ΟΜΙΛΙΑ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΤΗΣ ΚΠΕ

• Τη μία  εμφανίζονται ως κινδυνολόγοι, την άλλη διαψεύδουν και εμφανίζονται ως καθησυχαστές της κοινής γνώμης

• Πρόκειται για ανεύθυνους τυχοδιωκτισμούς και δεν πρέπει να αναρωτιούνται αυτοί που σπέρνουν ανέμους γιατί θερίζουν θύελλες.

• To καινούργιο στοιχείο είναι ότι ο λαός, ο κόσμος, η κοινωνία νικάει το φόβο.

• Ανάστημα σηκώνει ο κόσμος στις πλατείες. Η αυθόρμητη και ειρηνική παρουσία του κόσμου στις πλατείες, στις μεγάλες πλατείες της χώρας  είναι το πιο ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί

• Η κυβέρνηση των προθύμων- το είπαμε και στη σύνοδο των πολιτικών αρχηγών- θα αποτελεί, εάν συμβεί, μια εξέλιξη ευθείας αλλοίωσης της λαϊκής εντολής

• Αν ο Πρωθυπουργός προχωρήσει σε έναν ανασχηματισμό σαν αυτόν που του προτείνει ή τον πιέζει  μερίδα των ΜΜΕ και του συστήματος της διαπλοκής, θα πρόκειται για μια κυβέρνηση της κρατικοδίαιτης τραπεζοκρατίας. Δεν φτάνει δηλαδή που παράδωσαν την οικονομία στους τραπεζίτες,  ετοιμάζονται να παραδώσουν και τη λαϊκή εντολή στους τραπεζίτες

• Αριστερό σήμερα σ΄ αυτές τις συνθήκες είναι αυτό που ενώνει

• Όταν ανοίξαμε το ζήτημα του χρέους, είπαμε ότι, παρά το γεγονός ότι είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα που δεν λύνεται με άλλον τρόπο παρά μονάχα μέσα από μια πολιτική λύση δίκαιης ρύθμισης, και κάποιοι μας έλεγαν ότι κινδυνολογούσαμε, είπαμε επίσης -γατί προφητεύσαμε σωστά- ότι θα αποτελέσει το χρέος και εργαλείο χειραγώγησης, εκβιασμού

• Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους λέμε, με διαγραφή μεγάλου μέρους του

• Καμία ρύθμιση του χρέους, όσο δίκαιη και γενναιόδωρη να είναι, από μόνη της δεν αρκεί. Αν δεν είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδιασμού ανασυγκρότησης της οικονομίας, αναδιανομής του πλούτου,

• Να διεκδικήσουμε ένα νέο μηχανισμό για το ευρώ

• Να φτιάξουμε έναν άλλον ΣΥΡΙΖΑ. Ανοιχτό στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που, απογοητευμένος πια, μαζικά, ομαδικά καταθέτει τις κομματικές ταυτότητες, αλλά και σε πολίτες που μπορεί να βρέθηκαν και στην κάλπη της Ν.Δ.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Παρακολουθώντας τις τελευταίες ημέρες τις ειδήσεις, έτσι όπως διαμορφώνονται, διαπιστώνει κανείς την εντύπωση ότι οι ίδιοι άνθρωποι, κυβερνητικοί εκπρόσωποι, ο υπουργός των Οικονομικών, σε διαφορετικές ώρες της ημέρας φοράνε διαφορετικό σακάκι, διαφορετικό κοστούμι. Τη μία εμφανίζονται ως αυτοί που με τη δική τους κινδυνολογία σπέρνουν τον τρόμο και τον πανικό, τη μία λοιπόν εμφανίζονται ως κινδυνολόγοι, την άλλη διαψεύδουν και εμφανίζονται ως καθησυχαστές της κοινής γνώμης, ότι τίποτα κακό δεν θα συμβεί.
 Είδα σήμερα το δημοσίευμα του Spiegel, το οποίο έλεγε ότι δεν θα καταβληθεί η 5η δόση. Ο κ. Παπακωνσταντίνου ο οποίος προχθές μας έλεγε, τελείωσε η 5η δόση, ξεχάστε την, το βράδυ έλεγε, δεν υπάρχει πρόβλημα, έσπευσε για άλλη μια φορά να διαψεύσει τον εαυτό του μαζί με το Spiegel, ο οποίος εαυτός του στο ίδιο κανάλι μάλιστα έλεγε ότι δεν θα την πάρουμε, αν δεν προχωρήσουμε στα μέτρα, δεν είναι δεδομένη η 5ηδόση.
 Γιατί τα λέω αυτά;  Τα λέω γιατί όλα αυτά αναδεικνύουν ότι έχουμε μια κυβέρνηση ψευδόμενη, σε πανικό και μια κυβέρνηση σε πανικό και ψευδόμενη απέναντι στον ελληνικό λαό είναι μια κυβέρνηση επικίνδυνη. Πρόκειται για ανεύθυνους τυχοδιωκτισμούς και δεν πρέπει να αναρωτιούνται αυτοί που σπέρνουν ανέμους γιατί θερίζουν θύελλες.
 Το καινούργιο στοιχείο όμως στις εξελίξεις ποιο είναι; Είναι ότι ο λαός, ο κόσμος, η κοινωνία νικάει το φόβο. Είναι ότι αυτή η επιχείρηση τρομοκρατίας δεν έχει αποτέλεσμα. Και οπ κόσμος δείχνει να αναλαμβάνει την ευθύνη που οι κυρίαρχες δυνάμεις του χρεοκοπημένου πολιτικού μας συστήματος φάνηκαν αδύναμες να αναλάβουν. Την ευθύνη να σηκώσουν ανάστημα δεν είχαν και ανάστημα σηκώνει ο κόσμος στις πλατείες. Η αυθόρμητη και ειρηνική παρουσία του κόσμου στις πλατείες, στις μεγάλες πλατείες της χώρας  είναι το πιο ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί της χώρας τούτη την ώρα απέναντι στις πιέσεις και τους εκβιασμούς των δανειστών. Ούτε ο πανικόβλητος Πρωθυπουργός είναι σε θέση να υψώσει ανάστημα και να διαπραγματευθεί -δεν θέλει άλλωστε- ούτε ο υπουργός των Οικονομικών, που είναι αξιοθρήνητος και βγαίνει και διαψεύδει τον εαυτό του. Ο κόσμος αποτελεί αυτή τη στιγμή το ισχυρό χαρτί της χώρας απέναντι σε εκβιασμούς και σε πιέσεις.
Όποιος λοιπόν νομίζει ότι αυτό τον κόσμο θα μπορέσει να τον φιμώσει ή να τον τρομοκρατήσει, είναι βαθιά γελασμένος. Η χώρα δεν βρίσκεται μονάχα στη δίνη του χρέους. Η χώρα έχει βυθιστεί και σε μια μείζονα πολιτική κρίση. Η πολιτική του μνημονίου είναι αυτή που πυροδοτεί αυτές τις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις και αναδιατάξεις. Και το πρόβλημα  της κυβέρνησης σήμερα και του συστήματος  κατά μία έννοια δεν είναι η συναίνεση του πολιτικού κόσμου, η συναίνεση δηλαδή των κυρίαρχων δυνάμεων ενός χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος ή η πλειοψηφία η κοινοβουλευτική. Το πρόβλημα είναι συναίνεση της κοινωνίας κι αυτή η συναίνεση δεν υπάρχει. Και η επιλογή του Πρωθυπουργού, μ΄ αυτές τις δραματικές κινήσεις, τις συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών, την έκτακτη σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, αυτή λοιπόν η επιλογή να δραματοποιήσει τα πράγματα ζητώντας τη συναίνεση, θέτοντας όμως ως προϋπόθεση για τη συναίνεση το μνημόνιο κι αυτή την πολιτική, είναι μια επιλογή που ξεμπροστιάζει τα μικροπολιτικό του παίγνια ενώπιον του λαού.
Πριν δυο εβδομάδες ο  Πρωθυπουργός είχε τη δυνατότητα να βγαίνει από το Προεδρικό Μέγαρο μετά τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και μπροστά στις κάμερες να δηλώνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου βάζει πλάτη για να προχωρήσουμε. Το έλεγε. Δεν έχει σημασία, οι δημοσκοπήσεις τον διέψευδαν, αλλά το έλεγε. Και τώρα οι δημοσκοπήσεις  τον διαψεύδουν κατηγορηματικά, όταν λένε ότι οκτώ στους δέκα Έλληνες λένε όχι σ΄ αυτή την πολιτική. Και άρα δεν μπορείς να ζητάς συναίνεση σε μια λύση που δεν θέλει το 80% του κόσμου.
Ποια η διαφορά; Πριν από δύο βδομάδες μπορούσε να το κρύβει, γιατί τα κυρίαρχα ΜΜΕ έβαζαν πρώτη είδηση την τρομοκρατία, τον εκβιασμό. Σήμερα ούτε αυτά μπορούν να μην βάλουν πρώτη είδηση την παρουσία του κόσμου στις πλατείες. Γιατί αυτή η παρουσία δεν μπορεί να κρυφτεί, Γιατί αυτό που γίνεται κάθε βράδυ στις πλατείες δεν κρύβεται. Κι αυτός είναι οπ πραγματικός λόγος που βρίσκεται σε αδιέξοδο και ο Γ. Παπανδρέου και το σύστημα εξουσίας.
Ποια ήταν τα εναλλακτικά σχέδια της κυβέρνησης κι αυτού του συστήματος. Τα τελευταία χαρτιά που ανέσυρε και καίγονται ένα-ένα. Το πρώτο ήταν η κυβέρνηση των προθύμων. Και το δεύτερο η κυβέρνηση των τεχνοκρατών. Και τα δύο είχαν δύο βασικές προϋποθέσεις, δύο προϋποθέσεις αδιαμφισβήτητες, ότι θα εφαρμόσουν το μνημόνιο και τα σκληρά μέτρα κι ότι θα έχουν πρωθυπουργό τον ίδιο.
Η κυβέρνηση των προθύμων- το είπαμε και στη σύνοδο των πολιτικών αρχηγών- θα αποτελεί, εάν συμβεί, μια εξέλιξη ευθείας αλλοίωσης της λαϊκής εντολής. Ο λαός υπ/΄.ο άλλες συνθήκες τον Οκτώβρη του 2009 έδωσε τη λαϊκή εντολής τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος έθεσε το ζήτημα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Του έδωσε την εντολή και βλέπει τώρα -και μιλάω για  τον κόσμο που τον ψήφισε, δεν μιλάω για μας που του κάναμε κριτική και συνεχίζουμε να του κάνουμε, και πριν τις εκλογές και μετά τις εκλογές και τώρα- ο κόσμος π ου τον ψήφισε του έδωσε την εντολή για να εφαρμόσει ένα  τελείως διαφορετικό πρόγραμμα απ΄ αυτό που εφαρμόζει. Τουλάχιστον είναι βέβαιο ότι δεν του έδωσε την εντολή για να φτιάξει μια κυβέρνηση με τον κ. Καρατζαφέρη και την κυρία Μπακογιάννη. Και αυτό αποτελεί ευθεία αλλοίωση της λαϊκής εντολής. Και θα πρόσθετα και κάτι ακόμα. Αποτελεί -εάν συμβεί- και απαρχή ανώμαλων παραθεσμικών λύσεων και εξελίξεων. Το έχουν καταλάβει και αρχίζουν και το αποσύρουν.
Το άλλο σχέδιο δεν το έχουν αποσύρει ακόμα. Καθότι θα διαβάσατε στον κυριακάτικο Τύπο υπάρχουν πολλοί τεχνοκράτες που προβάρουν κουστούμι. Από περιέργεια είδα τις φωτογραφίες τους και διάβασα τα βιογραφικά τους. Αν ο Πρωθυπουργός προχωρήσει σε έναν ανασχηματισμό σαν αυτόν που του προτείνει ή τον πιέζει  μερίδα των ΜΜΕ και του συστήματος της διαπλοκής, θα πρόκειται για μια κυβέρνηση της κρατικοδίαιτης τραπεζοκρατίας. Δεν φτάνει δηλαδή που παράδωσαν την οικονομία στους τραπεζίτες,  ετοιμάζονται να παραδώσουν και τη λαϊκή εντολή στους τραπεζίτες. Θα πρόκειται για μια κυβέρνηση με βασικά της στελέχη τους συγγραφείς του μνημονίου. Γιατί μην νομίζετε ότι το είχαν έτοιμο το μνημόνιο οι ξένοι κατακτητές. Το συγγράψανε μαζί με αυτούς που γνωρίζουν την ελληνική πραγματικότητα.
Κι εμείς αναρωτιόμαστε. Θα δώσει λύση μια τέτοια εξέλιξη;  Πώς μια τέτοια κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει τη λαϊκή κατακραυγή; Δηλαδή, αν στη θέση του κ. Παπακωνσταντίνου έρθει ο κ. Προβόπουλος για να εφαρμόσει μια πολιτική, θα σταματήσει ο κόσμος να πηγαίνει τα απογεύματα στο Σύνταγμα; Χειρότερα θα τα κάνουν και σε μεγαλύτερα αδιέξοδα θα βρεθούν.
Βεβαίως υπάρχει κι ένα τελευταίο χαρτί, ένα τρίτο τελευταίο σενάριο απελπισίας και εκτροπής που είναι αυτό που διαβάσαμε σήμερα στη συνέντευξη του αντιπροέδρου της κυβέρνησης. Ο οποίος, αφού ξεπέρασε την εμμονή του να βγάλει σώνει και καλά εκτός πολιτικής νομιμότητας ένα κόμμα με παραδόσεις και αξίες και διαδρομή και αγώνες για τη δημοκρατία σ΄ αυτόν τον τόπο, να θέσει σχεδόν εκτός νόμου τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού ξεπέρασε λοιπόν αυτή την εμμονή, τώρα προτείνει να φτιάξουν έναν εκλογικό νόμο που θα βγάλει εκτός πολιτικής σκηνής όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλη την αριστερά. Και όχι μόνο όλη την αριστερά, αλλά οποιονδήποτε άλλον σ΄ αυτή τη χώρα έχει διαφορετική  άποψη, πέραν του δικομματισμού  φυσικά. Επίσης τους προτείνουμε να μην το αποτολμήσουν, γιατί θα βρεθούν μπροστά σε ακόμα μεγαλύτερα αδιέξοδα και θα εκπλαγούν.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Επιμένω σ΄ αυτό που είπα στην εισηγητική μου ομιλία, ότι έχουμε νέα συνθήκες, αυτή η ιδιότυπη μεταπολίτευση που ζούμε σε συνθήκες ΔΝΤ διαμορφώνει συνθήκες νέας κοινωνικής πλειοψηφίας. Καθήκον δικό μας είναι να εργαστούμε ώστε αυτή η οργή, η δυσαρέσκεια να αποκτήσει πολιτικό προσανατολισμό και να εργαστούμε και για μια νέα πολιτική πλειοψηφία, που θα φέρει σημαντικές ανατροπές, που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση, τους εργαζόμενους κυρίως από την κρίση, γιατί εμείς την κρίση την αναγνώσουμε από τη σκοπιά των δυνάμεων της εργασίας και όχι από τη σκοπιά βεβαίως των δυνάμεων του κεφαλαίου. Δεν μας ενδιαφέρει τόσο εννοώ η κρίση του κεφαλαίου όσο η κρίση της εργασίας, της κοινωνίας, η ανεργία, η  νέο φτώχεια, η δυστυχία. Αυτό μας ενδιαφέρει και αυτό θέλουμε να αποτρέψουμε.
Και νομίζω ότι πρέπει να έχουμε στο νου μας δυο πράγματα. Το πρώτο έχει ειπωθεί σε ανύποπτο χρόνο από τον Γ. Δραγασάκη και νομίζω ότι είναι εξαιρετικά επίκαιρο σήμερα. Αριστερό σήμερα σ΄ αυτές τις συνθήκες είναι αυτό που ενώνει.  Υπ΄ αυτή την έννοια, υπαρκτές διαφορές σημαντικές, υπαρκτές διαφορές στην αριστερά και όχι μόνο, θα πρέπει να παραμεριστούν την προσπάθεια ανεύρεσης κοινών τόπων, κοινών θέσεων, κοινών δράσεων, κοινών διεκδικήσεων που θα μας βάλουν ένα βήμα πιο μπροστά για την έξοδο από την κρίση προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας. Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αναζητούμε αυτά που μας ενώνουν κι ότι δεν είναι η ώρα για νέους διχασμούς στη βάση ιδεολογικής καθαρότητας ή πολιτικών επιλογών που ως μαγικές λύσεις είναι οι μόνες σωστές, οι μόνες ικανές να μας βγάλουν από την κρίση.
Και το δεύτερο που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας είναι ότι σ΄ αυτές τις σύνθετες συνθήκες της κρίσης δεν υπάρχουν μαγικές προτάσεις ή μαγικές λύσεις που ως δια μαγείας θα φέρουν τις μάζες στα αριστερά και θα δημιουργήσουν συνθήκες για τη μεγάλη ανατροπή.
Εξαντλήθηκε μεγάλο μέρος της συζήτησης στην Κεντρική Επιτροπή, για άλλη μια φορά, για το ζήτημα του χρέους. Γι αυτό το θέμα στις πολλές εκφράσεις της αριστεράς, της δυστυχώς κατακερματισμένης αριστεράς, στους δεκάδες δηλαδή σχηματισμούς της αριστεράς υπάρχουν και δεκάδες απόψεις, κάθε μία έκφραση της αριστεράς έχει και μια διαφορετική προσέγγιση για το χρέος. Δεν υπάρχει δηλαδή άποψη που να μην εκφράζεται επισήμως από κάποιον φορέα. Βλέπετε εσείς καμία εκδοχή απ΄ αυτές τις πολλές, τις πολλαπλές της κατακερματισμένης αριστεράς, επειδή έχει τη σωστή άποψη, να είναι έτοιμη για την έφοδο στον ουρανό; Να έχει καταφέρει να δημιουργήσει ρεύμα ιδεολογικό, πολιτικό, κοινωνικό; Όχι εξ αιτίας της δράσης αλλά εξ αιτίας της άποψης για το χρέος;
Εγώ θέλω να τοποθετηθώ θετικά στη συζήτηση που διεξήχθη στη διήμερη αυτή συνεδρίαση της ΚΠΕ.  Και χαίρομαι γιατί έγινε ουσιαστική συζήτηση, παρά το γεγονός ότι υπήρχαν και στιγμές έντασης που δεν χρειάζονται, κατά τη γνώμη μου. Στιγμές υπερβολής.
Και θέλω να πω ότι δεν πρέπει να έχουμε ως κόμμα άγχος για το στίγμα μας, για τη γραμμή μας στην κοινωνία, αυτό που έχει καταγραφεί δηλαδή, σε σχέση με το ζήτημα του χρέους. Είμαστε οι πρώτοι που τοποθετηθήκαμε με σαφήνεια στο ζήτημα αυτό, όταν κάποιοι μας έλεγαν, μην μιλάτε γι αυτό γιατί κινδυνεύει η Ελλάς. Τουμπεκί για το ζήτημα αυτό, οποιαδήποτε συζήτηση, πρόταση για δίκαιη ρύθμιση, για αναδιαπραγμάτευση είναι πρόταση που εγκυμονεί κινδύνους για τη χώρα. Έτσι μας έλεγαν.  Δεν τολμούσες να μιλήσεις και να πεις τη λέξη αναδιαπραγμάτευση και σε διέκοπταν. Δηλαδή, θέλεις τη χρεοκοπία, θέλεις τη διάλυση, θέλεις την πτώχευση. Ήμασταν οι πρώτοι. Και ήμασταν οι πρώτοι που καταφέραμε να συμβάλουμε θετικά σε μια συζήτηση απονομιμοποιώντας εν πάση περιπτώσει αυτές τις επιθετικές λογικές που δεν ήθελαν να συζητάμε για την ουσία. Ποτέ δεν είπαμε ότι το χρέος δεν είναι πραγματικό πρόβλημα. Ακόμα και την περίοδο της ανάπτυξης, θυμάμαι γιατί διάβαζα την ΑΥΓΗ και παρακολουθούσα και τις τοποθετήσεις της κοινοβουλευτικής ομάδας, πώς ο Παν .Λαφαζάνης και ο Γ. Δραγασάκης το ζήτημα του χρέους το έθεταν με έναν ιδιαίτερα επιθετικό τρόπο, όταν κανείς δεν συζητούσε γι αυτό. Κανείς δεν έλεγε γιατί έχουμε ανάπτυξη 5,6, 7%, αλλά το χρέος μένει στο 100% του ΑΕΠ σταθερό. Και άρα πού πηγαίνει αυτή η ανάπτυξη. Γίνεται κοινωνικό απόθεμα; Γιατί δεν πληρώνεται το χρέος;
Η κριτική που ασκούσαμε στο δικομματισμό και στο σύστημα εξουσίας ήταν μια κριτική από ταξική σκοπιά. Κι όταν ανοίξαμε το ζήτημα του χρέους, είπαμε ότι, παρά το γεγονός ότι είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα που δεν λύνεται με άλλον τρόπο παρά μονάχα μέσα από μια πολιτική λύση δίκαιης ρύθμισης, και κάποιοι μας έλεγαν ότι κινδυνολογούσαμε, είπαμε επίσης -γατί προφητεύσαμε σωστά- ότι θα αποτελέσει το χρέος και εργαλείο χειραγώγησης, εκβιασμού. Η χρεοκοπία θα αποτελέσει εργαλείο εκβιασμού. Και το είπαμε πολύ έγκαιρα ότι θα γίνει. Και πράγματι έγινε. Έτσι δεν έγινε; Και τώρα το βλέπουμε σε μελοδραματικούς τόνους βέβαια, κάθε δόση που έρχεται, κάθε δόση εργαλείο εκβιασμού  προκειμένου να προχωρήσει αυτή η πολιτική.
Ας μην αυτομαστιγωνόμαστε λοιπόν για τις διαφορετικές εκδοχές. Δεν είναι κακό που υπάρχουν. Γιατί θεωρώ ότι από τη συζήτηση που έγινε ότι υπάρχουν πολύ σοβαρά σημεία σύγκλισης. Και ότι σε τελική ανάλυση αυτό που προσλαμβάνει η κοινωνία ως στίγμα, τη γραμμή μας δηλαδή, είναι μια πρόταση η οποία έχει συνοχή και φαίνεται ότι είναι και πλειοψηφική. Δεν ξέρω τι δημοσκοπήσεις διαβάζετε. Εγώ δεν τις παρακολουθώ και πολύ τακτικά, γιατί πια θεωρώ ότι δεν έχουν και τόσο μεγάλο νόημα, ενώ ο κόσμος είναι τόσο ζαλισμένος, αλλά παρακολούθησα τυχαία ένα βράδυ στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ  που δεν είχε μόνο στοιχεία για το ποιος είναι πρώτος, ποιος είναι δεύτερος, είχε αυτά τα λεγόμενα στοιχεία ποιότητας. Η οποία έδειχνε ότι η πρόταση που λέμε, που έχο0υμε καταγράψει στην κοινωνία είναι πλειοψηφική.  Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Αυτό δεν λέμε; 55% είχε στη δημοσκόπηση.
Ίσως αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι ήμασταν οι πρώτοι που μιλήσαμε, οι πρώτοι που ασχοληθήκαμε. Οι άλλοι λένε μην μιλάτε γι αυτό το ζήτημα, κάνει τζιζ,  δεν θέλουμε. Όμως; Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους λέμε, με διαγραφή μεγάλου μέρους του λέμε. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε ότι ένα χρέος που δημιουργήθηκε εξ αιτίας  της συστηματικής φοροασυλίας του κεφαλαίου, εξ αιτίας της στρεβλής ανάπτυξης προς όφελος του κεφαλαίου και εις βάρος της εργασίας, ένα τέτοιο χρέος λοιπόν πρέπει να αποτελέσει σήμερα πέτρα στο λαιμό των δυνάμεων της εργασίας για να βουλιάξουν. Και άρα διεκδικούμε πολιτική λύση. Δίκαιη ρύθμιση. Διαγραφή μεγάλου μέρους του.
Γνωρίζουμε όμως ότι δεν αρκεί να λες αυτό. Και γι αυτό δεν πρέπει και δεν εξαντλούμαστε στη χρεολογία, όπως άλλες δυνάμεις της αριστεράς κάνουν. Και το γνωρίζουμε αυτό, γιατί καμία ρύθμιση του χρέους, όσο δίκαιη και γενναιόδωρη να είναι, από μόνη της δεν αρκεί. Αν δεν είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδιασμού ανασυγκρότησης της οικονομίας, αναδιανομής του πλούτου, μετασχηματισμού του κράτους και ανατροπής τελικά του συστήματος και της πολιτικής που έχουν τη βασική ευθύνη που ήρθαμε ως εδώ.
Άρα θα μπορούσε να πει κανείς ότι η διαχείριση του χρέους είναι αναγκαία, αλλά όχι από μόνη της ικανή συνθήκη για την έξοδο από την κρίση. Να το ξαναπώ αυτό σε όσους δεν έχουν γνώση μαθηματικών. Είναι αναγκαία, χωρίς αυτή  δεν γίνεται, αλλά όχι από μόνη της, δεν μπορεί από μόνη της αν δεν συνδυαστεί με μια ριζικά διαφορετική πολιτική . Και εκεί μπαίνει το στοιχείο της ταξικότητας, το ταξικό στοιχείο το οποίο εμείς αναδεικνύουμε, βλέποντας την κρίση από τη σκοπιά  της θεώρησης των δυνάμεων της εργασίας και όχι μονάχα από τη σκοπιά των δυνάμεων του κεφαλαίου.
Και το λέω αυτό γιατί πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι όλες οι λύσεις, ακόμα και οι πιο ριζοσπαστικές που μπορεί να προτείνουμε, μπορεί να αξιοποιηθούν ως εργαλεία αν οι συσχετισμοί δεν αλλάξουν των δυνάμεων του κεφαλαίου. Δείτε τι έχει συμβεί -στη σύγχρονη ιστορία υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα- σε ανάλογες περιπτώσεις χρεοκοπίας κρατών, όπου έγινε στάση πληρωμών, έγινε ρύθμιση του χρέους, αξιοποιήθηκε στις περισσότερες των περιπτώσεων, γιατί οι συσχετισμοί ήταν τέτοιοι, προκειμένου οι «υγιείς» δυνάμεις του κεφαλαίου να μπορέσουν να διαμορφώσουν ακόμα μεγαλύτερες δυνατότητες κερδοσκοπίας και να αναπτυχθούν. Υπήρξαν και περιπτώσεις που συνέβη το αντίθετο; Βεβαίως. Σε χώρες όπου η κοινωνία ήταν στο πόδι, όπου οι συσχετισμοί ήταν διαφορετικοί και όπου η αριστερά έπαιξε καταλυτικό ρόλο, η κοινωνική αριστερά, σ΄αυτές τις εξελίξεις.
Λέω πράγματα αυτονόητα για να δείξω ότι  υπάρχουν πολλά σημεία συμφωνίας για να υπερασπιστούμε μια γραμμή ξεκάθαρη, η οποία είναι και πλειοψηφική στην κοινωνία. απ΄ ότι φαίνεται.
Ευρώπη. Εγώ θα μπορούσα να προσυπογράψω το σημείο της τοποθέτησης του Αλ. Καλύβη όπου είπε, να διεκδικήσουμε ένα νέο μηχανισμό για το ευρώ. Και νομίζω ότι αυτό ως Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς από το συνέδριο του Δεκέμβρη και μετά αυτό λέμε. Όταν μιλάτε για χρεοκοπία της αρχιτεκτονικής του ευρώ και για την ανάγκη επανίδρυσης της Ε.Ε. σε νέα θεμέλια.
Αυτό που πιστεύω ότι είναι λάθος να υιοθετήσουμε, γιατί οδηγεί άθελά μας πολλές φορές και σε συστημικές αναλύσεις, είναι ότι η ελληνική οικονομία θα πρέπει, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, με το δικό της νόμισμα να ανταγωνιστεί τους Πορτογάλους που θα έχουν το εσκούδο, τους Ιρλανδούς που θα έχουν τη λίρα, τους Ισπανούς που θα έχουν την πεσέτα.
Δεν το λέει κανείς αυτό και άρα πρέπει με σαφήνεια και με κατηγορηματικό τρόπο να θέσουμε την αντίθεσή μας σε μια τέτοια άποψη, η οποία είναι συστημική άποψη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,.
Έχω την αίσθηση ότι η συζήτηση στη διήμερη συνεδρίαση της ΚΠΕ ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και κρίσιμη. Αλλά ήταν ενδιαφέρουσα και κρίσιμη για εμάς εδώ μέσα. Ας σκεφτούμε τι συμβαίνει τούτη την ώρα στην κοινωνία, παραέξω, τι διεργασίες συντελούνται και ποια θέματα θα έπρεπε να αναπτύξουμε ακόμα περισσότερο -δεν κάνω κριτική γιατί αναπτύξαμε τα άλλα- μάλλον θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι δεν αναπτύξαμε περισσότερο ζητήματα με τα οποία θα έπρεπε να ασχοληθούμε γιατί η κοινωνία βράζει.
Δεν θέλω να μακρηγορήσω, θα πω όμως σε σχέση με το ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε μπροστά μας μια μεγάλη ευκαιρία. Δεν ξέρω αν θα είναι δεύτερη, Τρίτη.. δεν ξέρω, έχω χάσει το λογαριασμό. Αλλά έχουμε μια μεγάλη ευκαιρία. Ποια είναι αυτή; Με το βλέμμα στραμμένο στην κοινωνία, στις διεργασίες, στα κινήματα να βάλουμε το λιθαράκι για να φτιάξουμε έναν άλλον ΣΥΡΙΖΑ απ΄ αυτόν που είχαμε ως τώρα. Όχι να πάμε να συνεχίσουμε την προσπάθεια σ΄ αυτό που είχαμε ως τώρα. Να τον πάρουμε από κει και να του δώσουμε μια μεγάλη ώθηση. Με το βλέμμα στην κοινωνία, με το βλέμμα στα κινήματα, με ανοιχτή διάθεση. Να γίνει μια συμμαχία πολύ πλατύτερη απ΄ αυτό που είναι το κόμμα μας ή και το άθροισμα των συλλογικοτήτων των συνιστωσών, ανοιχτή σε αυτό τον κόσμο που γυρίζει την πλάτη στο πολιτικό σύστημα και συγκεντρώνεται στις πλατείες. Να του δείξουμε ότι δεν είμαστε μέρος αυτού του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος. Ανοιχτοί στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που, απογοητευμένος πια, μαζικά, ομαδικά καταθέτει τις κομματικές ταυτότητες, Αλλά και σε πολίτες που μπορεί να βρέθηκαν.. Δεν είναι παρεξηγήσιμο αυτό. Το είπα και με παρεξήγησαν.. Μπορεί να βρέθηκαν και στην κάλπη της Ν.Δ. κάποια στιγμή και σήμερα επαναπροσδιορίζουν  την τοποθέτησή τους, γιατί η κρίση αυτή είναι τόσο δομική που αναγκάζει όλους να αναστοχαστούν και να προσδιορίσουμε τη στάση μας απέναντι στα πολιτικά δρώμενα.
Έναν τέτοιο ΣΥΡΙΖΑ θέλουμε. Ανοιχτό,  στις δυνάμεις της κοινωνίας. Μπορούμε;  Πιστεύω ότι μπορούμε, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι καλώς ή κακώς αυτό δεν μπορεί να γίνει από μόνο του, πατώντας ένα κουμπί ή με κάποιες οργανωτικού τύπου αποφάσεις. Αυτό μπορεί να γίνει μονάχα αν όλα μας τα μέλη, όλοι και όλες εμπλακούμε δημιουργικά, συμμετέχουμε δημιουργικά σε μια προσπάθεια ουσιαστικής επανεκκίνησης που θα φέρει κοντά της τον πραγματικό κόσμο  που δυστυχώς ή ευτυχώς, μάλλον ευτυχώς, είναι έξω από τις αίθουσες και τους διαδρόμους που εμείς συνεδριάζουμε και πρέπει με αυτόν τον κόσμο να ανταμώσουμε.
Ευχαριστώ πολύ.