τρόικα και τους απεσταλμένους της. Να όμως, που ο Χ. Ράιχενμπαχ, ο επικεφαλής της Ομάδας Δράσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προτάσσει στόχους όπως η πάταξη της φοροδιαφυγής και η ταυτόχρονη στήριξη της ανάπτυξης, της απασχόλησης και της ανταγωνιστικότητας. Με ποιον από τους στόχους αυτούς διαφωνείτε;
Αν μέριμνά τους είναι η πάταξη της φοροδιαφυγής, γιατί δέχθηκαν ή υπαγόρευσαν ένα μεσοπρόθεσμο που προβλέπει μηδέν έσοδα από τη φοροδιαφυγή για το 2012 και 2013; Αν μέριμνά τους είναι η ανάπτυξη, γιατί μπαίνουμε για 5η χρονιά σε ύφεση; Ο στόχος ανταγωνιστικότητας είναι ανέφικτος καθώς τον βάζουν όλες οι χώρες ταυτόχρονα. Είναι σαν να υπόσχονται όλα τα παιδάκια στη δασκάλα να γίνουν τα ψηλότερα στην τάξη. Όλοι αυτοί οι χαμηλόβαθμοι γραφειοκράτες της τρόικας δεν ήρθαν να προσφέρουν την τεχνογνωσία τους, έχουν αναλάβει την πολιτική και οικονομική διακυβέρνηση της χώρας. Οι ομάδες δράσης τους, έχουν βάλει στόχο όλη την δημόσια περιουσία και τον φυσικό πλούτο. Φυσικό είναι να θέλουν να θολώσουν τα νερά με δηλώσεις περί πάταξης της φοροδιαφυγής. Δεν θα τους ακούσετε όμως ποτέ να μιλάνε για φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, των εφοπλιστών και των επιχειρήσεων. Γιατί λένε «τεχνική βοήθεια» και εννοούν επιτροπεία, λένε «ανταγωνιστικότητα» και εννοούν μείωση μισθών και κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, λένε «ανάπτυξη» και εννοούν ιδιωτικοποιήσεις.
6. Σε άλλη συνέντευξή σας χαρακτηρίσατε τη συγκυβέρνηση, «θεατρικό μπουλούκι», κάτι που θα αποδειχθεί σε μερικές εβδομάδες όπως είπατε. Ποια είναι η πρόβλεψή σας για την κυβέρνηση Παπαδήμου; Θα καταρρεύσει προ της 19ης Φεβρουαρίου ή θα συνεχίσει και πέραν της ημερομηνίας αυτής;
Η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι συνέχεια της κυβέρνησης Παπανδρέου, που εξαναγκάστηκε σε παραίτηση κάτω από το βάρος της λαϊκής κατακραυγής και των κινητοποιήσεων. Πρόκειται για μια ανορθόδοξη μίξη δικομματισμού, τραπεζικού αυταρχισμού και ακροδεξιού λαϊκισμού. Ζήσαμε μέρες ανακτόρων για να επιβληθεί από τα συμφέροντα, με στόχο να ολοκληρώσει την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, να εξαφανίσει κατακτήσεις αιώνων και να εξασφαλίσει τα συμφέροντα της διαπλοκής, εντός και εκτός συνόρων. Είμαι βέβαιος ότι όσοι την επέβαλαν, πολύ θα ήθελαν οι εκλογές να γίνουν στο τέλος της τετραετίας. Ή κι ακόμα αργότερα, αν αυτό είναι εφικτό. Ελπίζω ότι ο ελληνικός λαός δε θα το επιτρέψει και με τις αντιδράσεις του, σύντομα θα την οδηγήσει στην τύχη της προηγούμενης.
7. Καταγράφεται τις τελευταίες ημέρες ένταση της ...επίθεσης φιλίας εκ μέρους του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προς τα αντιμνημονιακά κόμματα και πολιτικές κινήσεις. Να περιμένουμε άμεσα και συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για την εξεύρεση κοινού δρόμου και αν ναι, ποιες θα είναι αυτές;
Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν δύο μεγάλοι συνασπισμοί. Ο συνασπισμός των κομμάτων του μνημονίου και αυτός των κοινωνικών αντιστάσεων. Ο πρώτος συνασπισμός παρά τις δυσκολίες, τελικά συγκροτήθηκε και ήδη μας κυβερνάει ερήμην του λαού. Η αριστερά οφείλει να πρωτοστατήσει στην συγκρότηση και του συνασπισμού που θα τον ανατρέψει. Εμείς, έχουμε ήδη πάρει πρωτοβουλίες σε αυτήν την κατεύθυνση και πιστεύουμε, ότι θα βρούμε ανταπόκριση από τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αποχαιρετούν για πάντα τα κόμματα της χρεοκοπίας και θα συγκροτήσουμε μαζί τους ένα νέο συνασπισμό εξουσίας.
8. Παρά ταύτα, κ. πρόεδρε, οι βασικοί πυλώνες του κοινού εγχειρήματος (πλην του ΣΥΡΙΖΑ εννοείται), δηλαδή το ΚΚΕ, η ΔΗΜΑΡ, οι Οικολόγοι Πράσινοι, το Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών φαίνεται πως έχουν κάνει διαφορετικές πολιτικές επιλογές. Μήπως η προσπάθειά σας είναι ανέφικτη και απλώς θέλετε, όπως ίσως σας κατηγορήσουν, να τους χρεώσετε το πολιτικό αδιέξοδο;
Δεν σκοπεύουμε να χρεώσουμε κανέναν για οτιδήποτε. Απλά λέμε «αν όχι τώρα, πότε;», «αν όχι εμείς, ποιοι;». Πολλές φορές οι κοινωνικές διεργασίες και ο κόσμος προσπερνά τις κομματικές αγκυλώσεις. Θέτει επί τάπητος ζητήματα που έπρεπε ήδη να έχουν λυθεί, βρίσκεται πιο μπροστά από αναλύσεις γραφείων. Ο λαός της Ελλάδας το απέδειξε αυτό δύο χρόνια τώρα, το πειραματόζωο δεν υποτάχτηκε, αντιστάθηκε και αντιστέκεται. Τώρα ζητά να παραμεριστούν οι επιμέρους διαφορές και η αριστερά να είναι ο πυλώνας ενός νέου εναλλακτικού, ριζοσπαστικού και πατριωτικού μετώπου. Για εμάς κάτι τέτοιο δεν είναι απλά εφικτό, είναι αναγκαίο.
1. Ακούγοντας κάποιος τις τοποθετήσεις σας πιθανώς να σχηματίσει τη γνώμη, κ. πρόεδρε, ότι δεν σας ενδιαφέρει η καταβολή της 6ης δόσης. Και αν είναι έτσι, τι θα γίνει με τους μισθούς και τις συντάξεις;Ο εκβιασμός ότι δε θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις είναι μια αθλιότητα. Τα φορολογικά έσοδα για Νοέμβρη, Δεκέμβρη προϋπολογίστηκαν στα 12 δις. Μισθοί και συντάξεις στο δημόσιο είναι 3,5 με 4. Άλλα 3 οι επιχορηγήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία, σύνολο 7. Συνεπώς τα φορολογικά έσοδα φτάνουν για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Ενδεχομένως να μη φτάνουν για να πληρωθούν και οι τόκοι και τα χρεολύσια στους πιστωτές. Αλλά επιτέλους ας το πούνε έτσι στον ελληνικό λαό. Ότι πρέπει πάση θυσία να πάρουμε την δόση για να μη λείψουν οι τόκοι από τους πιστωτές μας. Καμία από τις δόσεις που πήραμε, δεν πήγε σε πληρωμή μισθών και συντάξεων. Ούτε καν στα ταμεία του ελληνικού κράτους δεν έφτασαν αυτές οι δόσεις. Πήγαν κατευθείαν στην αποπληρωμή παλαιότερων δανείων, τόκων και τοκοχρεολυσίων. Οι εκβιασμοί και τα παραμύθια για δόσεις, μνημόνια και μέτρα που «αναγκαζόμαστε» να πάρουμε, ώστε να πληρωθούν συντάξεις και μισθοί, δεν πιάνουν πια. Οι πολίτες ξέρουν την αλήθεια: η χώρα μπήκε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στο Μνημόνιο, πήρε δάνεια πάνω στα παλιά δάνεια, για να μην χάσουν τα λεφτά τους οι δανειστές μας.
2. Ποιο, λοιπόν, είναι το πολιτικό σας σχέδιο σε σχέση με τις άμεσες ανάγκες της χώρας και πόσο εφικτό είναι δεδομένων των πολιτικών ισορροπιών στην Ε.Ε.; Ποιο εν τέλει είναι το πολιτικό σας όραμα; Να γίνουμε ένα γαλατικό χωριό μέσα στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία;
Δεν υπάρχουν πολιτικές ισορροπίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα. Υπάρχει μία πλειοψηφία ανισόρροπων νεοφιλελεύθερων, που έχουν βάλει στο στόχαστρο την κοινωνία και την δημοκρατία. Αυτή η Ευρώπη πρέπει να ηττηθεί, γιατί αν δεν ηττηθεί θα καταστρέψει όλους τους λαούς της. Και αν η πολιτική τους ηττηθεί στην Ελλάδα, θα υπάρξει ντόμινο σε όλες τις χώρες προς όφελος των εργαζομένων. Οι «ρωμαϊκές» οικονομικές αυτοκρατορίες δεν μπορούν να χτίζονται πάνω στα ερείπια της κοινωνίας, σύντομα θα πέσει ο ουρανός στα κεφάλια τους. Το πολιτικό μας σχέδιο έχει αφετηρία τις ανάγκες των ανθρώπων και όχι των αγορών. Είναι ένα εναλλακτικό μοντέλο ανάπτυξης που αντιστοιχεί στις κοινωνικές ανάγκες και όχι στην ακόρεστη διάθεση των αγορών για κέρδη. Ένα πρότυπο ανάπτυξης που βασίζεται στην σταθερή και μόνιμη δουλειά, την διεύρυνση των κοινωνικών αγαθών, την στήριξη των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων και την προστασία του περιβάλλοντος.
3. Το κόμμα σας κρατά σκληρή στάση έναντι του τραπεζικού συστήματος. Οι μικροκαταθέτες, εκείνοι που καλύπτουν πλέον τις άμεσες ανάγκες τους από τις καταθέσεις που είχαν κάνει κάποτε, θα είναι ωστόσο οι πρώτοι που θα πληγούν σε περίπτωση κατάρρευσής του...
Ας αφήσουμε τα αστεία. Μέχρι τώρα δώσαμε 130 δις, δημόσιο χρήμα και εγγυήσεις, στις τράπεζες. Θέλουν να δώσουμε άλλα 60. Όποιος τραπεζίτης, λοιπόν, δεν μπορεί να εγγυηθεί τις καταθέσεις του κόσμου πρέπει να δώσει τα κλειδιά της τράπεζας στο δημόσιο, το οποίο με τη σειρά του οφείλει να εγγυάται τις καταθέσεις. Οι μικροκαταθέτες, οι απλοί άνθρωποι του μόχθου, είναι όμηροι του τραπεζικού συστήματος, εδώ και δεκαετίες. Υπεύθυνοι για αυτό είναι οι κύριοι Σημίτης και Παπαδήμος. Άξιοι συνεχιστές τους οι πρώην πρωθυπουργοί, Καραμανλής και Παπανδρέου. Σήμερα οι μικροκαταθέτες ζουν με τον τρόμο ότι οι καταθέσεις τους θα χαθούν, από το ίδιο το τραπεζικό σύστημα που δημιούργησε την κρίση και επιβιώνει με εγγυήσεις και ρευστό του «κακού» δημόσιου τομέα. Μόνη λύση και μόνη εγγύηση είναι να φορολογηθεί ο πλούτος και να μπουν οι τράπεζες υπό δημόσιο κοινωνικό έλεγχο.
4. Πώς χαρακτηρίζετε τον προϋπολογισμό; Σκληρής λιτότητας ή απλώς... ανεφάρμοστο;
Είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Είναι ξεκάθαρα ένας ταξικός προϋπολογισμός ενταγμένος στη λογική των Μνημονίων και στις επιταγές της κ. Μέρκελ και των δανειστών μας. Νομίζουν ότι οι επιθυμίες τους για πρωτογενές πλεόνασμα θα γίνουν πραγματικότητα, μέσω ενός απάνθρωπου κοινωνικού και δημοκρατικού ελλείμματος. Είναι ένας προϋπολογισμός λιτότητας που δεν θα αφήσει κολυμπηθρόξυλο, θα εκποιήσει και θα ιδιωτικοποιήσει τη χώρα. Λογαριάζουν, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο. Δείτε τι έγινε με τον προϋπολογισμό του 2011. Επειδή ακριβώς ήταν ενταγμένος σε μία μνημονιακή νεοφιλελεύθερη πολιτική, απέτυχε παταγωδώς σε όλους του τους στόχους. Το ίδιο θα συμβεί και με τον φετινό.
5. Μιλάτε με όρους πολεμικούς για την τρόικα και τους απεσταλμένους της. Να όμως, που ο Χ. Ράιχενμπαχ, ο επικεφαλής της Ομάδας Δράσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προτάσσει στόχους όπως η πάταξη της φοροδιαφυγής και η ταυτόχρονη στήριξη της ανάπτυξης, της απασχόλησης και της ανταγωνιστικότητας. Με ποιον από τους στόχους αυτούς διαφωνείτε;
Αν μέριμνά τους είναι η πάταξη της φοροδιαφυγής, γιατί δέχθηκαν ή υπαγόρευσαν ένα μεσοπρόθεσμο που προβλέπει μηδέν έσοδα από τη φοροδιαφυγή για το 2012 και 2013; Αν μέριμνά τους είναι η ανάπτυξη, γιατί μπαίνουμε για 5η χρονιά σε ύφεση; Ο στόχος ανταγωνιστικότητας είναι ανέφικτος καθώς τον βάζουν όλες οι χώρες ταυτόχρονα. Είναι σαν να υπόσχονται όλα τα παιδάκια στη δασκάλα να γίνουν τα ψηλότερα στην τάξη. Όλοι αυτοί οι χαμηλόβαθμοι γραφειοκράτες της τρόικας δεν ήρθαν να προσφέρουν την τεχνογνωσία τους, έχουν αναλάβει την πολιτική και οικονομική διακυβέρνηση της χώρας. Οι ομάδες δράσης τους, έχουν βάλει στόχο όλη την δημόσια περιουσία και τον φυσικό πλούτο. Φυσικό είναι να θέλουν να θολώσουν τα νερά με δηλώσεις περί πάταξης της φοροδιαφυγής. Δεν θα τους ακούσετε όμως ποτέ να μιλάνε για φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, των εφοπλιστών και των επιχειρήσεων. Γιατί λένε «τεχνική βοήθεια» και εννοούν επιτροπεία, λένε «ανταγωνιστικότητα» και εννοούν μείωση μισθών και κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, λένε «ανάπτυξη» και εννοούν ιδιωτικοποιήσεις.
6. Σε άλλη συνέντευξή σας χαρακτηρίσατε τη συγκυβέρνηση, «θεατρικό μπουλούκι», κάτι που θα αποδειχθεί σε μερικές εβδομάδες όπως είπατε. Ποια είναι η πρόβλεψή σας για την κυβέρνηση Παπαδήμου; Θα καταρρεύσει προ της 19ης Φεβρουαρίου ή θα συνεχίσει και πέραν της ημερομηνίας αυτής;
Η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι συνέχεια της κυβέρνησης Παπανδρέου, που εξαναγκάστηκε σε παραίτηση κάτω από το βάρος της λαϊκής κατακραυγής και των κινητοποιήσεων. Πρόκειται για μια ανορθόδοξη μίξη δικομματισμού, τραπεζικού αυταρχισμού και ακροδεξιού λαϊκισμού. Ζήσαμε μέρες ανακτόρων για να επιβληθεί από τα συμφέροντα, με στόχο να ολοκληρώσει την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, να εξαφανίσει κατακτήσεις αιώνων και να εξασφαλίσει τα συμφέροντα της διαπλοκής, εντός και εκτός συνόρων. Είμαι βέβαιος ότι όσοι την επέβαλαν, πολύ θα ήθελαν οι εκλογές να γίνουν στο τέλος της τετραετίας. Ή κι ακόμα αργότερα, αν αυτό είναι εφικτό. Ελπίζω ότι ο ελληνικός λαός δε θα το επιτρέψει και με τις αντιδράσεις του, σύντομα θα την οδηγήσει στην τύχη της προηγούμενης.
7. Καταγράφεται τις τελευταίες ημέρες ένταση της ...επίθεσης φιλίας εκ μέρους του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προς τα αντιμνημονιακά κόμματα και πολιτικές κινήσεις. Να περιμένουμε άμεσα και συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για την εξεύρεση κοινού δρόμου και αν ναι, ποιες θα είναι αυτές;
Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν δύο μεγάλοι συνασπισμοί. Ο συνασπισμός των κομμάτων του μνημονίου και αυτός των κοινωνικών αντιστάσεων. Ο πρώτος συνασπισμός παρά τις δυσκολίες, τελικά συγκροτήθηκε και ήδη μας κυβερνάει ερήμην του λαού. Η αριστερά οφείλει να πρωτοστατήσει στην συγκρότηση και του συνασπισμού που θα τον ανατρέψει. Εμείς, έχουμε ήδη πάρει πρωτοβουλίες σε αυτήν την κατεύθυνση και πιστεύουμε, ότι θα βρούμε ανταπόκριση από τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αποχαιρετούν για πάντα τα κόμματα της χρεοκοπίας και θα συγκροτήσουμε μαζί τους ένα νέο συνασπισμό εξουσίας.
8. Παρά ταύτα, κ. πρόεδρε, οι βασικοί πυλώνες του κοινού εγχειρήματος (πλην του ΣΥΡΙΖΑ εννοείται), δηλαδή το ΚΚΕ, η ΔΗΜΑΡ, οι Οικολόγοι Πράσινοι, το Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών φαίνεται πως έχουν κάνει διαφορετικές πολιτικές επιλογές. Μήπως η προσπάθειά σας είναι ανέφικτη και απλώς θέλετε, όπως ίσως σας κατηγορήσουν, να τους χρεώσετε το πολιτικό αδιέξοδο;
Δεν σκοπεύουμε να χρεώσουμε κανέναν για οτιδήποτε. Απλά λέμε «αν όχι τώρα, πότε;», «αν όχι εμείς, ποιοι;». Πολλές φορές οι κοινωνικές διεργασίες και ο κόσμος προσπερνά τις κομματικές αγκυλώσεις. Θέτει επί τάπητος ζητήματα που έπρεπε ήδη να έχουν λυθεί, βρίσκεται πιο μπροστά από αναλύσεις γραφείων. Ο λαός της Ελλάδας το απέδειξε αυτό δύο χρόνια τώρα, το πειραματόζωο δεν υποτάχτηκε, αντιστάθηκε και αντιστέκεται. Τώρα ζητά να παραμεριστούν οι επιμέρους διαφορές και η αριστερά να είναι ο πυλώνας ενός νέου εναλλακτικού, ριζοσπαστικού και πατριωτικού μετώπου. Για εμάς κάτι τέτοιο δεν είναι απλά εφικτό, είναι αναγκαίο.
26/11/2011 Συνέντευξη του προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, στο δημοσιογράφο Φώτη Παπούλια, στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.
- Χαρακτηρίσατε τον νέο πρωθυπουργό «σύμμαχο της Μέρκελ», δεν είναι τουλάχιστον άκομψος ο χαρακτηρισμός;
O κ. Παπαδήμος, είναι ένας άνθρωπος της απόλυτης εμπιστοσύνης των τραπεζών. Και τα συμφέροντα των τραπεζιτών βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του λαού μας. Όπως τόσα χρόνια, από υψηλόβαθμες θέσεις υπηρέτησε πολιτικές που είχαν ως αποτέλεσμα τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και την αναδιανομή πλούτου εις βάρος των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων, έτσι θα συνεχίσει και από τη θέση του πρωθυπουργού. Άλλωστε, ο ίδιος δεν κάνει καμιά προσπάθεια να το κρύψει. Με αυτό το δεδομένο, ο κ. Παπαδήμος συνεννοείται άψογα με την πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε μια στρατηγική, η οποία επιδιώκει να φορτώσει τα σπασμένα των αγορών πάνω στις κοινωνίες. Αυτό είπαμε, και ο χαρακτηρισμός είναι πολιτικότατος.
- Πάντως ο ίδιος είπε ότι δεν είναι πολιτικός.
Πολιτικός είναι. Εκλεγμένος δεν είναι, και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Η πολιτική των Μνημονίων, που εφαρμόζεται εδώ και ενάμιση χρόνο, δημιούργησε τρομακτικό πολιτικό κόστος για την προηγούμενη κυβέρνηση. Στις δημοκρατίες, όταν οι κυβερνήσεις είναι σε αναντιστοιχία με την λαϊκή βούληση, γίνονται εκλογές και αποκαθίσταται η λαϊκή εντολή. Αλλά όταν οι εκλογές απειλούν το πυρήνα της οικονομικής εξουσίας, τότε τρομάζουν το οικονομικό κατεστημένο. Αν ήμασταν σε άλλες εποχές ή σε άλλη γεωγραφική παράλληλο, για να περάσουν αυτά τα μέτρα θα έκαναν πραξικόπημα. Επειδή όμως είμαστε στο 2011 και στην καρδιά της Ευρώπης, δεν κάνουν πραξικόπημα, αλλά εκβιάζουν τη συναίνεση του αστικού πολιτικού κόσμου, παρακάμπτοντας τη λαϊκή ετυμηγορία για όσο χρειαστεί.
- Εννοείτε ότι η απόφαση της 26 Οκτωβρίου είναι κενό γράμμα;
Η απόφαση αυτή ήδη έχει καταρρεύσει. Για το περιβόητο κούρεμα οι τραπεζίτες ζητάνε επιτόκιο 8%. Η Ιταλία φλέγεται. Η Γερμανία βγήκε προχθές για δανεισμό και κατάφερε να μαζέψει τα μισά απ’ όσα ήθελε. Και η απόφαση αυτή μιλάει για την Ελλάδα, ως ειδική και ξεχωριστή περίπτωση. Προφανώς μόνο γέλιο προκαλεί, σε όποιον τη ξαναδιαβάσει. Άρα λοιπόν ο ιδρυτικός σκοπός αυτής της κυβέρνησης έχει πάψει να υπάρχει. Οι εκλογές πρέπει να γίνουν άμεσα, για να αποφασίσει ο λαός μας τι δρόμο θα διαλέξει.
- Και με την έκτη δόση και τις επόμενες τι θα γίνεις; Λένε ότι δε θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις.
Ότι έγινε και με τις προηγούμενες. Εκβιασμός και κατεδάφιση. Μέτρα που ψηφίζονται για τελευταία φορά. Κάθε δόση δυσκολεύει την κατάσταση όλο και περισσότερο. Στην 4η είχαμε την κυβέρνηση να παραιτείται και να ξεπαραιτείται, στην 5η είχαμε τον εκβιασμό του Μεσοπρόθεσμου και 3000 δακρυγόνα στο Σύνταγμα, τώρα η 6η έχει κολλήσει εδώ και τρείς μήνες ενώ τα ταμειακά διαθέσιμα κάθε εβδομάδα εξαντλούνται και κάθε βδομάδα έχουμε και λίγα παραπάνω. Ο εκβιασμός ότι δε θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις είναι μια αθλιότητα. Τα φορολογικά έσοδα για Νοέμβρη Δεκέμβρη προϋπολογίστηκαν στα 12 δις. Μισθοί και συντάξεις στο δημόσιο είναι 3,5 με 4. Άλλα 3 οι επιχορηγήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία, σύνολο 7. Συνεπώς τα φορολογικά έσοδα φτάνουν για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Δε φτάνουν για να πληρωθούν τόκοι και χρεολύσια, αλλά ας το πουν έτσι στο λαό για να ξέρει τι να αποφασίσει.
- Ευρωομόλογο, επίθεση των αγορών, έχει μέλλον το ευρώ αλλά και η Ελλάδα εντός της ευρωζώνης;
Η σημερινή κρίση είναι αποτέλεσμα της αρχιτεκτονικής βάση της οποίας οικοδομήθηκε το κοινό νόμισμα. Οι δεξιοί και οι σοσιαλιστές της Ευρώπης συμμάχησαν στην ιδέα ότι θα πετύχουν ανάπτυξη μέσα από την πολιτική της διαρκούς λιτότητας, των κοινωνικών περικοπών και της ανεργίας. Αυτή ακριβώς η φύση του ευρώ είναι που το καθιστά εντελώς ανυπεράσπιστο απέναντι στη σημερινή κρίση. Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες επιμένουν στην ίδια πολιτική, που παίρνει πλέον διαστάσεις κοινωνικής ισοπέδωσης, ρισκάροντας να τινάξουν όλο το εποικοδόμημα στον αέρα. Αν συνεχίσουν έτσι θα διαλύσουν το ευρώ και πιο πριν τους λαούς της Ευρώπης. Το πραγματικό δίλημμα λοιπόν δεν είναι με ποιο νόμισμα θα πέσουμε στο γκρεμό, συρόμενοι πίσω από τις αγορές. Το πραγματικό δίλημμα είναι, αν η Ευρώπη θα επανιδρυθεί σε μια δημοκρατική και κοινωνική βάση ή αν θα διαλυθεί.
- Υποστηρίζετε ότι δεν θα αναγνωρίσετε συμφωνίες και συμβάσεις που στερούνται δημοκρατικής νομιμοποίησης, δηλαδή τι θα κάνετε;
Καθίστε να δούμε για πόσο θα ισχύουν… Ένας νέος συνασπισμός εξουσίας οφείλει να ζητήσει εντολή από τον ελληνικό λαό για να καταγγείλει αυτές τις συμφωνίες. Και αυτό θα πράξει. Δε θα αναγνωρίσει αντισυνταγματικές και επονείδιστες για το λαό μας δανειακές συμβάσεις με τοκογλύφους.
- Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ κήρυξε τον πόλεμο κατά των κομμουνιστών ως ευρωπαϊστής, πως απαντάτε σε αυτό το νέο μέτωπο «ευρωπαϊστών κατά κομμουνιστών» όπως είπε;
Η ακροδεξιά είναι πιστή στον ιστορικό της ρόλο. Υπηρετεί τα συμφέροντα των πλουσίων και συκοφαντεί την αριστερά, τα συνδικάτα και τον αγωνιζόμενο λαό. Ο Καρατζαφέρης τη δουλειά του κάνει. Πουλάει πνεύμα και άφθονο ακροδεξιό λαϊκισμό. Το πολιτικό και μιντιακό σύστημα είναι που ξεβρακώνεται. Κοντεύουν να του δώσουν περισσότερο χρόνο απ’ ότι οι παρουσιαστές σε ορισμένα δελτία των οκτώ. Είναι να απορεί κανείς με το μέγεθος της κατάντιας του κ. Παπανδρέου και του κ. Σαμαρά. Ο παραδοσιακός δικομματισμός, που κάποτε ήταν στην χώρα μας παντοδύναμος, σήμερα βρίσκεται σε τέτοια αμηχανία και πανικό, ώστε νομιμοποιεί τους νοσταλγούς του Παπαδόπουλου και του Μεταξά.
- Επιμένετε ότι πρέπει να ηττηθεί το «μνημονιακό μέτωπο», με τη δημιουργία ενός αντιμνημονιακού μετώπου, ποιά είναι τα χαρακτηριστικά του;
Η δική μας επιδίωξη είναι να συσπειρωθούν όλες οι δυνάμεις που αντιμάχονται το Μνημόνιο, σε ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο. Τα άμεσα ζητήματα που θέτει το σχέδιο αυτό, είναι να φορολογηθεί ο πλούτος και το κεφάλαιο, να τεθεί το κρατικοδίαιτο τραπεζικό σύστημα υπό πραγματικό δημόσιο έλεγχο, να μπουν φραγμοί στην ασυδοσία των αγορών και να υπάρξει συνολική ευρωπαϊκή λύση στο ζήτημα του χρέους. Αν έχουμε αυτά ως δεδομένα, διευρύνονται οι δυνατότητες να υπερβούμε την κρίση, μέσα από ένα νέο αναπτυξιακό πρότυπο, προσανατολισμένο στις ανθρώπινες ανάγκες και όχι στις δίψα του κεφαλαίου για κέρδη.
- Υπό ποιές προϋποθέσεις θα καθίσετε στο ίδιο τραπέζι με την Αλέκα Παπαρήγα;
Εμείς είμαστε ξεκάθαροι. Δε θέτουμε προϋποθέσεις όταν ο λαός υποφέρει. Στο δρόμο με σταματάνε και μου λένε, κάντε κάτι να ενωθεί η αριστερά, να σωθούμε από αυτή τη λαίλαπα. Τι να τους απαντήσω εγώ; Ότι δεν έχουμε προϋποθέσεις; Να κόψετε το λαιμό σας και να τις βρείτε θα μου πουν. Επομένως στην κα Παπαρήγα πρέπει να απευθύνετε την ερώτηση. Η κοινωνία περιμένει από τις δυνάμεις που την υπερασπίζονται, ενότητα και συνεννόηση, και όχι να ασχολείται ο καθένας με το μαγαζί του. Ο Συνασπισμός του μνημονίου, είτε με το στανιό είτε με το ζόρι, συγκροτήθηκε υπό τον κ. Παπαδήμο. Ήρθε η ώρα να συγκροτηθεί και αυτός που θα τον ανατρέψει.
- Πάντως η ίδια είπε, επιστροφή στη δραχμή είναι καταστροφή.
Είναι θετικό που σε αυτό μπορούμε να συμφωνήσουμε. Και νομίζω σωστά το είπε. Η επιστροφή στη δραχμή, ιδίως με τους όρους και τους συσχετισμούς του κεφαλαίου, θα σημαίνει ότι θα έχουμε σε κυκλοφορία δύο νομίσματα. Σκληρό ευρώ για τους κατέχοντες και υποτιμημένη δραχμή για τους υπολοίπους. Εταιρείες θα δυσκολευτούν να κρατήσουν ανοιχτά τα κανάλια των πιστώσεων, ενώ τα εισαγόμενα είδη όπως το πετρέλαιο θα ακριβύνουν. Γι αυτό εμείς λέμε ότι επιθυμία μας δεν είναι να πάμε σε μια κατάσταση που θα ανταγωνίζεται η δραχμή την λιρέτα και το εσκούδο, και οι Έλληνες εργαζόμενοι τους Ιταλούς και τους Πορτογάλους, Επιθυμία μας είναι να αγωνιστούμε όλοι μαζί, προκειμένου να χειραφετηθεί η Ευρώπη από το κεφάλαιο.
- Έλεγε ο κ. Σαμαράς ότι η 19 Φεβρουαρίου πρέπει να είναι ημερομηνία εκλογών, αν τα κόμματα του κυβερνητικού σχηματισμού συμφωνήσουν να μετατεθούν οι εκλογές πως θα το αντιμετωπίσετε;
Λέμε ότι οι εκλογές πρέπει να γίνουν άμεσα. Είναι αυτή τη στιγμή ή μόνη δημοκρατική διέξοδος. Γι αυτό θα κάνουν ότι μπορούν να τις αποφύγουν. Ήδη το έχουν πει ο κ. Παπαδήμος, φυσικά το ΠΑΣΟΚ που προσπαθεί να μεταθέσει την εκλογική του καταστροφή, και βεβαίως ο κ. Καρατζαφέρης. Και κατά πάσα πιθανότητα θα συρθεί πίσω από αυτή την άποψη και ο κ. Σαμαράς. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η κοινωνία είναι αγανακτισμένη, και οι αγώνες κοινωνικής αντίστασης δυναμώνουν όλο και περισσότερο. Επομένως η διεξαγωγή των εκλογών δεν είναι τόσο πολύ στο χέρι τους. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να αντέξει την διαρκή σύγκρουση με την κοινωνία, πόσο μάλλον η συγκεκριμένη.
www.syn.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)