Για αυτό ήταν τόσο «ασφαλείς» οι διαδηλώσεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, και όχι εξαιτίας της υποτιθεμένης αποτελεσματικότητας της διάσημης «περιφρούρησης». Απλά, τα κομμάτια αυτά προτιμούσαν να πάνε στις άλλες πορείες. Έτσι επίσης, πολλοί διαδηλωτές, ιδιαίτερα στις τελευταίες απεργίες, χωρίς να έχουν πολιτική σχέση με το ΚΚΕ, επέλεγαν να πορευτούν στα μπλόκα αυτά, είτε από απέχθεια για τα μπάχαλα, είτε απλά από ανθρώπινο φόβο για τις επιθέσεις της Αστυνομίας.
Το κόστος από την άλλη ήταν ότι με αυτό τον τρόπο τα μπλόκα του ΚΚΕ δεν μπορούσαν για παράδειγμα να σταθούν στο Σύνταγμα, όπως επιθυμούσαν αυθόρμητα ακόμα και οι «δικοί του» διαδηλωτές, αφού έτσι θα έμπλεκαν με τα υπόλοιπα. Σήμερα όμως, την ημέρα της ψήφισης του νόμου, το ΚΚΕ ένιωσε υποχρεωμένο να προχωρήσει και αυτό σε αποκλεισμό της Βουλής, και άλλων κυβερνητικών κτηρίων στις άλλες πόλεις.
Στον ίδιο χώρο, αναπόφευκτα, θα βρισκόταν και όλα τα υπόλοιπα μπλόκα. Για να εξασφαλίσει τη συνέχεια όμως με την προηγούμενη πρακτική, το ΚΚΕ προσπάθησε να μετατρέψει τους αποκλεισμούς σε δικές του πολιτικές συγκεντρώσεις. Η αποκλειστικότητα αυτή δεν θα μπορούσε να επιβληθεί στην πράξη παρά μόνο με τη βία, δηλαδή με μία αυστηρή κομματική περιφρούρηση, που θα έλεγχε το χώρο και τις μικροφωνικές.
Οι σημερινές συμπλοκές
Με όλο αυτό το ιστορικό, η σύγκρουση ήταν σχεδόν αναπόφευκτη: το ΚΚΕ προφανώς θα διεκδικούσε το δικαιώμα να περιφρουρήσει, με το δικό του τρόπο, τη συγκέντρωση που θεωρούσε δική του και να αποτρέψει όποιες ενέργειες ξέφευγαν από το δικό του πλαίσιο. Προφανώς θα έβαζε την περιφρούρησή του να εμποδίζουν και οποιαδήποτε απόπειρα προσέγγισης της Βουλής, η οποία αυτόματα θα προκαλούσε αστυνομική επέμβαση η οποία θα στρεφόταν απέναντι σε όλους τους διαδηλωτές.
Επίσης προφανώς, όλα τα υπόλοιπα μπλόκα απεργών και διαδηλωτών είχαν κάθε δικαιώμα να διαδηλώσουν όπου ήθελαν και όπως ήθελαν, πόσο μάλλον μπροστά στη Βουλή, στη Γ.Γ. Μακεδονίας Θράκης ή όποιο άλλο κυβερνητικό κτίριο. Προφανώς, η περιφρούρηση του ΚΚΕ δεν είχε κανένα δικαιώμα να εμποδίσει κανένα μπλοκ διαδηλωτών, με οποιαδήποτε δικαιολογία.
Μέσα σε αυτά τα αδιέξοδα, που εκφράζουν χρόνιες αδυναμίες του εργατικού κινήματος, θα ήταν δυστυχώς μάλλον αδύνατο να αποφύγουμε σήμερα συμπλοκές μεταξύ των ΠΑΜΕ και των άλλων μπλόκων. Για να γίνει αυτό, θα έπρεπε να ξεπεραστούν γραφειοκρατικά εμπόδια ετών μέσα σε λίγες ώρες, θα έπρεπε οι οργανωτές να ακούσουν την πραγματική διάθεση των χιλιάδων διαδηλωτών, που αναθάρρησαν μπροστά στην προοπτική μιας –τεχνητά και συμπτωματικά έστω – κοινής συγκέντρωσης.
Και –δυστυχώς- αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Τα μπλόκα των διαδηλωτών ήρθαν έτσι σε αντιπαράθεση με την περιφρούρηση του ΚΚΕ, όχι μόνο στο Σύνταγμα, αλλά σε πολλές άλλες πόλεις. Εκεί που οι συνθήκες επιτρέψαν την επικράτηση των ψυχραιμότερων, όπως στη Θεσσαλονίκη, αποφύγαμε τουλάχιστον το ξύλο. Αλλού, όπως στο Σύνταγμα, φτάσαμε σε μάχες σώμα με σώμα με κράνη και καδρόνια.
Οι δολοφονικές επιθέσεις
Όλα αυτά όμως σταματάνε εδώ: έχουν γίνει και δυστυχώς μάλλον θα ξαναγίνουν. Από εκεί και πέρα όμως, η δολοφονική επίθεση κρανοφόρων με πέτρες και μολότωφ είναι κάτι το τελείως διαφορετικό. Ευτυχώς, κανείς δεν κάηκε ή σκοτώθηκε από αυτές τις επιθέσεις.
Ο,τι και να πιστεύει κανείς για τις χωριστές συγκεντρώσεις, για τις περιφρουρήσεις και τις αντιπαραθέσεις, θα πρέπει να διακρίνει αυτή την επίθεση από ο,τι προηγήθηκε. Το μόνο που έχουμε να εκφράσουμε σε όσους ανθρώπους κατεβαίνουν να διαδηλώσουν στους ίδιους δρόμους μαζί μας, σε όποιο κόμμα ή συνδικάτο ανήκουν ή δεν ανήκουν, και δέχονται μια τέτοια δολοφονική επίθεση, από όποιον και να τη δέχονται, είναι η αμέριστη αλληλεγγύη μας. Όσοι πετάνε μια βόμβα σε διαδηλωτή είναι εχθροί της διαδήλωσης και της κοινωνίας.
Δυστυχώς, δεν είναι ούτε προβοκάτορες, ούτε παρακρατικοί. Ηλίθιοι χούλιγκαν είναι, που δεν ξέρουν να διακρίνουν τίποτα πέρα από εχθρούς, πολιτικά ψυχασθενείς που νομίζουν ότι εκφράζουν με ένα φανταστικό τρόπο τον «απλό κόσμο», τη στιγμή που πιστεύουν επίσης ότι περιβάλλονται μόνο από ξεπουλημένους και ρουφιάνους.
Μέχρι τώρα έχουν καταστρέψει δεκάδες κινητοποιήσεις και έχουν σακατέψει δεκάκες κινήματα. Σήμερα όμως προχωρήσαν ένα βήμα παραπάνω και προσπάθησαν να κάψουν ανθρώπους. Ας ελπίσουμε να το σκεφτούνε λίγο παραπάνω μετά από αυτά και να ηρεμήσουν λίγο για ένα διάστημα, όπως συμβεί και στο παρελθόν. Γιατί κατά τα άλλα, οι υπόλοιποι διαδηλωτές –ευτυχώς- δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να τους απαντήσουμε με τον τρόπο που αντιστοιχεί.
Νίκος Νικήσιανης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου