Ο «Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας» : Νέα επίθεση σε βάρος των εργαζομένων και της δημοκρατίας

Ο «Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας» : Νέα επίθεση σε βάρος των εργαζομένων και της δημοκρατίας

Νίκου Χουντή





Την περασμένη Κυριακή αποφασίστηκε στις Βρυξέλλες, ύστερα από πολύωρες διαπραγματεύσεις των Υπουργών Οικονομικών της ΕΕ, η δημιουργία ενός «Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας» με την εμπλοκή του ΔΝΤ και ταυτόχρονα ανακοινώθηκε η ουσιαστική συμμετοχή της «ανεξάρτητης» ΕΚΤ στη δευτερογενή αγορά ομολόγων, με την απευθείας αγορά τους από την ίδια.



Έτσι η Κομισιόν που μέχρι τώρα αρνούνταν την ενεργοποίηση του άρθρου 122(Συνθήκη Λειτουργίας Ευρωπαϊκής Ένωσης), που επιτρέπει σε έκτακτη περίπτωση την κοινοτική χρηματοδότηση των χωρών της ευρωζώνης και η Ε.Κ.Τράπεζα που αρνούνταν την αγορά κρατικών ομολόγων διότι δεν το επιτρέπουν οι Συνθήκες, αμφότερες που ισχυρίζονταν ότι το ΔΝΤ προσφέρει απλώς τεχνική υποστήριξη, φαίνεται ότι αλλάζουν πολιτική.



Ο ισχυρισμός ότι το πρόβλημα δανεισμού για τις χώρες της ευρωζώνης γενικεύεται, δεν στέκει καθώς ήταν γνωστά τα ελλείμματα και οι ρυθμοί αύξησης του χρέους δεν αφορούσαν μόνο την Ελλάδα. Η όλη τους στάση όχι μόνο επέτρεψε στους κερδοσκόπους να κάνουν πάρτι αλλά κυρίως απεκάλυψε ποιες είναι οι επιδιώξεις της νεοφιλελεύθερης ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.



Ερμηνεύοντας την κρίση των χρεών ως αποτέλεσμα του στρεβλού διακρατικού ανταγωνισμού σε παγκόσμιο επίπεδο και της παρέμβασης της πολιτικής στις αγορές επιδιώκουν, με φονταμελιστική προσήλωση στα νεοφιλελεύθερα δόγματα όπως αποτυπώθηκαν στη συναίνεση της Ουάσιγκτον (γνωστή ως οι δέκα εντολές του νεοφιλελευθερισμού- 1989) και τέθηκαν σε εφαρμογή στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω των Συνθηκών από το Μάαστριχτ και μετά, την αυστηροποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας.



Έτσι η στήριξη της Ελλάδας και άλλων χωρών συνδέθηκαν ευθέως με τα σκληρά πακέτα μέτρων που στοχεύουν στο εισόδημα, στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Με άλλα λόγια οι εργαζόμενοι όχι μόνο να πληρώσουν τα σπασμένα της κρίσης αλλά και σε βάρος τους πρέπει να γίνει πιο ανταγωνιστική, η οικονομία των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.



Στο πλαίσιο του παγκόσμιου ανταγωνισμού και υπό την απειλή της Κίνας και άλλων αναδυόμενων οικονομιών, η Ευρωπαϊκή Ένωση επιδιώκει τη μείωση του εργασιακού κόστους και την ακύρωση της πολιτικής και τελικά της δημοκρατίας. Αυτό το σχέδιο εξυπηρετεί η συμμετοχή του ΔΝΤ στο ρόλο του «κακού».



Το ΔΝΤ δεν αποτελεί μονάχα το «μακρύ χέρι» του αμερικάνικου παράγοντα, αλλά και τον πιο ακραία νεοφιλελεύθερο διεθνή οργανισμό, ο οποίος έχει συνδέσει το όνομά του με τις πιο τραγικές οικονομικές αποτυχίες και καταρρεύσεις. Το ΔΝΤ, δε θα αποτελεί μονάχα έναν «μπαμπούλα» για λαούς και κυβερνήσεις, δε θα αποτελεί μονάχα ένα άλλοθι των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων για την εμμονή τους στο αντικοινωνικό δόγμα, αλλά θα ασκεί ουσιαστική πολιτική στην κατεύθυνση της αυστηροποίησης των Ευρωπαϊκών Συνθηκών και του Συμφώνου Σταθερότητας, στην κατεύθυνση της κυριαρχίας των αγορών.



Και εδώ αναδεικνύονται οι ευθύνες του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης που «διευκόλυνε» τις εξελίξεις, δεχόμενος να μετατραπεί η χώρα σε πειραματόζωο και να γίνει προπομπός νέας επίθεσης σε βάρος των εργαζομένων. Κυβέρνηση ανίκανη να υπερασπιστεί την ελληνική οικονομία και με τη στήριξη συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας να εφαρμόσει νεοφιλελεύθερες πολιτικές, Κυβέρνηση ιδεολογικά δέσμιας των αγορών.



Η απόφαση της 9ης Μαΐου, επομένως αποτελεί την πλήρη αποτυχία της ΕΕ να διαχειριστεί την οικονομική κρίση, αλλά και τους εσωτερικούς της ανταγωνισμούς. Η απόφαση αυτή δεν θα καταφέρει τίποτα το ουσιαστικό, αφού ούτε οι αγορές θα «κατευναστούν» (μας το έχουν πολλάκις δείξει αυτό), αλλά ούτε και τα μέτρα λιτότητας που οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα αναγκαστούν να πάρουν, είτε καταφύγουν, είτε δεν καταφύγουν στο μηχανισμό, θα βοηθήσουν στην έξοδο από την κρίση.



Όμως καθώς η εφαρμογή αυτών των πολιτικών σε Ελλάδα και Ευρώπη συναντά αντιδράσεις, συνοδεύεται από αντιδημοκρατικές και αυταρχικές πρακτικές. Ας υπενθυμίσουμε ότι οι Συνθήκες πέρασαν χωρίς τη λαϊκή έγκριση, με βίαιο πολιτικό τρόπο από τα πάνω. Τάση που ενισχύθηκε μετά τα δημοψηφίσματα στη Γαλλία, την Ολλανδία και την Ιρλανδία. Υπογραμμίζουμε ότι η πρώτη εφαρμογή τους έγινε σε δικτατορικά καθεστώτα τύπου Πινοσέτ (δεκαετία του ’70) με τη συνδρομή των γκουρού του νεοφιλελευθερισμού(Σχολή του Σικάγου).



Το γεγονός ότι χώρες και κυβερνήσεις τίθενται υπό την εποπτεία και την κηδεμονία του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής συμπληρώνεται με κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, όπως η τροπολογία Παπακωνσταντίνου με τη Βουλή να ενημερώνεται και όχι να κυρώνει τις συμφωνίες και την παράκαμψη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου από την Κομισιόν, ενώ σύμφωνα με το άρθρο 218 (Συνθήκη Λειτουργίας Ευρωπαϊκής Ένωσης) η έγκρισή του στη περίπτωση διεθνών συμφωνιών της Ένωσης με τρίτους οργανισμούς (βλέπε ΔΝΤ) είναι απαραίτητη.



Απάντηση σε όλα αυτά αποτελεί ο αγώνας των εργαζομένων της πλειοψηφίας της κοινωνίας της Ελλάδας και των άλλων χωρών. Αποτελεί η αλληλεγγύη των λαών, η ενότητα και οι εναλλακτικές προτάσεις, η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Και αυτές οι απαντήσεις πρέπει να δοθούν τώρα.





13.05.10