Δίψασαν για αίμα, αλλά δεν ήπιαν

Του Κλέαρχου ΤΣΑΟΥΣΙΔΗ*

Ρόλο κασκαντέρ ανέλαβαν ορισμένοι τηλεπαρουσιαστές και παραθυροκατήδες (ισχύει και για το θηλυκό γένος).

Εξηγούμαι: κασκαντέρ είναι στο σινεμά ο επιδέξιος νέος (ή και νέα) που υποκαθιστά τον πρωταγωνιστή στις επικίνδυνες σκηνές. Φυσικά, στο σινεμά ο κασκαντέρ παραμένει άγνωστος στο ευρύ κοινό, ενώ στην ελληνική τηλεοπτική νεοδημοσιογραφία ο κασκαντέρ είναι ο αναγνωρίσιμος, ενώ ο πράγματι πρωταγωνιστής (εργολάβος, «προστάτης», «ευεργέτης» ή πολιτικός) παραμένει στη σκιά.

Έτσι, ασίκηδες και ντερμπεντέρηδες έφαγαν τα σκώτια τους από τις αρχές του μήνα προετοιμάζοντας το έδαφος για την επίδειξη δύναμης των ένστολων οι οποίοι κατάφεραν, χάρη και στις εντολές του εθνικού μας σερίφη, να τσαλαπατούν παιδιά 12 χρονών που έβγαλαν τα πάμπερ τους για να το παίξουν τρομοκράτες.

άφεριμ εφέντες, δήλωναν οι εθνικοί κατήδες (δικαστές) από τις οθόνες και τα παράθυρά τους, αποσιωπώντας τα όσα καταδείκνυαν την αγριότητα των νεοζηλωτών και προβάλλοντας φρασούλες, λέξεις, σιωπές με έναν και μόνο στόχο: να ρίξουν στο ΣΥΡΙΖΑ το ανάθεμα.

Στην εκπομπή του Γιάννη Πολίτη στην κρατική τηλεόραση, κάποιοι συμμετέχοντες με προεξάρχοντες τον Άδωνη (με συγχωρείτε, Άρη) Σπηλιωτόπουλο και κάποιον εκπρόσωπο του ΚΚΕ (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια -πλέον) μόνο που δεν καταχέρισαν τον βουλευτή Παπαδημούλη, διότι «πέρσι όμως...»! Πέρσι τι;

Προφανώς πέρσι όσοι κατεβήκαμε στους δρόμους να φωνάξουμε για τη δολοφονία του Παιδιού από τον πιστολέρο, πήραμε τα κονσερβοκούτια (ξέρουν τελικά οι εθνικοπαράφρονες τι ήταν αυτά τα πρόχειρα όπλα;) και σφάξαμε τους καλούς νοικοκυραίους. Το προφανώς προκύπτει από τις γριμάτσες και τις ατέλειωτες φράσεις γεμάτες υπονοούμενα κάποιων καλεσμένων του κ. Πολίτη. Ειδικά ο ζεν πρεμιέ, ντίβα (ή όπως αλλιώς αποκαλείται κατʼ ιδίαν) της Ν.Δ. ξεπέρασε σε επιθετικότητα και τον εκπρόσωπο του «Λαού» (έτσι άκουσα να κλίνει το όνομα του κόμματος του κάποιος homo erectus σε άλλη εκπομπή). Γιʼ αυτό επιμένουν στον τονισμό στην υποτιθέμενη λήγουσα; «Λαός» umber alles;
Ωστόσο, όλα αυτά ήταν πταίσματα. Το κυρίαρχο, πέραν του «τσαμπουκά» του tough guy υπουργού Προστασίας από τον Πολίτη, ήταν η θλίψη των διατεταγμένων για το έλλειμμα αίματος το Σαββατοκύριακο (ούτε ένας νεκρός) και την έλλειψη βανδαλισμών.

Εξήντα δύο χρόνια μετά τη θέσπιση του αλήστου μνήμης αναγκαστικού νόμου 509, ο Χρυσοχοΐδης επαναφέρει την ποινικοποίηση των ιδεών και της κατά τους μπάτσους πρόθεσης και απειλεί. Εύγε, θα έλεγαν οι εκπαιδευτές ηγετών για μπανανίες στο Λάνγκλεϊ.

Επί της ουσίας. Ο υφυπουργός του Πρετεντέρη δίνει εξετάσεις στα αφεντικά και στους ελληναράδες. Δικαίωμά του. Αλλά όταν οι πραιτοριανοί του συλλαμβάνουν παιδιά, νοικοκυραίους με τις πιζάμες (με τρία ζι κατά την Ντόρα) ή πέφτουν με τα μηχανάκια τους πάνω σε ηλικιωμένους που διαδήλωναν ειρηνικά, δικαιούμαι να ισχυριστώ ότι έχουμε μπροστά μας ένα νέο Βύρωνα. Ούτε ένα φθόγγο συμπάθειας για τα θύματα των ανθρωποειδών του. Και είμαι περίεργος τι ανοησίες θα ξεφουρνίσει κι αυτός (αναλώσιμος είναι αν δεν το κατάλαβε) όταν οι ανάγκες της επικοινωνιακής πολιτικής του κ. Παπανδρέου θα απαιτούν ανθρωποθυσίες.

Απορία; Θα εφαρμόσει τα ίδια μέτρα ο Μάικ και στα γήπεδα; Τολμάει να τα βάλει με τις στρατιές των προέδρων ή θα ξεφτιλίζεται μπουκώνοντας με δακρυγόνα φιλάθλους και ποδοσφαιριστές στο Ολυμπιακό ή όποιο άλλο στάδιο (όπως έγινε στον αγώνα Παναθηναϊκού-Ατρόμητου);

Και καλά αυτός. Όπως του χτυπάνε το ντέφι έτσι και χορεύει. Ενίοτε με κωλοτούμπες. Ο Σπύρος Βούγιας, όμως, άνθρωπος πολιτισμένος και ευγενής, πώς νιώθει μέσα στο θηριοτροφείο; Μήπως έπρεπε να «ακούσει» τη Δαμανάκη;