Ομιλία στη Βουλή της βουλευτού ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Άρτας Όλγας Γεροβασίλη για τα Κέντρα Φύλαξης Μεταναστών

Την Τρίτη 28 Αυγούστου 2012, η βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ Άρτας, Όλγας Γεροβασίλη, συμμετείχε ως μέλος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης, στη συζήτηση επί της τροποποίησης τριών άρθρων του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη "Κύρωση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου "Ρύθμιση θεμάτων συμβάσεων που αφορούν Κέντρα Πρώτης Υποδοχής και εγκατάστασης κράτησης παράνομα διαμενόντων στη χώρα αλλοδαπών και τρόπο φύλαξης αυτών" και άλλες διατάξεις. 
 

   Συγκεκριμένα, η Όλγα Γεροβασίλη τοποθετήθηκε:
       • Επί του 1ου άρθρου, παράγραφος 1 η οποία προβλέπει τη δυνατότητα σύναψης συμβάσεων με διαδικασία διαπραγμάτευσης χωρίς δημοσίευση προκήρυξης για θέματα στέγασης, σίτισης, υγιεινής και επιστροφών υπηκόων τρίτων χωρών που εισέρχονται παράνομα στη χώρα.
       • Επί της παραγράφου 2, του ίδιου άρθρου η οποία προβλέπει ότι με απόφασή του ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη μπορεί να ανατίθεται και σε ιδιωτικές εταιρίες παροχής υπηρεσιών ασφάλειας.
       • Επί του 2ου άρθρου σύμφωνα με το οποίο παρεκτείνεται κατά ένα επιπλέον έτος το χρονικό διάστημα εντός του οποίου είναι δυνατή η σύναψη συμβάσεων για θέματα στέγασης, σίτισης, υγιεινής και επιστροφής υπηκόων τρίτων χωρών που εισέρχονται παράνομα στην χώρα. 

   Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας της βουλευτού Άρτας:...

"Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι

Η μετανάστευση στην Ελλάδα είναι ένα ζήτημα που απασχολεί περισσότερο από δύο δεκαετίες την ελληνική κοινωνία. Η μετανάστευση από την Ελλάδα ήταν ένα ζήτημα που ταλάνισε για περισσότερο από έναν αιώνα (1850- 1950) τη χώρα μας και δυστυχώς το φαινόμενο φαίνεται πως αρχίζει να επαναλαμβάνεται. Η μεταναστευτική κίνηση ασφαλώς δεν αποτελεί εθνικό φαινόμενο, αλλά συνδέεται ευθέως με την οικονομική και πολιτική συγκυρία κάθε εποχής, με την αναπτυξιακή πορεία κάθε χώρας, με την αδυναμία των κατοίκων της, είτε για οικονομικούς είτε για πολιτικούς λόγους, να συνεχίσουν να ζουν αξιοπρεπώς στον τόπο τους.

Την δεκαετία του 1990, μετά την κατάρρευση του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, η ελληνική δημοκρατία δέχεται το πρώτο κύμα οικονομικών μεταναστών κυρίως από χώρες των Βαλκανίων και έτσι μετατρέπεται σε χώρα υποδοχής μεταναστών.

Τα τελευταία χρόνια σημειώνεται  αθρόα εισροή προσφύγων και οικονομικών μεταναστών κυρίως από χώρες της Αφρικής και της Ασίας, διαμέσου του Έβρου και των νησιών του Αιγαίου.

Η ελληνική κρίση χρέους και η δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας δεν ανέκοψε, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, το μεταναστευτικό ρεύμα προς την χώρα μας.

Κι αυτό επειδή, το σύνολο σχεδόν των ατόμων που διέρχονται παράνομα τα ελληνικά σύνορα, δεν επιθυμεί να παραμείνει μόνιμα στην χώρα μας.

Η Ελλάδα αποτελεί γι’ αυτούς τους ανθρώπους την πύλη εισόδου στην Ευρώπη, την πύλη εισόδου σε μια καλύτερη ζωή, πολλές δε φορές, την πύλη προς την φυσική επιβίωση και την ελευθερία.

Δυστυχώς οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων απέτυχαν παταγωδώς στην διαχείριση του μεταναστευτικού ζητήματος, κυρίως γιατί το αντιμετώπισαν με όρους αστυνομικής καταστολής: με επιχειρήσεις “σκούπα”, με επικοινωνιακές κορώνες και προεκλογικά νομοσχέδια, μνημεία προχειρότητας που εν τέλει καταλήγουν σελίδες στην βιβλιοθήκη του Εθνικού Τυπογραφείου.

Η ίδια προχειρότητα χαρακτηρίζει και το σχέδιο Νόμου που συζητάμε σήμερα, που με βεβαιότητα, σας λέω,  ότι δεν θα τύχει πραγματικής εφαρμογής.

Με το παρόν σχέδιο Νόμου δεν καθορίζονται:

• πόσοι και ποιοι είναι οι χώροι που έχουν επιλεγεί. Με ποια κριτήρια έγινε ή θα γίνει η επιλογή αυτή, π.χ. αποστάσεις από αστικό ιστό, σχολεία, υπηρεσίες κλπ
•  ποιο είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους,
• πόσοι άνθρωποι θα φιλοξενηθούν στον καθέναν από αυτούς τους χώρους και για ποιο χρονικό διάστημα,
• ποιες είναι οι προδιαγραφές διαβίωσης στους χώρους αυτούς και κυρίως ευπαθών ομάδων όπως αυτές των μητέρων, των ανηλίκων και όσων χρήζουν άμεσης ιατροφαρμακευτικής φροντίδας.

Το υπό κρίση σχέδιο Νόμου, όπως και οι ισχύοντες μέχρι σήμερα Νόμοι δεν δίνουν καμία απάντηση για τα φλέγοντα αυτά ερωτήματα.

Στο παρόν σχέδιο Νόμου, επικαλείστε επιπροσθέτως, κύριε Υπουργέ, εξαιρετικά επείγουσες και απρόβλεπτες ανάγκες, ωσάν να εμφανίστηκε σήμερα αυτό το πρόβλημα. Η επίκληση αυτή είναι παραπλανητική και γίνεται προκειμένου να δικαιολογηθεί η δυνατότητα σύναψης συμβάσεων με τη διαδικασία της  ανάθεσης με διαπραγμάτευση στους τομείς της στέγασης, σίτισης και υγιεινής των μεταναστών που θα φιλοξενηθούν στους ανωτέρω χώρους.

Η πολιτική επιλογή της κυβέρνησης, σε περίοδο οικονομικής κρίσης, να καταβάλλει υπέρογκα ποσά, χωρίς δημόσιους διαγωνισμούς, στους γνωστούς – άγνωστους ημέτερους, βαφτίζεται επείγουσα ανάγκη.

Καθίσταται, λοιπόν, σαφές ότι οι απευθείας αναθέσεις θα εξυπηρετήσουν ενδεχομένως και έναν πρόσθετο σκοπό: θα γίνουν το δέλεαρ για τους επιχειρηματίες των τοπικών κοινωνιών, ώστε, εν τέλει, να εξασφαλίσετε τη συναίνεση των τοπικών οικονομικών παραγόντων που θα πιστέψουν στην προοπτική αναθέσεων σε αυτούς των συμβάσεων της σίτισης, της υγιεινής ή του κτιριακού εξοπλισμού.

Αποσκοπείτε στο να καμφθούν τελικά οι όποιες αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών, αναπτύσσοντας παράλληλα πελατειακές σχέσεις στις τοπικές οικονομίες που η δική σας  μνημονιακή πολιτική έχει ήδη γονατίσει.

Επικαλείστε νέες θέσεις εργασίας και ανάπτυξη των περιοχών αυτών, καθώς δεν διαφαίνεται με όρους πραγματικής οικονομίας κάποια καλύτερη προοπτική για την ουσιαστική ανάκαμψη και ανάπτυξη της ελληνικής επαρχίας στο μέλλον. Ταυτόχρονα, με την πολιτική σας εξυπηρετούνται και τα συμφέροντα των μεγάλων εταιριών.

Έτσι, σε κερδοφόρα συναλλαγή για τους συνήθεις υπόπτους μετατρέπεται και η φύλαξη των κέντρων κράτησης.

Κύριε Υπουργέ,

πόσα χρήματα υπολογίσατε ότι θα κερδίσει το κράτος από την εκπαίδευση των ιδιωτικών αστυνομικών σε σχέση με τα χρήματα που θα εισπράξουν οι ιδιωτικές εταιρίες;

Εμείς απαντούμε αυτό που αγνοεί η επισυναπτόμενη στο σχέδιο Νόμου Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου: το μηνιαίο κόστος φύλαξης των κέντρων υποδοχής των μεταναστών θα είναι πολλαπλάσιο του ετησίου οφέλους από την εκπαίδευση των ιδιωτικών αστυνομικών.

Κύριε Υπουργέ,

δεν θα ήταν πολλαπλά επωφελές για το ελληνικό δημόσιο, τα χρήματα που θα δοθούν στους ιδιώτες να διατεθούν σε ένα σώμα της ΕΛΑΣ, με μόνιμους υπαλλήλους και αστυνομικούς, εκπαιδευμένους από ανώτερα στελέχη της ΕΛΑΣ, στο πλαίσιο μιας μεταναστευτικής πολιτικής που θα είναι αποτελεσματική και θα σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως συμβαίνει σε κάθε σοβαρό και ευνομούμενο κράτος;

Θυμίζω, ότι την ανεξέλεγκτη “παράδοση” υπηρεσιών του δημοσίου σε ιδιώτες, έχουν πληρώσει ακριβά οι εργαζόμενοι και το κράτος. Ιδίως, σε τομείς όπως της καθαριότητας και της φύλαξης των δημοσίων κτηρίων.

Σας θυμίζω, κύριε Υπουργέ,  την υπόθεση Κούνεβα.

Θέλετε να δημιουργήσετε ένα τέτοιο παρόμοιο καθεστώς και μάλιστα στον ευαίσθητο τομέα της φύλαξης μεταναστών που ενδεχομένως, μέσα στην απελπισία τους, θα έχουν οδηγηθεί σε ακραίες - ακόμα και αυτοκαταστροφικές – συμπεριφορές; 

            Η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών, κατέστη σήμερα ζήτημα αιχμής για την ελληνική κοινωνία, δυστυχώς, με αρνητική φόρτιση.

Τέτοιου τύπου πολιτικές πρωτοβουλίες, όπως το υπό συζήτηση σχέδιο Νόμου, πρόχειρες και αναποτελεσματικές, ιδίως σε αυτήν την χρονική συγκυρία, αντί να δίνουν ουσιαστικές λύσεις, επιτείνουν το πρόβλημα δημιουργώντας, σε μερίδα του πληθυσμού, ρατσιστικά, πολιτικά και κοινωνικά αντανακλαστικά.

Τα αποτελέσματα των πολιτικών αυτών. τα βιώνουμε, δυστυχώς, πλέον καθημερινά.

Μια άλλη πολιτική είναι για μας εφικτή.

Μια πολιτική αποτροπής της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, με πλήρη σεβασμό στα δικαιώματα του κάθε ανθρώπου που βρίσκεται στην ελληνική επικράτεια, όπως άλλωστε επιτάσσουν το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας και οι διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας. Επιπρόσθετα το επιβάλλει ο στοιχειώδης σεβασμός στην ιστορική μας μνήμη.

Επιτρέψτε μου να κλείσω θυμίζοντάς σας τι έγραφε στην «Ιστορία του αγροτικού κινήματος» ο Γιάννης Κορδάτος, αναφερόμενος στην έκρηξη του μεταναστευτικού κινήματος από τη χώρα μας προς την Αμερική (το 8% του πληθυσμού της Ελλάδας μετανάστευσε από το 1900 μέχρι το 1920 με ρυθμό 25.000 ανθρώπων το χρόνο) :
    «Όλοι όσοι πονούσαν τον αγρότη του Μοριά περιγράφουν την αθλιότητα μέσα στην οποία ζούσε. Ξυπόλυτος, γυμνός, κουρελής, ατροφικός. Το κρέας δεν το δοκίμαζε παρά μόνο δύο φορές το χρόνο. Το κρομμύδι, η μπομπότα και η ελιά ήταν το μόνιμο φαγητό του, χρόνο καιρό πεινούσε. Τον καρπό που έφτυνε αίμα για να τον μαζέψει του τον έπαιρναν οι τοκογλύφοι, οι έμποροι και οι άλλοι εκμεταλλευτές του. Σχολεία δεν υπήρχαν, γράμματα δεν μάθαινε, ζούσε σε τρώγλες και έκλαιγε τη μοίρα του... Όλα του ήταν μαύρα και σκοτεινά, γι΄ αυτό άμα άνοιξε της Αμερικής ο δρόμος εκπατριζόταν. Η μετανάστευση του ήταν η μόνη σανίδα σωτηρίας».

             Μετανάστες είναι αυτοί για τους οποίους μιλάμε κες και κοι συνάδελφοι, δεν μας διάλεξαν για τις διακοπές τους."