Κλείσιμο του Προέδρου του ΣΥΝ, Αλέξη Τσίπρα, στο 6ο Συνέδριο του Συνασπισμού

Κλείσιμο του Προέδρου του ΣΥΝ, Αλέξη Τσίπρα, στο 6ο Συνέδριο του Συνασπισμού

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Το συνέδριο μας πλησιάζει σιγά σιγά τους το τέλος του. Και πρέπει να σας πω ότι ήταν ένα έντονο Συνέδριο. Και πολλές φορές, όσοι ήμασταν εδώ δεν αισθανθήκαμε και ιδιαίτερα ευχάριστα διότι ακούγαμε τον κόσμο μας, τους συντρόφους μας, τα μέλη μας από τη βάση του κόμματος να ανεβαίνουν σε αυτό εδώ το βήμα και να βγάζουν τον πόνο τους, την αγωνία τους, τη λαχτάρα τους και να κάνουν αυστηρή, σκληρή κριτική σε όλους. Κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ότι αυτό είναι ένα δείγμα της δύσκολης και κακής κρίσιμης κατάστασης στην οποία βρίσκεται το κόμμα. Και ότι υπάρχει μια μεγάλη ένταση και ένας μεγάλος θυμός.

Εγώ θα έλεγα ότι είμαστε ευτυχείς όταν η βάση του κόμματος, όταν ένα σώμα έχει τη δυνατότητα να πει πράγματα, να μιλήσει έντονα και να ασκήσει κριτική. Να φοβόμαστε όταν δεν έχουν τη δυνατότητα τα μέλη του κόμματος, η βάση του Συνεδρίου, να ασκήσουν κριτική. Να φοβόμαστε όταν τη δυνατότητα να ασκήσουν κριτική την έχουν μόνο τα στελέχη και όχι η βάση του κόμματος. Ήταν, λοιπόν, χρήσιμη αυτή η διαδικασία. Ήταν αναγκαία αυτή η διαδικασία. Και πιστεύω ότι, μέσα από τις εκατοντάδες τοποθετήσεις, προσεγγίσαμε με ολοκληρωμένο τρόπο το σύνολο τους κατάστασης την οποία έχει να αντιμετωπίσει το κόμμα. Χωρίς κόμμα μάχιμο και αποτελεσματικό, είναι βέβαιο ότι δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών. Και οι απαιτήσεις των καιρών είναι μεγάλες. Η κοινωνία βρίσκεται δέσμια των πολιτικών του ΔΝΤ, που δεν μας βγάζουν από την κρίση αλλά μας βυθίζουν πιο βαθιά σε αυτήν. Κοιτάχτε τα νέα σήμερα, το παράδειγμα τους Ουγγαρίας. Εάν επιλέγαμε να κάνουμε το Συνέδριό μας σε ένα χρόνο από τώρα, σε αυτό εδώ το στάδιο, ίσως να μην μπορούσαμε να το κάνουμε, γιατί ενδεχομένως σε αυτό το στάδιο να μένουν άνεργοι σε έναν χρόνο και να σιτίζονται στην αίθουσα που εμείς έχουμε επιλέξει να χρησιμοποιήσουμε ως κυλικείο. Αυτή είναι η προοπτική για την ελληνική κοινωνία.

Και αυτήν την προοπτική έχουμε καθήκον, είναι το πρώτιστο καθήκον μας, ως Αριστερά, μέσα στην κοινωνία, να την ανατρέψουμε. Το μνημόνιο της κυβέρνησης και του ΔΝΤ πρέπει να ανατραπεί. Και είμαστε βέβαιοι ότι μπορεί να ανατραπεί.

Ακόμα και στην κυβέρνηση αρχίζουν να το καταλαβαίνουν. Ακόμα και βουλευτές τους πλειοψηφίας βλέπουν ότι το ασφαλιστικό νομοσχέδιο δεν περνάει. Και δεν θα περάσει, τουλάχιστον έτσι εύκολα τους κάποιοι νομίζουν.

Αυτό είναι το σημείο όπου το πουλόβερ θα ξηλωθεί. Και το μνημόνιο θα ανατραπεί.

Από εμάς εξαρτάται αν σε αυτές τους συγκλονιστικές διαδικασίες θα είμαστε παρόντες ή θα τους αφήσουμε να περάσουν δίπλα μας, να τις παρακολουθούμε από τις κερκίδες.

Αυτή είναι η ακλόνητη γραμμή που χωρίζει την κοινωνία.

Και σε αυτό το δίλλημα είμαστε όλοι σε αυτή την αίθουσα από την ίδια μεριά.

Και είναι μαζί τους ακόμα περισσότεροι. Δεν περισσεύει κανείς σε αυτόν τον αγώνα.

Και για να το πετύχουμε αυτό, δεν αρκεί ένα κόμμα δελτίων τύπου και ανακοινώσεων. Χρειάζεται ένα κόμμα πρωτοπόρο τους κοινωνικούς αγώνες, στη Βουλή, τους ιδέες.

Ένα κόμμα που θα ενοχλεί το σύστημα, που θα αμφισβητεί τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης.

Το είπα και στην εισήγηση τους Πέμπτης και αισθάνομαι την ανάγκη να το επαναλάβω.

Αποτελεί άλλωστε κοινό τόπο τους συντριπτικής πλειοψηφίας των τοποθετήσεων που ακούστηκαν αυτές τους ημέρες.

Κόμμα αποτελεσματικό και μάχιμο, δεν σημαίνει υποχώρηση στη δημοκρατική λειτουργία, ούτε στον πλουραλισμό των απόψεων.

Γιατί άκουσα αυτές τις μέρες οξεία κριτική από αγαπημένους συντρόφους, άκουσα χθες τον αγαπημένο σύντροφο Φώτη Προβατά, που αγωνιζόμαστε μαζί στην Ανοιχτή Πόλη, είναι και δημοτικός σύμβουλος, να μιλάει για κόμμα Γκουαντανάμο. Και θέλω να πω ότι το κόμμα μας δεν υπήρξε σε καμία περίπτωση τέτοιο κόμμα.

Δεν υπήρξε και δεν υπάρχει περίπτωση το κόμμα αυτό να γίνει Γκουαντάναμο. Δεν ήταν ποτέ και δεν θα το επιτρέψουμε.

Στα κόμματα Γκουαντάναμο δεν ψηφίζουν κατά βούληση οι βουλευτές στη συνθήκη τους Λισαβόνας. Δεν κάνουν οι τάσεις δική τους εξωτερική πολιτική.

Δεν έχουν τη δυνατότητα ξεχωριστών διαδικασιών και ανακοινώσεων.

Δεν εκφωνούν αυτονόμως τη δική τους γραμμή, για στρατηγικής σημασίας ζητήματα, τους αυτά τους Ευρώπης.

Και δεν πρόκειται να γίνουμε ένα κόμμα που να μην επιτρέπει την ελεύθερη διακίνηση των απόψεων.

Και απευθύνω στο σώμα, προς τα στελέχη και τα μέλη του κόμματος ξανά το ερώτημα που απηύθυνα και κατά την έναρξη των προσυνεδριακών διαδικασιών στην ΚΠΕ :

Το πρόβλημα αυτού του κόμματος είναι το έλλειμμα δημοκρατίας;

Και εν τέλει είμαστε ικανοποιημένοι από τον τρόπο λειτουργίας του κόμματος;

Αν δεν υπάρχει ζήτημα, κακώς συζητάμε.

Αν αντιλαμβανόμαστε, όμως, ότι υπάρχει ζήτημα, τότε, πρέπει όλοι μαζί να συνθέσουμε και να βρούμε τους τρόπους και τους κανόνες με τους οποίους θα μπορέσουμε να λειτουργούμε συλλογικά. Και το λέω πρώτος εγώ ,γιατί άκουσα με προσοχή την ομιλία του σ. Γιάννη Δραγασάκη, τον οποίο θα ήθελα δημοσίως για άλλη μια φορά να τον ευχαριστήσω για την προσφορά του. Και να είστε σίγουροι ότι η προσφορά δεν μετριέται με αξιώματα. Τον άκουσα να λέει, και είχε απόλυτα δίκιο, από ποια όργανα ελέγχεται και σε ποια όργανα κάνει απολογισμό ο Πρόεδρος. Και συνακολούθως, ποια είναι η θεσμική δομή εκείνη, η οποία μπορεί να ανταποκριθεί σε μια πολιτική λειτουργία κόμματος με στοιχειώδεις κανόνες λειτουργίας. Και αυτούς τους στοιχειώδεις κανόνες λειτουργίας πρέπει να ανακαλύψουμε.

Να ενισχύσουμε την πολιτική σύνθεση.

Την κομματικότητα και τη στράτευση σε ένα κοινό πολιτικό σχέδιο.

Την υπεράσπιση τους δημόσιας εικόνας του κόμματος.

Την εξωστρέφεια.

Αυτά ήταν που τους έλειψαν το προηγούμενο διάστημα, αυτά τους τράβηξαν πίσω. Δεν αμφισβητούμε το δικαίωμα όλων να λένε την άποψή τους. Εκτιμώ, όμως, εγώ και σας το καταθέτω, ότι ένα κόμμα δεν μπορεί να έχει 4,5,6 ταυτόχρονες και ισόποσες εκφωνήσεις γραμμής.

Σήμερα, με τους αποφάσεις του Συνεδρίου, μπορούμε να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα μπροστά.

Θα ήθελα να σταθώ, όμως, σε κάποια πολιτικά ζητήματα που τέθηκαν στην συζήτηση αυτές τους ημέρες.

Το πρώτο αφορά την θέση τους απέναντι στην Ευρώπη.

Θεωρώ και θα το επαναλάβω ότι το δίλλημα μέσα η έξω από την ευρωζώνη, ή ακόμα περισσότερο μέσα ή έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν μπορεί σήμερα να είναι το κεντρικό στρατηγικό τους ερώτημα.

Έχω την αίσθηση ότι όταν εγκλωβιζόμαστε σε μια τέτοια συζήτηση, περισσότερο διασταυρώνουμε ιδεολογικές προκαταλήψεις που κληρονομήσαμε από το παρελθόν, παρά ανοίγουμε δρόμους στο μέλλον, παρά ανοίγουμε στρατηγική ενόρασης στο μέλλον.

Άλλωστε τέτοιοι προβληματισμοί βεβαίως και είναι ανοιχτοί και εκφράζονται. Αλλά τις τελευταίες ημέρες έχουμε γίνει μάρτυρες ενός πλειστηριασμού, ενός διαγκωνισμού της απόλυτης, της κατάλληλης, της πιο αριστερής άποψης για την έξοδο από την κρίση. Και έχουμε κουραστεί να βλέπουμε με απολυτότητα να διατυπώνονται απόψεις –και δεν μιλώ τόσο για το εσωτερικό του κόμματος όσο συνολικά για τη δημόσια συζήτηση στο χώρο της Αριστεράς – όπου με μια απολυτότητα, κατατίθενται απόψεις ως οι μοναδικές απόψεις εξόδου από την κρίση. Και πρέπει να σκεφτούμε αν μπορεί να είναι αριστερό κάτι που κατατίθεται ως η μοναδική σωστή επιλογή. Δεν μας διακατέχει η μοναδική αλήθεια. Και, βεβαίως, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά και οι εξελίξεις είναι ραγδαίες στο ευρωπαϊκό πεδίο, το ζήτημα είναι, όμως, εμείς τι επιλέγουμε. Και επαναλαμβάνω ότι εμείς δεν μπορούμε να επιλέγουμε ούτε την έξοδο από την Ευρωζώνη, ούτε, βέβαια, την άκριτη αποδοχή των ευρωπαϊκών, νεοφιλελεύθερων συνθηκών, που έχουν απόλυτη ευθύνη για τη διαμόρφωση της σημερινής κρίσης.

Το ΤΟΥΣ στη συνθήκη τους Λισαβόνας δεν είναι ούτε εγκατάλειψη του αριστερού ευρωπαϊσμού, ούτε δεξιά παρέκκλιση

Η κεντρική τους παρουσία στο κόμμα τους Ευρωπαϊκής Αριστεράς δεν είναι ούτε δεξιά παρέκκλιση ούτε εγκατάλειψη του αριστερού ευρωπαϊσμού.

Εμείς επιλέγουμε το πεδίο τους ενότητας και τους αλληλεγγύης ανάμεσα τους εργαζόμενους τους Ελλάδας, τους Πορτογαλίας, τους Ισπανίας, τους Γερμανίας, ολόκληρης τους Ευρώπης.

Αυτή η ενότητα και αυτή η αλληλεγγύη τους κάνει πιο ισχυρούς απέναντι στον κοινό μας εχθρό, που είναι το κεφάλαιο και οι δυνάμεις που το υποστηρίζουν.

Και τους πρωταγωνιστήσαμε τα προηγούμενα χρόνια στο ευρωπαϊκό πεδίο, έτσι θα συνεχίσουμε να πρωταγωνιστούμε. Και θέλω να κάνω μια επισήμανση. Στους αγώνες που θα ακολουθήσουν, δεν μπορεί κριτήριο για την ενότητά μας να είναι το αν έχουμε κοινή ή διαφορετική αντίληψη ακόμα και σε στρατηγικής σημασίας ζητήματα, όπως αυτό της Ευρώπης.

Με την έννοια αυτή, πρέπει να κάνουμε ξεκάθαρο το εξής: η αποσαφήνιση τους Ευρωπαϊκής στρατηγικής, δεν τους απομακρύνει από την γραμμή τους για την αναγκαιότητα της ευρύτερης δυνατής ενότητας των δυνάμεων τους Αριστεράς. Αντίθετα την ενισχύει. Το θέμα είναι με ποια πρόθεση προσέρχεται κανείς σε αυτούς τους κοινούς αγώνες. Και το λέω αυτό διότι υπήρξε εφικτό να προχωρήσει το κοινό πόρισμα πριν από πολλά χρόνια ΚΚΕ και ΕΑΡ με δύο ριζικά διαφορετικές αντιλήψεις στο θέμα της Ευρώπης. Όμως υπήρξε η κοινή διατύπωση, η κοινή κατάληξη ότι παλεύουμε μαζί για μια διαφορετική Ευρώπη. Σήμερα δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούμε στο πεδίο της Αριστεράς να βρούμε κοινή διατύπωση παρά μονάχα επιστρατεύουμε όλοι τις μοναδικές μας αλήθειες.

Δεύτερο σημείο παρατήρησης: Το διαρκές δίλημμα αν θα προσανατολιστούμε σε ρήξεις ή σε προτάσεις. Συντρόφισσες και σύντροφοι, νομίζω ότι δεν είναι ένα σημερινό δίλημμα. Νομίζω ότι υπάρχει ήδη από την πρώτη Διεθνή, και θα υπάρχει για πάντα.

Δεν υπάρχει λόγος να μένουμε σε αυτό το δίλημμα, απολυτοποιώντας μάλιστα την αντίθετη άποψη.

Οι κοινωνικές αλλαγές που τους ενδιαφέρουν, είναι αυτές που έρχονται μέσα από την αμφισβήτηση των σημερινών συσχετισμών δύναμης, μέσα από την προώθηση του κινήματος σε καλύτερες θέσεις.

Και οι κοινωνικοί αγώνες κερδίζουν όταν περιγράφουν άμεσες και ώριμες αλλαγές.

Επομένως, το αν θα προσανατολιστούμε σε προγραμματικές προτάσεις ή σε κοινωνικούς αγώνες είναι ένα ερώτημα χωρίς περιεχόμενο.

Είναι ένα ερώτημα για κλειστά δωμάτια γιατί έξω στην κοινωνία είναι προφανές ότι δεν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο.

Και η Τρίτη και τελευταία παρατήρηση

Έγινε μεγάλη συζήτηση από αυτό εδώ το βήμα για την δημοσκοπική έκρηξη του 2008 και για τη διαχείρισή της από το κόμμα τους. Και υπήρξαν και αναφορές στην εισήγηση τους Πέμπτης πάνω σε αυτό το ζήτημα και από αγαπημένους μου φίλους όπως ο Γιάννης Πρωτονοτάριος.

Θέλω να πω ότι αυτό που είπα προχθές, ότι το δίλημμα «πάμε με το ΠΑΣΟΚ ή δεν πάμε με το ΠΑΣΟΚ» είναι υπαρκτό όταν είσαι μία δύναμη του 3%, που μπαίνει- δεν μπαίνει στη βουλή και που το ΠΑΣΟΚ και το κάθε ΠΑΣΟΚ και το κάθε κόμμα εξουσίας σε αντιμετωπίζει ως το δεκανίκι για να στηρίξει την αυτοδυναμία του.

Όταν τους τους φτάσει τη δυνατότητα να έχεις την ηγεμονία των ιδεών και των απόψεων, ακόμα δε περισσότερο τη δυνατότητα να είσαι και δημοσκοπικά σε πολύ ανώτερα ποσοστά, και έχεις φτάσει στο όριο να σπας τις αυτοδυναμίες, πρέπει να προχωρήσεις ένα βήμα ακόμα.

Να απεγκλωβιστείς από το δίλημμα και να περιγράψεις την δική σου εναλλακτική πρόταση, να βάλεις τους δικούς σου όρους, τους όρους συγκρότησης μια τους πολιτικής πλειοψηφίας.

Και το λέω αυτό γιατί κάποιοι σύντροφοι, διέγνωσαν σε αυτό, και το είπαν ευθέως τους ομιλίες τους, σημάδια μιας ομιχλώδους επιστροφής σε κεντροαριστερές αντιλήψεις. Η Κεντροαριστερά, συντρόφισσες και σύντροφοι, μας έχει αφήσει χρόνους. Είναι ένα σχέδιο που έχει καταδικαστεί από την ίδια τη ζωή. Χωρίς ενοχές, να δούμε το αύριο, να δούμε τις νέες συνθήκες που απλώνονται μπροστά μας και να δούμε πώς θα επιβάλουμε ένα ηγεμονικό σχέδιο στην ελληνική κοινωνία, πώς αυτή η κοινωνική πλειοψηφία που διαμορφώνεται τώρα στους δρόμους ενάντια σε αυτή τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, θα μπορέσει να βρει έξοδο και σε πολιτικό επίπεδο. Και πρέπει να παίξουμε καταλυτικό ρόλο σε αυτήν την προσπάθεια.

Και έρχομαι στα κρίσιμα θέματα που απασχόλησαν το Συνέδριό μας, τόσο από αυτό το βήμα, όσο – και κυρίως – στους διαδρόμους και πίσω από τις εξέδρες.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Ο ιδεολογικός τους προσανατολισμός, η πολιτική τους στρατηγική δεν αφήνει περιθώρια σε κανένα να ισχυριστεί ότι αλλοιώνεται η φυσιογνωμία του ΣΥΝ.

Θα πρέπει ειλικρινά, να ψάξει πολύ κανείς για να βρει προσχήματα και να δικαιολογήσει επιλογές αποστασιοποίησης από το συλλογικό τους εγχείρημα.

Πάνω από όλα γιατί από τη προσπάθειά τους δεν περισσεύει κανείς, παρά μονάχα όποιοι από μόνοι τους επιθυμούν να περισσεύουν.

Αλλά κυρίως γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολυεπίπεδη κρίση, κρίση οικονομική, αξιακή, πολιτισμική, κρίση εκπροσώπησης, κρίση κατακερματισμού και πολυδιάσπασης του πολιτικού συστήματος. Και δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιτρέψουμε να γίνει και η δική τους αριστερά μέρος τους κρίσης αυτής, του κατακερματισμού και της πολυδιάσπασης.

Η σύγχρονη ριζοσπαστική και ανανεωτική αριστερά οφείλει να γίνει μέρος τους λύσης. Όχι μέρος τους κρίσης.

Θέλω να πω λοιπόν με απόλυτη ειλικρίνεια αλλά και με σεβασμό τους τους συντρόφους τους Ανανεωτικής Πτέρυγας, που σκέφτονται να απέχουν από τη κορύφωση τους δημοκρατικής τους διαδικασίας και την εκλογή τους τους τους ηγεσίας, ότι κάνουνε λάθος.

Πρώτα από όλα γιατί πηγαίνουν κόντρα με τους δικές τους τους ιδέες και τους αρχές που υπηρέτησαν και υπηρετούν και θα συνεχίσουν να υπηρετούν στον χώρο της Αριστεράς.

Ο πυρήνας του ιδεολογικού ρεύματος που εκπροσωπούν μέσα στο κόμμα και που αποτελεί, αναμφίβολα, αναπόσπαστο μέρος τους συλλογικής τους κουλτούρας, δεν συμβαδίζει με μια αντίληψη ξένη στη δική τους αριστερά, ότι η μειοψηφία δεν έχει λόγο ύπαρξης αν είναι μειοψηφία και δεν παλεύει καθημερινά για να κερδίσει τη πολιτική ηγεμονία των απόψεών τους.

Τόσο η Γκραμσιανή θεώρηση τους ηγεμονίας όσο και η θεωρία του δημοκρατικού δρόμου τους το σοσιαλισμό, δεν συμβαδίζουν με λογικές επιβολής τους άποψης, ούτε άλλωστε και με λογικές για κατάληψη τους εξουσίας με έφοδο στα ανάκτορα.

Ο πυρήνας τους σκέψης του ιδεολογικού ρεύματος τους ανανέωσης προκρίνει για το κοινωνικό πεδίο τη δύσκολη και επίπονη διαρκή προσπάθεια συνδιαμόρφωσης του κοινωνικού γίγνεσθαι στη κατεύθυνση μικρών αλλά σημαντικών βημάτων και διαρθρωτικών αλλαγών στη δομή και στη συνείδηση, που θα τους φέρνουν πιο κοντά στο στόχο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού τους κοινωνίας.

Αν αυτή είναι η αντίληψη, και αυτή είναι η αντίληψη που εκπροσωπεί το ρεύμα τους ανανεωτικής αριστεράς σε επίπεδο σκέψης για τη κοινωνική πάλη, πώς μπορεί να συμβαδίσει με λογικές απαξίωσης τους δημοκρατικής διαδικασίας και τους διαρκούς πάλης για την ηγεμονία των ιδεών μέσα στο ίδιο μας το κόμμα, μέσα στο πολιτικό υποκείμενο τους αριστεράς;

Πώς μπορεί να συμβαδίσει με διλήμματα που μοιάζουν εκβιαστικά: Ή υιοθετείτε την άποψή τους ή δε συμμετέχουμε.

Είναι μεγάλο λάθος σύντροφοι να προχωρήσετε σε αυτή την επιλογή γιατί σε τελική ανάλυση ποιόν ευνοεί;

Είμαι βέβαιος ότι δεν ευνοεί τις απόψεις σας, δεν ευνοεί το συλλογικό μας εγχείρημα, δεν ευνοεί το κοινό μας σπίτι, τον ΣΥΝ.

Ποιες επιδιώξεις ευνοεί;

Ποιους σχεδιασμούς επιβεβαιώνει;

Επιβεβαιώνει τους τους σχεδιασμούς, τους τους μύχιους πόθους όλων όσοι επιχείρησαν όλο το προηγούμενο διάστημα και επιχειρούν ακόμα, να μετατρέψουν το ΣΥΡΙΖΑ, τη συμμαχία μας, σε πεδίο ανταγωνισμού προκειμένου να διαλύσουν το ΣΥΝασπισμό αλλά και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.

Επιβεβαιώνουν τους μύχιους πόθους όλων όσοι ανοιχτά και δημόσια εδώ και έναν χρόνο έχουν διατυπώσει το στόχο, το σχέδιο και την επιθυμία τους να διασπαστεί ο ΣΥΝασπισμός.

Και δεν παρέβλεψαν, τρεις μέρες μάλιστα πριν την έναρξη του συνέδριου, να ξαναδιατυπώσουν τα ίδια ψεύδη και τους τους συκοφαντίες, θέλοντας να εντάξουν την αριστερά στο κάδρο τους απαξίωσης, τους διαφθοράς και τους διαπλοκής.

Και είμαι βέβαιος ότι δεν είναι τους προθέσεις των συντρόφων, να επιβεβαιώσουν τους τους σχεδιασμούς.

Τους μην τους ανατροφοδοτήσουν λοιπόν.

Άκουσα την ομιλία του συντρόφου Παπαδημούλη. Σε πολλά μπορεί να διαφωνούμε και διαφωνούμε δημόσια. Εκτιμώ, όμως, την ενωτική του στάση. Και θέλω να πω ότι το σχέδιο τροπολογίας που κατέθεσε δεν έχει πολύ μεγάλες διαφορές στον πυρήνα της αντιλήψεις του με αυτό που προτείνεται στο πολιτικό σχέδιο. Δεν βρίσκω ουσιαστικά σημεία διαφοροποίησης.

Θεωρώ, λοιπόν, ότι στο Συνέδριό μας μπορούν να γίνουν προωθητικά βήματα ουσιαστικής ενότητας, αρκεί να το θέλουμε όλοι.

Και επειδή μας θύμισε ο σ. Δημήτρης τα λόγια του αειμνήστου Μιχάλη Παπαγιαννάκη που τόσο μεγάλη είναι η απουσία του από το σημερινό τους συνέδριο.

Ότι θα είναι ο τελευταίος που θα κλείσει πίσω του τη πόρτα.

Τους θυμηθούμε λοιπόν όλοι τα λόγια αυτά. Και καλώ τους συντρόφους από την Ανανεωτική Πτέρυγα να μην προχωρήσουν σε βήματα που ανοίγουν δρόμους χωρίς επιστροφή. Τους καλώ να πάρουν μέρος μέχρι τέλους στην κορυφαία δημοκρατική μας διαδικασία. Και να συνεχίσουμε μαζί την προσπάθεια με αίσθηση ευθύνης για το κόμμα. Και να υλοποιήσουμε τις συλλογικές μας αποφάσεις.

Ανεξάρτητα, πάντως, από τις τελικές τους αποφάσεις, θα ήθελα να τους διαβεβαιώσω ότι πολύ σύντομα, στο βαθμό που δεν υπάρχουν άλλοι σχεδιασμοί που δεν λέγονται, αν και δεν το πιστεύω, πολύ σύντομα, λοιπόν, θα διαπιστώσουν ότι υπηρετούμε κοινό πολιτικό σχέδιο. Ότι ο ΣΥΝ, το κοινό μας σπίτι, και σε αυτό το σπίτι οφείλουμε όλοι να δώσουμε τη συμβολή μας, οι πόρτες, όπως έλεγε ένας σύντροφος, ανοίγουν μόνο για την είσοδο και όχι για την έξοδο. Θα το διαπιστώσουν αυτό πολύ σύντομα.

Σε κάθε περίπτωση, θα γίνουν σεβαστές οι επιλογές τους.

Θα γίνουν σεβαστές τους και οι δημοκρατικές συλλογικές τους αποφάσεις.

Οι αποφάσεις του 6ου Συνεδρίου του ΣΥΝασπισμού.

Το συνέδριό τους θα είναι, παρά τις δυσκολίες, μια τομή στη λειτουργία του κόμματος γιατί αυτό ζητάει ο κόσμος τους αριστεράς από τους, ο κόσμος που τους εμπιστεύεται.

Το συνέδριό τους θα είναι μια νέα αρχή, μια νέα αφετηρία και αυτό δε μπορεί κανείς να το εμποδίσει.

Θα είναι μια νέα αφετηρία για μια αριστερά τους ελπίδας, τους αλληλεγγύης, των κοινωνικών αγώνων και της ενότητας.

Και το θέμα, συντρόφισσες και σύντροφοι, δεν είναι αν το απόγευμα της Κυριακής με τα αποτελέσματα εκλογής Προέδρου και ΚΠΕ θα διαπιστωθεί ότι κέρδισε η μια ή η άλλη τάση, αν θα κερδήσει ή θα ηττηθεί ο Πρόεδρος.

Το ζητούμενο είναι αν το συλλογικό τους υποκείμενο, ο Συνασπισμός, θα κερδίσει το στοίχημα με την ιστορία, για μια νέα αρχή, που θα στηρίζεται στη χειραφέτηση των μελών τους από κατεστημένες λειτουργίες και αντιλήψεις.

Και σε ότι με αφορά, είμαι απολύτως αποφασισμένος να κάνω πράξη τη συλλογική τους βούληση.

Από Δευτέρα θα έχουμε μια άλλη εικόνα.

Έναν ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ των μελών του, που παρά τους δυσκολίες είναι αποφασισμένα να τον μετατρέψουν σε κόμμα και έναν συνασπισμό, που στη βάση των συλλογικών του επεξεργασιών, θα είναι αποφασισμένος να επανακαθορίσει σε νέες στέρεες βάσεις το πολιτικό συμβόλαιο του ΣΥΡΙΖΑ.

Και στο σημείο αυτό θέλω μιλήσω απόλυτα καθαρά. Να στείλω ένα μήνυμα καθαρό. Όχι με e-mail, που προσβάλει αυτό το Συνέδριο, την ιστορία των μελών και των στελεχών του.

Όσοι σχεδιάζουν να τους εγκλωβίσουν σε παιχνίδια άγονων αντιπαραθέσεων και ανταγωνισμών, τους πάρουν το μήνυμά τους.

Τα παιχνίδια τελειώνουν εδώ.

Αν η επιλογή τους είναι από δω και στο εξής να μην τους καλούμε τιμητικά, να μας τιμήσουν και να τους τιμήσουμε στα συνέδριά μας, αλλά να τους καλούμε στα συνέδριά να τους απευθύνουν χαιρετισμό ως αρχηγοί νέων σχημάτων, τους τους το πουν ξεκάθαρα. Εμείς θα τους καλούμε γιατί είμαστε ανοικτοί στο διάλογο, ανοιχτοί σε όλες τις απόψεις της Αριστεράς. Το κρυφτούλι, όμως, εντός του ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρόκειται να το επιτρέψουμε. Δεν έχουμε το δικαίωμα να το επιτρέψουμε απέναντι στον κόσμο της Αριστεράς, απέναντι στα μέλη του ΣΥΝ.

Από Δευτέρα, θα πάρουμε την υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια μας. Θα κάνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ δική μας υπόθεση, μαζί με τους χιλιάδες ανένταχτους αριστερούς, μαζί με τους συνιστώσες που επιμένουν να εμπνέονται από το ιδρυτικό τους συμβόλαιο, θα οικοδομήσουμε μια νέα στέρεη πολιτική συμφωνία, απομονώνοντας σχέδια ρήξεων και διασπάσεων.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Θα κλείσω με ένα μήνυμα αισιόδοξο. Γνωρίζω ότι οι στιγμές έχουν ένταση και συγκινησιακή φόρτιση. Εγώ είμαι βέβαιος, όμως, ότι η συγκίνηση αυτή δεν θα είναι συγκίνηση αποχωρισμού. Κοινός είναι ο δρόμος, κοινό το σχέδιο και θα ανταμώσουμε μαζί. Όμως, να ξέρετε κάτι και σας το λέω εξ ιδίας πείρας. Δεν υπάρχει γέννηση του καινούργιου χωρίς οδύνες. Και αυτές οι οδύνες θα είναι οι τελευταίες. Θα γεννήσουν ένα κόμμα αξιόμαχο, ένα κόμμα συνεκτικό, ένα κόμμα που θα μπορεί να δώσει ελπίδα στην Αριστερά, ένα κόμμα που θα μπορέσει να σταθεί δίπλα τους κοινωνικούς αγώνες.

Να δώσουμε πίστη και ελπίδα στον κόσμο της Αριστεράς, να είμαστε περήφανοι για το κόμμα μας, να αλλάξουμε την Αριστερά, να αλλάξουμε την κοινωνία και να μπορέσουμε να στηρίξουμε τους κοινωνικούς αγώνες. Καλή δύναμη και με αισιοδοξία θα κερδίσουμε.

Να ‘στε καλά.

5/6/2010