Στον χαιρετισμό του τόνισε:
Αγαπητές σ/σες, αγαπητοί σ.Δεν έχουμε χρόνο. Ας σκεφτούμε λοιπόν και ας δράσουμε. Δεν θέλω να είμαι συμβατικός μεταφέροντας απλά ένα ολόθερμο αγωνιστικό χαιρετισμό στο συνέδριο σας, αλλά να προσπαθήσω ως ένας από εσάς, να συμβάλλω στον προβληματισμό για το τι πρέπει να κάνει η Αριστερά σ’ αυτή την επικίνδυνη αλλά και γεμάτη ευκαιρίες στροφή της ιστορίας της Ευρώπης αλλά και όλης της ανθρωπότητας. Στην Ελλάδα βιώνουμε δύο χρόνια τώρα τον φαύλο κύκλο της πολιτικής της άγριας λιτότητας και της ύφεσης. Αποκαλούμε την ασκούμενη πολιτική «μνημονιακή» χαρακτηρίζοντας έτσι την προσπάθεια του κεφαλαίου να βγει από την κρίση του βυθίζοντας στο σκοτάδι τις εργαζόμενες τάξεις. Ζούμε μια βάρβαρη επίθεση ενάντια στους μισθούς, τις συντάξεις, τα χαμηλά εισοδήματα. Τα τελευταία δύο χρόνια οι μισθοί μειώθηκαν πάνω από 30%, απολύονται δημόσιοι υπάλληλοι η ανεργία διπλασιάστηκε, χιλιάδες βιοτεχνίες και εμπορικά μαγαζιά κλείνουν, εκποιείται ολόκληρη η δημόσια περιουσία, είτε είναι επιχειρήσεις είτε είναι υπηρεσίες είτε είναι δημόσια γη. Χιλιάδες νέοι, κύρια επιστήμονες παίρνουν το δρόμο της μετανάστευσης. Η λέξη «μέτρα» είναι στην καθημερινή πολιτική ορολογία. Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις ζητούν μερίδιο της ζωής των ανθρώπων στο όνομα της δημοσιονομικής πειθαρχίας, της δήθεν σωτηρίας της πατρίδας και του δήθεν βιώσιμου χρέους. Θα τα ακούτε συχνά αυτά και θα τα ακούτε ακόμα περισσότερο το επόμενο διάστημα.
Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο μιας πολιτικής που γρήγορα μεταφέρθηκε στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία και τώρα στην Ισπανία την Ιταλία αλλά και στη Γαλλία και σε σύντομο χρονικό διάστημα ίσως και στην ίδια την Γερμανία. Η πολιτική αυτή για να ασκηθεί έχει ανάγκη από την έκλειψη της δημοκρατίας. Ο κυβερνητικός αυταρχισμός συνοδεύεται από αντισυνταγματικούς νόμους, αστυνομική βία και πολιτικές εκτροπές. Στην Ελλάδα όπως και στην Ιταλία επιβλήθηκαν, χωρίς να μιλήσει ο λαός, κυβερνήσεις με επικεφαλής τεχνοκράτες πολιτικούς, τους ίδιους που συμμετείχαν στο σχεδιασμό και έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην εφαρμογή της αρχιτεκτονικής της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όλων αυτών που έχουν κύρια ευθύνη για την κρίση που ζούμε σήμερα. Ο Μόντι και ο Παπαδήμος είναι η ίδια πλευρά του νομίσματος όπου βρίσκονταν ο Μπερλουσκόνι και ο Παπανδρέου. Όλα αυτά όμως είναι λίγο πολύ γνωστά. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε. Θα ‘θελα να τονίσω 6 σημεία.
Κατ’ αρχήν ν’ αποφύγουμε τα λάθη του παρελθόντος. Τις προηγούμενες δεκαετίες και μπροστά στη νέα φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης και επιθετικής διεθνοποίησης του κεφαλαίου μέσω του νεοφιλελευθερισμού πολλές φορές σταθήκαμε αμήχανα, συνεχίσαμε να προτάσσουμε εθνικές απαντήσεις και εθνικές μορφές δράσης. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως εδώ στην Ιταλία, αλλά και στην Γαλλία και ορισμένοι πρώην σύντροφοι και συντρόφισσες μας και στην Ελλάδα στράφηκαν προς τον κυβερνητισμό, προτάσσοντας έναν «ρεαλισμό» που προσέγγιζε και απαντούσε περισσότερο στην ατζέντα αναγκών του κεφαλαίου παρά στην ατζέντα αναγκών της εργασίας. Έτσι δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε αξιόπιστα σε πολιτικό επίπεδο τις νέες αξιακές ιεραρχήσεις αλλά και τις νέες κοινωνικές ανάγκες. Αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί τώρα.
Δεύτερον να ξεκαθαρίσουμε ανάμεσα μας και στις κοινωνικές δυνάμεις που εκπροσωπούμε πως δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν είναι λύση η επιστροφή στην προ κρίσης κατάσταση, γιατί σ’ αυτό έδαφος παράχθηκε η κρίση. Δεν είναι λύση οι κεϋνσιανού τύπου πολιτικές, γιατί οι εξελίξεις έχουν υπερβεί αντίστοιχες καπιταλιστικές δομές και οι διευθετήσεις και τα κοινωνικά συμβόλαια του παρελθόντος δεν μπορούν να δώσουν απαντήσεις στις ανάγκες και τα ερωτήματα του παρόντος. Δεν είναι λύση η επιστροφή στις λογικές των καθεστώτων του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού ούτε στην εθνική περιχαράκωση – πρόταση που και σήμερα υπάρχει στον πυρήνα της στρατηγικής τμημάτων της Αριστεράς.
Τρίτο: να συμβάλλουμε στην ανάπτυξη ενός τεράστιου κοινωνικού κινήματος αντίστασης, να βοηθήσουμε στην οργάνωση και συντονισμό των επιμέρους αντιστάσεων, να ενισχύσουμε την πολιτικοποίηση τους. Στην Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο αναπτύχθηκε ένα μεγάλο κίνημα αντίστασης και ανυπακοής. Το καλοκαίρι του 2011 πάνω από 2.000.000 πολίτες (το 20% του πληθυσμού) επί ένα μήνα κατέλαβαν τις κεντρικές πλατείες όλων των μεγάλων πόλεων. Η κυβέρνηση Παπανδρέου αντέταξε χιλιάδες αστυνομικούς και τόνους δακρυγόνων και άλλων χημικών αλλά δεν νίκησε. Στις 19&20 Οκτώβρη στην Πανεργατική, που μετατράπηκε σε παλλαϊκή απεργία, νεκρώθηκε η χώρα. Και στις 28 Οκτώβρη, ημέρα εθνικής εορτής για την Ελλάδα, σε δεκάδες πόλεις με πρώτη τη Θεσσαλονίκη οι πολίτες διέκοψαν τη στρατιωτική παρέλαση, κατέλαβαν τους δρόμους και έδιωξαν τους «κρατικούς επισήμους» δίνοντας το πραγματικό νόημα της ημέρας της ανεξαρτησίας. Εκατοντάδες επιτροπές σ’ όλες τις γειτονιές αντιστέκονται στις ενέργειες του κυβερνητικού μηχανισμού να κόψει το ρεύμα σε όσους δεν έχουν ή δεν θέλουν να πληρώσουν το παράνομο χαράτσι επί της ακίνητης περιουσίας και όπου κόβεται το επανασυνδέουν. Σε όλες αυτές τις δράσεις ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι μέσα, όχι ως από τα πάνω καθοδηγητής αλλά ως συμμέτοχος με δράση, ανοιχτό μυαλό και ανοιχτά αυτιά. Αντίστοιχα κινήματα έχουν αναπτυχθεί στην Ισπανία, την Πορτογαλία και βέβαια στην Ιταλία των μεγάλων επαναστατικών παραδόσεων. Αυτό το κίνημα που έδιωξε τον Παπανδρέου χρειάζεται να διογκωθεί και να υπερβεί τα εθνικά σύνορα. Οι μέρες κοινής δράσης, οι ευρωπορείες, οι κοινές δράσεις, ανεξάρτητα χώρας, των εργαζομένων σε πολυεθνικές ή στον ίδιο κλάδο πρέπει να χαρακτηρίσουν μια νέα φάση ανάπτυξης του εργατικού κινήματος. Οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, οι εργαζόμενοι στους δήμους και στις δημόσιες υπηρεσίες και αλλού έχουν άμεση ανάγκη της ενεργητικής συμπαράστασης των συναδέλφων τους σ’ όλη την Ευρώπη. Σε όλο το επίπεδο που εκδηλώνεται η νεοφιλελεύθερη επίθεση, στο ίδιο επίπεδο να εκδηλωθεί η αντίσταση.
Τέταρτο: Κοινωνική αλληλεγγύη. Η βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου και της πολιτικής εκπροσώπησης του, εξαθλιώνει και φτωχοποιεί δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη. Μαζί με τη μάχη αξιών που θα συνδέει το ατομικό με το συλλογικό κοινωνικό συμφέρον χρειαζόμαστε και πρακτικές εφαρμογές. Στην Ελλάδα αναπτύσσονται ποικίλες μορφές αλληλεγγύης. Κοινωνικά φαρμακεία και κοινωνικά ιατρεία για ανέργους, φτωχούς και μετανάστες, εργατικά συσσίτια, ανταλλακτικά παζάρια, δωρεάν μαθήματα, μορφές αλληλέγγυας οικονομίας και τράπεζες χρόνου. Η αλήθεια είναι πως η προηγούμενη εμπειρία μας δεν είναι αρκετή. Και εδώ αναζητούμε και προσπαθούμε να εφαρμόσουμε μορφές από την πλούσια παράδοση δράσεων αλληλεγγύης που μας προσφέρει το κομμουνιστικό κίνημα της Ιταλίας.
Πέμπτο: Η παγκόσμια οικονομική κρίση, η κρίση της Ευρωζώνης, η βαθιά συστημική κρίση είναι μαζί με όλα τα άλλα μια μεγάλη πρόκληση για την Αριστερά. Χρειάζεται να σηκώσουμε το γάντι στις απαιτήσεις της εποχής μας, να απαντήσουμε θετικά στην πρόκληση. Να υπερασπισθούμε τις δυνάμεις της εργασίας και τη δημοκρατία αλλά και να ανοίξουμε νέους δρόμους. Σήμερα δεν φτάνει η προσπάθεια να συντηρήσουμε «φωλιές νερού μέσα στις φλόγες», να λειτουργήσουμε με όρους αυτοσυντήρησης ή έστω ενίσχυσης της κοινοβουλευτικής μας παρουσίας. Πρέπει να ανακτήσουμε την ηγεμονία σ΄ ένα αγώνα πολλών επιπέδων στις ιδέες και την πρακτική ζωή. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που η αφήγηση της Αριστεράς ολοκληρωνόταν με την επαγγελία ενός μέλλοντος όπου με αυτόματο τρόπο θα λύνονταν όλα. Στο σχέδιο των νεοφιλελεύθερων δυνάμεων και του διεθνούς κεφαλαίου η Αριστερά απαντάει με ένα εναλλακτικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα για όλη την Ευρώπη και κάθε χώρα, στηριγμένο στις απαιτήσεις των κοινωνικών αναγκών. Και αν στο πρώτο άρθρο του το πρόγραμμα αυτό πρέπει να περιέχει την ισότητα των δύο φύλλων, στα αμέσως επόμενα χρειάζεται να απαντά πρακτικά στο πως κατοχυρώνονται τα πέντε βασικά δικαιώματα του ανθρώπου και το οικολογικό πρόταγμα. Το δικαίωμα στην εργασία, την τροφή, την στέγη, τη μόρφωση και την υγεία.
Χρειάζονται ανατροπές. Στη σημερινή φάση η πρώτη ανατροπή αφορά την αρχιτεκτονική της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης με άμεσο ζήτημα την αλλαγή του ρόλου της Ε.Κ.Τ. και του μηχανισμού του ευρώ. Αφορά τις αρχές της επικουρικότητας και της αλληλεγγύης σε ευθεία αντίθεση με τις αρχές του κοινωνικού ανταγωνισμού και της επιβολής του ισχυρού. Συνδεδεμένο με το παραπάνω είναι ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα ανάπτυξης με στόχο την αύξηση των θέσεων εργασίας και τον οικολογικό μετασχηματισμό της παραγωγής με βάση τις αρχές της αειφορίας. Κατεπείγον ζήτημα είναι να τεθεί όλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, με πρώτες τις τράπεζες και τις χρηματαγορές υπό δημόσιο έλεγχο και να διαγραφεί χωρίς επαχθείς κοινωνικούς όρους, το μεγαλύτερο μέρος των δημόσιων χρεών. Κάποιοι θα χάσουν, ας είναι οι κεφαλαιοκράτες που προκάλεσαν την κρίση και όχι οι εργαζόμενοι που την υφίστανται. Ας είναι η Goldman Sacks και όχι τα ασφαλιστικά ταμεία. Όλα τα παραπάνω δεν συνιστούν βέβαια σοσιαλισμό. Ίσως δεν απαντούν καν στο σύνολο των σημερινών προβλημάτων. Δημιουργούν όμως χώρο για την επιστροφή της πολιτικής και της δημοκρατίας. Η Αριστερά επιζητά τη σύγκρουση προγραμμάτων, τη σύγκρουση ιδεών γιατί οι ιδέες είναι δυνάμεις και η σύγκρουση τους συγκροτεί σύγκρουση δυνάμεων. Σ’ αυτό το πλαίσιο χρειάζεται να βάλουμε σε περίοπτη θέση τα ζητήματα της διανομής και αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου, τα ζητήματα των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και το μέγα ζήτημα της δημοκρατίας ως μέσον και ως στόχο.
Αν κάποιος μου αντιτάξει πως αυτά δεν εξαντλούν το πλάτος μιας Αριστερής στρατηγικής, θα συμφωνήσω. Συγχρόνως όμως δεν μπορεί να υπάρξει στρατηγική της Αριστεράς προς τον Σοσιαλισμό αν δεν εξασφαλίσουμε κεντρική θέση στα παραπάνω.
Τελευταίο ζήτημα: Όλα τα παραπάνω έχουν μια προϋπόθεση. Αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ των εργαζομένων. Η Αριστερά μπορεί να επιδιώξει να ‘ναι η νέα πολιτική ελπίδα. Στο διάβα των χρόνων στο Αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα συγκροτήθηκαν διαφορετικότητες με ιστορία συγκρούσεων και μάλιστα όχι μόνο πολιτικών ή ιδεολογικών. Χρειάζεται να τις υπερβούμε στη βάση της κοινωνικής ωφέλειας και ενός όχι απαραίτητα ελάχιστου αλλά κοινωνικά αναγκαίου προγράμματος άμεσων στόχων. Το ΚΕΑ, το κοινό μας Ευρωπαϊκό σπίτι, χρειάζεται ν’ απλώσει το χέρι σε όλες τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς. Ένας νέος συνασπισμός εξουσίας που θα προχωρά ρωτώντας τον λαό και θα διοικεί υπακούοντας στο λαό χρειάζεται να οικοδομηθεί ως ιστορική απαίτηση. Μπορούμε να το κάνουμε και αναλαμβάνουμε την ευθύνη να το κάνουμε.
Αγαπητές συντρόφισσες, αγαπητοί σύντροφοι
Υπάρχει ένα τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου σε ποίηση Άλκη Αλκαίου που περιέχει τους παρακάτω στίχους
«Συντονισμός, ίδιες ελπίδες καθώς μας φώτιζαν το δρόμο οι σελίδες από το Κομμουνιστικό μας μανιφέστο»/
Σας απευθύνω τον πιο εγκάρδιο, συντροφικό και αγωνιστικό χαιρετισμό του Προέδρου του ΣΥΝ Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, την πρακτική έκφραση της ριζοσπαστικής Αριστεράς της Ελλάδας που συγκεντρώνει δυνάμεις από την μαρξιστική, λενινιστική, τροτσκιστική παράδοση μαζί με ανένταχτους αριστερούς, ριζοσπάστες οικολόγους και αριστερούς σοσιαλιστές και επιχειρεί να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ο δρόμος είναι μακρύς, ο κόπος πολύς, ο χρόνος λίγος, αλλά θα νικήσουμε.
2/12/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου