Ημερομηνία δημοσίευσης: 04/10/2011
Είναι η ώρα να ξεσηκωθεί η κοινωνία και να ανατραπούν οι συσχετισμοί
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Το Φεστιβάλ της Νεολαίας του Συνασπισμού είναι πλέον μια παράδοση. Μια παράδοση γιορτής και αγώνα, που χρόνο με τον χρόνο κατέρριψε όλους τους κυρίαρχους μύθους. Κατέρριψε τον μύθο ότι η νεολαία και η αριστερά είχαν πάρει οριστικό διαζύγιο. Κατέρριψε τον μύθο ότι η νεολαία έχει παραιτηθεί πλέον από ιδεολογικές ανησυχίες και κοινωνικές ευαισθησίες. Κατέρριψε τον μύθο ότι στον χώρο της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς θα ήταν αδύνατον να στηθεί μαζική νεολαιίστικη οργάνωση. H μαζική οργάνωση νεολαίας, της σύγχρονης, ριζοσπαστικής αριστεράς είναι εδώ, παρούσα. Και οργανώνει με μεγάλη επιτυχία κάθε χρόνο τη συνάντηση όχι μόνο των νέων της αριστεράς, αλλά τη συνάντηση του κόσμου της εργασίας και του πολιτισμού. Γεμίζει τον χώρο με τις σημαίες της και τα συνθήματά της και μας κάνει περήφανους. Περήφανους για τη γιορτή αυτή, η οποία στήθηκε με υποδειγματική συλλογική δουλειά. Περήφανους για την αγωνιστική της παρουσία στα φοβερά κοινωνικά μέτωπα που έχουν ανοίξει σήμερα. Περήφανους για το εξαιρετικό πολιτικό της επίπεδο και για τους στόχους που είναι σε θέση να βάζει στον εαυτό της. Σε αυτή τη νεολαία απευθύνεται δικαιωματικά ο πρώτος χαιρετισμός.
Αλλά και στους συντρόφους και τις συντρόφισσες από όλες τις γενιές και από όλα τα ρεύματα της αριστεράς, που εργάστηκαν για να πραγματοποιηθεί το Φεστιβάλ και που συναντήθηκαν εδώ αυτές τις μέρες. Καθώς και στους νέους ανθρώπους που ήρθαν για να δουν, να προβληματιστούν, να αφουγκραστούν πώς σκέφτεται η δική μας αριστερά, αλλά και να διασκεδάσουν, σε μια γιορτή χαράς, σκέψης, προβληματισμού, και πάνω από όλα συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Έννοιες που πρέπει να τις κρατήσουμε καλά μέσα στις αγκαλιές και στις καρδιές μας, στις δύσκολες μέρες που έρχονται.
Γιατί είμαστε πια στην εποχή του αδιανόητου. Και η κοινωνία κοιτάζει προς το μέρος μας με προσοχή και περιμένει. Τούτη την ώρα στη χώρα βρίσκεται η πρώτη γραμμή ενός παγκόσμιου πολέμου. Αυτός είναι και ο λόγος που οι πάντες ασχολούνται μαζί μας. Μόνο που ο πόλεμος αυτός δεν είναι πόλεμος ανάμεσα σε κράτη ή σε λαούς, αλλά είναι ένας πόλεμος όπου από τη μια μεριά των χαρακωμάτων βρίσκεται το διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο και από την άλλοι οι λαοί ανεξαρτήτως εθνικότητας. Από τη μια μεριά βρίσκονται οι τραπεζίτες και από την άλλη οι εργαζόμενοι. Και στη χώρα μας είναι η πρώτη γραμμή του μετώπου και συνεπώς η έκβαση της μάχης στη χώρα μας θα καθορίσει εν πολλοίς τις εξελίξεις σε όλη την Ευρώπη αλλά και στον κόσμο. Είμαστε το παγκόσμιο πείραμα και ο λαός μας το πειραματόζωο σε ένα σύστημα που καταρρέει.
Η λαμπρή υπόσχεση που δόθηκε στις αρχές του '90, ότι ο κόσμος θα πάει μπροστά, αν αφήσουμε ήσυχες τις αγορές να λεηλατήσουν κάθε κοινωνικό δικαίωμα, αποδείχτηκε όχι μόνο πλαστή, αλλά εγκληματικά επικίνδυνη. Η κρίση ξέσπασε πρώτα στην Αμερική. Ύστερα οι τράπεζες κατέρρευσαν. Ύστερα τα κράτη ανέλαβαν τα χρέη των τραπεζών και κατέρρευσαν οι προϋπολογισμοί. Η κεντρική επιλογή των ακριβών δανείων που διασώζουν χρεωκοπημένους τραπεζίτες και προγραμμάτων λιτότητας που διαλύουν τις κοινωνίες απειλεί πλέον να διαλύσει όχι μόνο την κοινωνική συνοχή, αλλά και την ίδια τη συστημική ευστάθεια της παγκόσμιας οικονομίας. Είναι βέβαιο ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν μπορεί πια να αντιμετωπισθεί με την εύκολη συνταγή της λιτότητας.
Κρίση που σηματοδοτεί το τέλος του νεοφιλελευθερισμού
Και ιδιαίτερα στην Ευρώπη, είναι βέβαιο ότι η κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με την υφιστάμενη αρχιτεκτονική του ευρώ και με απόπειρες κατευνασμού των αγορών μέσα από Μνημόνια που διαλύουν τις κοινωνίες. Και αυτός ο φαύλος κύκλος δεν σταματά και δεν πρόκειται να σταματήσει όσο οι εφαρμοζόμενες πολιτικές δεν αντιμετωπίζουν τις θεμελιώδεις αιτίες της κρίσης: Την υπερσυσώρρευση κεφαλαίου και πλούτου. Τις μεγάλες κοινωνικές και περιφερειακές ανισότητες. Την ανεξέλεγκτη πια επικυριαρχία αυτού που σχεδόν απρόσωπα ονομάζουμε αγορές, δηλαδή των τραπεζών και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, έναντι της πραγματικής οικονομίας και της παραγωγής αγαθών. Και φυσικά την ολοένα και εντεινόμενη άδικη και άνιση διανομή του πλούτου. Αυτή λοιπόν η κρίση δεν είναι ούτε πρόσκαιρη ούτε εφήμερη. Είναι κρίση συστημική, είναι κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, σηματοδοτεί το τέλος μιας ολόκληρης εποχής, σηματοδοτεί το τέλος της εποχής της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας. Και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς μεγάλες ανατροπές στους συσχετισμούς δύναμης, χωρίς ριζικές αλλαγές στη δομή της παγκόσμιας οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης.
Συνεπώς το πρόβλημα δεν είναι ότι ο κόσμος και οι κοινωνίες βρίσκονται μπροστά σε απόλυτο αδιέξοδο και δεν υπάρχουν λύσεις. Λύσεις υπάρχουν, αλλά βρίσκονται έξω από το κυρίαρχο μοντέλο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Αυτό το μοντέλο έχει φάει τα ψωμιά του, τώρα πια μόνο καταστροφή και βαρβαρότητα έχει να προσφέρει στους λαούς, γι' αυτό άλλωστε και το βλέπουμε να καταρρέει. Όταν λοιπόν εμείς εδώ στην Ελλάδα καλούμε όλους να αγωνιστούμε σε έναν ανένδοτο αγώνα, ενάντια στο Μνημόνιο, για την υπέρβαση της κρίσης, ταυτόχρονα καλούμε σε έναν αγώνα για τη συνολική υπέρβαση του καταρρέοντος μοντέλου ανάπτυξης, του πελατειακού και αντιπαραγωγικού κράτους, των παραγωγικών προτύπων στην οικονομία και στην κοινωνία. Αγωνιζόμαστε για να τα αλλάξουμε όλα και όχι για να επιστρέψουμε στα χρεωκοπημένα πρότυπα του παρελθόντος. Για να τα αλλάξουμε όλα στη χώρα μας και για να πετύχουμε μια σημαντική μεγάλη νίκη στην πρώτη γραμμή του μετώπου, που έλαχε να είναι στη χώρα μας, για λογαριασμό όχι μόνον των Ελλήνων, αλλά και όλων των λαών της Ευρώπης. Υπάρχει όμως ένα ερώτημα, εύλογο, στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε. Εντάξει, ο παγκόσμιος καπιταλισμός είναι σε κρίση υπαρξιακή, αλλά γιατί η χώρα μας να βρεθεί στο επίκεντρο της δίνης;
Γιατί μια μικρή χώρα 10 εκατομμυρίων, με μάλλον ασήμαντη συμμετοχή στους παγκόσμιους οικονομικούς δείκτες (εκτός από τη ναυτιλία, που είναι πλήρως αυτονομημένη από την ελληνική οικονομία), να είναι το πρώτο κομμάτι του ντόμινο και να κλυδωνίζεται επικίνδυνα;
Αδιανόητες μεθοδεύσεις Παπανδρέου έφεραν το ΔΝΤ
Πώς βρεθήκαμε σε αυτή την κατάσταση; Η χώρα μας δεν βρέθηκε κατά τύχη στο επίκεντρο της δίνης αυτής της κρίσης. Βρέθηκε εξαιτίας των διαχρονικών ανισοτήτων και στρεβλώσεων του παραγωγικού και κοινωνικού μοντέλου. Κυρίως όμως, εξαιτίας των αδιανόητα καταστροφικών και απαράδεκτων μεθοδεύσεων της κυβέρνησης Παπανδρέου, που άνοιξε εν κρυπτώ από τον ελληνικό λαό την πόρτα της Ευρώπης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στα καταστροφικά του προγράμματα. Η κυβέρνηση Παπανδρέου, εδώ και δύο χρόνια, με απίστευτο επαγγελματισμό και κυνισμό, εκτελεί ένα προσυμφωνημένο συμβόλαιο θανάτου της ελληνικής κοινωνίας. Ένα συμβόλαιο οικονομικής και κοινωνικής διάλυσης και εκποίησης του δημόσιου πλούτου. Και λέω επαγγελματισμό και κυνισμό, γιατί καμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να πει ενσυνείδητα τόσα πολλά ψέματα και μετά να κυβερνά κόντρα στην κοινή λογική και σαν να μη συμβαίνει τίποτα να διακηρύσσει ότι θα εξαντλήσει την τετραετία, παρά το γεγονός ότι σε όλες τις δημοσκοπήσεις μετά βίας συσπειρώνει το 15% του εκλογικού σώματος. Και προφανώς ο κος Παπανδρέου μιλά για εκλογές το 2013, γιατί τότε, φαίνεται, θα λήγει το συμβόλαιο που υπέγραψε ερήμην του ελληνικού λαού, για την παράδοση της χώρας μας στα ντόπια και ξένα συμφέροντα.
Στα συμφέροντα της εγχώριας διαπλοκής και της διεθνούς τοκογλυφίας. Θέλει να το τιμήσει το συμβόλαιο ο πρωθυπουργός και να μη φύγει πριν ολοκληρώσει το έργο του. Να μη φύγει πριν ικανοποιήσει τους Γερμανούς βιομήχανους που θέλουν να επενδύσουν με μισθούς πείνας και να ξεκοκαλίσουν 125 δισ. δημόσιας περιουσίας. Να μη φύγει πριν παραδώσει πλήρως τη χώρα στους εντολοδόχους των πιστωτών μας, εμπειρογνώμονες και τεχνοκράτες, που θα αναλάβουν το δύσκολο έργο της ανασυγκρότησης της χώρας. Όπως ακριβώς κάνουν τώρα με τη Λιβύη ή όπως έκαναν με το Ιράκ. Και να μη φύγει πριν ολοκληρώσει και τη διαδικασία παράδοσης της χώρας στον αμερικανικής κατασκευής γεωπολιτικό άξονα συμφερόντων: ΗΠΑ, Ισραήλ, Σαουδικής Αραβίας και Κατάρ.
Παράδοση που συντελείται σε μια κρίσιμη στιγμή αναδιάταξης των συσχετισμών στην εύθραυστη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, σε μια περίοδο όπου η Τουρκία επιδιώκει να ηγεμονεύσει στις αναδυόμενες αραβικές χώρες και η κυβέρνηση όχι μόνο τής επιτρέπει να επικαλείται επιλεκτικά το διεθνές Δίκαιο όταν έχει επί 37 έτη στρατό κατοχής στη Βόρεια Κύπρο, αλλά αποσύρει και την πάγια υποστήριξή μας στο αίτημα του παλαιστινιακού λαού για αυτόνομο παλαιστινιακό κράτος. Αυτό λοιπόν είναι το συμβόλαιο του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, αυτό είναι αποφασισμένος να εκτελέσει μέχρι τέλους, γι' αυτό και δεν θέλει να αφήσει την εξουσία. Αλλά το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αν θέλει ο ίδιος να αφήσει την εξουσία, αλλά αν θα τον αφήσει για πολύ ακόμα ο λαός στην εξουσία. Προχθές, κατά την ομιλία του στους Γερμανούς βιομήχανους, ο πρωθυπουργός είπε ότι δεν τον ενδιαφέρει αν ο κόσμος είναι μαζί του, αν οι Έλληνες πολίτες υποστηρίζουν η όχι την πολιτική του. Είναι ωμό και κυνικό, αλλά επίσης και πρωτοφανές, να λέει δημόσια ένας πρωθυπουργός ότι λειτουργεί ενάντια στη λαϊκή βούληση. Ότι δεν τον ενδιαφέρει η εμπιστοσύνη των Ελλήνων πολιτών, αλλά η εμπιστοσύνη των Γερμανών βιομηχάνων. Προφανώς είναι δικαίωμά του. Στην πολιτική κατρακύλα ενός ανθρώπου πιθανόν να δούμε ή να ακούσουμε και χειρότερα. Αλλά τα χαράτσια, το ένα μετά το άλλο, δεν πάνε στους Γερμανούς βιομήχανους. Πάνε στα ελληνικά νοικοκυριά. Και πάνε με ρυθμούς καταιγιστικούς. Με άθλιες δικαιολογίες. Βγαίνει ο υπουργός και λέει: επειδή καταλαβαίνουμε ότι μάλλον δεν θα μπορέσετε να πληρώσετε το χαράτσι που σας βάλαμε την προηγούμενη εβδομάδα, θα σας βάλουμε ένα ακόμα.
Ασπίδα προστασίας σε όποιον δεν έχει να πληρώσει
Και, το χειρότερο, στα νοικοκυριά δεν πάνε μόνο τα χαράτσια. Πάνε και άλλα πράγματα ταυτόχρονα. Πάνε οι δραματικές μειώσεις μισθών. Πάνε οι απολύσεις. Πάει η εφιαλτική ανεργία, η οποία παγίδευσε τον πρωθυπουργό στην αυτογελοιοποίηση, όταν στην ΔΕΘ υποσχέθηκε έναν εργαζόμενο σε κάθε οικογένεια. Πάει η εργασιακή εφεδρεία. Πάει η έμμεση φορολογία. Πάει η ανασφάλεια και η φτώχεια. Και, ναι, ο κόσμος δεν πληρώνει. Όχι γιατί δεν βλέπει τη διέξοδο που του υπόσχονται. Όχι γιατί τον υποβάλλουν σε θυσίες χωρίς το παραμικρό αντίκρισμα. Ούτε βέβαια υποκινούμενος από κάποιους που θέλουν να υπονομεύσουν την κυβέρνηση. Ο κόσμος δεν πληρώνει γιατί δεν έχει να πληρώσει. Και σε αυτό τον κόσμο θα μπούμε ασπίδα προστασίας. Να μην τολμήσουν να του κόψουν το ρεύμα. Να μην τολμήσουν να κινηθούν δικαστικά εναντίον του. Και αν θελήσουν, να ξεκινήσουν από εμάς. Να ξεκινήσουν από εμένα και από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλώνω λοιπόν ότι, σε σχέση με το χαράτσι στα ακίνητα, θα καταθέσω το μέρος του λογαριασμού μου που αναλογεί στη ΔΕΗ στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Και το μέρος που αφορά το χαράτσι θα το καταθέσω ως δωρεά στο ΚΕΘΕΑ. Σ’ αυτό τον οργανισμό που έχει στηρίξει τόσους νέους ανθρώπους για να επανενταχθούν, αλλά δεν χωράει στα μνημονιακά κιτάπια. Ο κόσμος δεν έχει, δεν μπορεί, δεν πρέπει να πληρώσει. Και σε αυτόν τον κόσμο θα βρεθούμε δίπλα. Κανένας μόνος του στην κρίση. Όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Τα ψέματα τελείωσαν. Ας σταματήσουμε να λέμε ότι αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει. Αυτή την κυβέρνηση πρέπει να τη διώξουμε και να οδηγηθεί ο τόπος στη λαϊκή ετυμηγορία. Πριν την ανεξέλεγκτη χρεωκοπία. Πριν ξεπουλήσει τα πάντα. Πριν μας καταστρέψει ολοκληρωτικά. Βέβαια, η τελευταία γραμμή άμυνας της κυβέρνησης είναι ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Όποια κυβέρνηση και να έρθει, τα ίδια θα αναγκαστεί να κάνει, λένε. Οπότε ας μας αφήσουν οι πολίτες στην ησυχία μας και ας κοιτάξουν να πληρώσουν τα χαράτσια. Εναλλακτική λύση δεν υπάρχει όταν δεν θέλεις να υπάρχει. Εύλογα πλέον οι άνθρωποι αναρωτιούνται: Τι συνεισφέρουν οι μεγάλες Ανώνυμες Εταιρείες για την έξοδο από την κρίση; Γιατί δεν φορολογούνται τα χρήματα που συσσωρεύονται στην Ελβετία; Γιατί δεν φορολογούνται οι εφοπλιστές; Γιατί δεν φορολογείται ο συσσωρευμένος πλούτος, η πολυτέλεια, οι υπέρογκες καταθέσεις, τα μερίσματα από μετοχές; Γιατί επιτέλους δεν φορολογούνται οι χρηματιστηριακές συναλλαγές; Η τεράστια εκκλησιαστική περιουσία; Γιατί δεν αντιμετωπίζεται η φοροδιαφυγή μέσω της οποίας η Ελλάδα γέμισε με βίλες offshore, εξοχικές κατοικίες με άδεια ναΐσκου, κότερα με βιτρίνα τουριστικής επιχείρησης, εταιρικά αυτοκίνητα και ό,τι άλλο μπορούσαν από κοινού να σκαρφιστούν οι κυβερνώντες με τους πλούσιους φίλους τους; Και εμείς λέμε: Δεν είμαστε η παράταξη που λέει "ναι" στα ελλείμματα και στην υπερχρέωση. ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. τα έκαναν αυτά. Σημίτης και Καραμανλής τα έκαναν αυτά. Ναι, θέλουμε το Δημόσιο να έχει πρωτογενή πλεονάσματα. Αλλά να τα παίρνει από αυτούς που έχουν. Λέμε, λοιπόν, ένα σύνθημα επίκαιρο όσο ποτέ.
Τέσσερις προτάσεις αναδιανομής του πλούτου
Να πληρώσουν οι πλούσιοι. Οι έχοντες και κατέχοντες. Η εγχώρια διαπλοκή, που χρύσωσε τον καιρό του εκσυγχρονισμού και της υποτιθέμενης «νέας διακυβέρνησης». Αντί λοιπόν για το χαράτσι σε μισθωτούς συνταξιούχους και αυτοαπασχολούμενους, που υποτίθεται ότι θα μαζέψει 1,5 δισ., να θεσμοθετηθεί μια εισφορά στο 1% επί του τζίρου των μεγάλων επιχειρήσεων, που πέρυσι ήταν πάνω από 200 δισ., και θα μαζέψει περισσότερα. Αντί για την αύξηση του ΦΠΑ στην εστίαση στο εξωφρενικό 23%, να μπει φόρος εφοπλιστών σε κάθε ένα από τα 4.000 πλοία τους, που θα αποφέρει 2 δισ. (500.000 ανά πλοίο). Αντί για το χαράτσι στα ακίνητα, ακόμη και στις πιο μικρές ιδιοκτησίες, που υποτίθεται ότι θα μαζέψει 2,5 δισ., να μπει εισφορά στις μεγάλες ακίνητες περιουσίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αξίας άνω των 500.000 ευρώ, μπορεί να αποφέρει 4 δισ. Αντί να μειωθεί το αφορολόγητο στις 5.000 ευρώ, να μπει έκτακτη εισφορά σε κινητές περιουσίες, καταθέσεις, ομόλογα, μετοχές, που υπερβαίνουν τις 100.000 ευρώ κατ’ άτομο. Και όσο για τη σπατάλη του κράτους, αυτή θα αναζητηθεί στην αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Με δραστική μείωση ενοικίων που πληρώνουν οι δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί. Με την κατάργηση και όχι την επέκταση των συμβάσεων παραχώρησης σε διαπλεκόμενους, που έχουν πληρωθεί δρόμους 3 και 4 φορές χωρίς να τους έχουν ολοκληρώσει. Όχι στο πετσόκομμα των μισθών, των συντάξεων του κοινωνικού κράτους και των δημοσίων επενδύσεων. Αυτές είναι μόνο ενδεικτικά κάποιες από τις προτάσεις που θα παρουσιάσουμε τις αμέσως επόμενες μέρες. Υπάρχουν λύσεις. Αρκεί να υπάρχει μια κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή, αποτελούμενη από τις δυνάμεις που αντιμάχονται το Μνημόνιο από αριστερή, προοδευτική σκοπιά. Και όχι κυβέρνηση ανδρείκελων, που διαλαλεί τη δημόσια περιουσία λες και είναι περιουσία της οικογένειας. Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι, απέναντι στην προσπάθεια κατατρομοκράτησης της κοινωνίας και στις κραυγές για χρεωκοπία και κοινωνική καταστροφή, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταθέσει έγκαιρα την εναλλακτική του πρόταση. Είναι μια πρόταση τεκμηριωμένη και ρεαλιστική. Είναι όμως και κάτι παραπάνω. Είναι η μοναδική διέξοδος που υπάρχει αυτή τη στιγμή για να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της ύφεσης και να ανοίξουμε ξανά την κοινωνική προοπτική.
Η πρόταση αυτή συνοψίζεται σε πέντε άξονες. Άξονας πρώτος: Η οριστική απαλλαγή από τα Μνημόνια και από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Άξονας δεύτερος: Η επιθετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Δηλαδή αυτό που η σημερινή κυβέρνηση αρνείται να κάνει και το πληρώνει ολόκληρη η κοινωνία. Άξονας τρίτος: Η άμεση κοινωνικοποίηση του τραπεζικού τομέα, ο οποίος σήμερα χρηματοδοτείται και ενισχύεται από το κοινωνικό σύνολο. Με τα πλεονεκτήματα που μας δίνουν οι τρεις πρώτοι άξονες, μπορεί να λειτουργήσει ο τέταρτος: Η εναλλακτική στρατηγική για την ανάπτυξη. Με επίκεντρο τις κοινωνικές ανάγκες και όχι τις διαθέσεις και τις κερδοσκοπικές προτεραιότητες του κεφαλαίου. Με ανασυγκρότηση των παραγωγικών κλάδων, επένδυση στην σταθερή και μόνιμη απασχόληση, ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας. Αλλά το σημαντικό: όλα αυτά ενταγμένα σε μια ολοκληρωμένη επεξεργασία εναλλακτικής αναπτυξιακής στρατηγικής, με βάση τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας. Τελευταίος άξονας, αλλά εξαιρετικά καθοριστικός: Η οικοδόμηση μιας ασπίδας προστασίας των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων. Η προοδευτική αναδιανομή του πλούτου, η διασφάλιση των δημόσιων αγαθών και η διεύρυνση του κοινωνικού κράτους.
Υπάρχει λύση. Δεν ξεχνάμε ότι η πάλη για ένα εναλλακτικό σχέδιο δεν εξαντλείται στα εθνικά πλαίσια. Είναι πάλη για την ανατροπή της σημερινής νεοφιλελεύθερης αρχιτεκτονικής του ευρώ. Είναι πάλη για την αλλαγή των συσχετισμών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Είναι πάλη για τη χειραφέτηση της Ευρώπης από το κεφάλαιο και τους κερδοσκόπους. Είναι πάλη για μια νέα, δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη. Και επομένως είναι πάλη που πρέπει να την δώσουμε χέρι - χέρι με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους εργαζόμενους. Στην Πορτογαλία. Στην Ιρλανδία,. Στην Ισπανία και την Ιταλία. Στη Γαλλία και τη Γερμανία. Μαζί με τα αδελφά κόμματα του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Παντού. Η δύναμή μας είναι στην ενότητα και την αλληλεγγύη. Όχι στον απομονωτισμό και την περιχαράκωση.
Το ότι η κατάσταση βρίσκεται σήμερα σε οριακό σημείο, δεν χρειάζεται να το πούμε εμείς. Είναι πια ορατό στους πάντες. Είδαμε τους Αγανακτισμένους να συσπειρώνονται σε ένα πρωτοφανές πλήθος και να πλημμυρίζουν τις πλατείες της χώρες. Μίλησε ο λαός μας. Δεν θέλει την κυβέρνηση, δεν θέλει το Μνημόνιο, θέλει δημοκρατία. Βλέπουμε ένα τεράστιο κίνημα συνδικάτων που υπερασπίζεται το δικαίωμα στην δουλειά και την αξιοπρέπεια. Βλέπουμε την πανεπιστημιακή κοινότητα να ξεσηκώνεται για μια φορά ακόμα, απέναντι σε έναν νόμο που καταργεί ουσιαστικά το δημόσιο πανεπιστήμιο. Βλέπουμε ακόμα και τα σχολεία να εξεγείρονται, μπροστά στα τεράστια κενά εκπαιδευτικού προσωπικού, την ανυπαρξία βιβλίων, τις κτηριακές ελλείψεις και βέβαια τη συνολική τραγική υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου. Βλέπουμε τη δημόσια υγεία να παραδίδεται στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Και απέναντι σε όλο αυτόν τον αναβρασμό, η κυβέρνηση απαντά με μια πρωτοφανή καταστολή, χωρίς όρια. Κάτι που δείχνει ότι έχει ήδη υποστεί μια τεράστια πολιτική και ηθική ήττα.
Το χιλιανό μοντέλο, που τόσο περήφανους κάνει τους νεοφιλελεύθερους τεχνοκράτες, από την οικονομία και την καταστροφή του κοινωνικού κράτους επεκτείνεται σιγά - σιγά και στην καταστολή. Αύριο ενδεχομένως να σκεφτούν να το επεκτείνουν και στη δημοκρατία.
Η κυβέρνηση έχει καταρρεύσει
Η κυβέρνηση έχει καταρρεύσει, ο κ. Παπανδρέου δεν υπάρχει. Πότε παραιτείται ενώπιον του κ. Σαμαρά, πότε ενώπιον του κ. Σαρκοζί. Θα παραιτηθεί συντόμως και τυπικά. Είναι λογικό, μπροστά στην κατάρρευση, το σύστημα να αναζητά αγωνιωδώς εναλλακτικές λύσεις. Και σε αυτόν τον προβληματισμό τρέχουν να συνεισφέρουν όλοι οι πρόθυμοι. Μιλώντας πότε για συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων, πότε για ευρύτερη κυβέρνηση των δυνάμεων του Μνημονίου και πότε για κυβέρνηση τεχνοκρατών. Ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του, λέμε εμείς. Το ΠΑΣΟΚ πιάνεται από τη Νέα Δημοκρατία του κ. Σαμαρά και ζητά συγκυβέρνηση. Ο κ. Σαμαράς πιάνεται από την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και ελπίζει να μαζέψει λίγο πολιτικό κέρδος για την παράταξή του, που επίσης καταρρέει μέσα στην αναξιοπιστία. Ταυτόχρονα προσφέρει τον εαυτό του ως πιο αξιόπιστο και φερέγγυο συνομιλητή της τρόικας, ειδικά για θέματα μαζικών απολύσεων, επισφαλούς εργασίας, χαμηλής φορολογίας του κεφαλαίου και ιδιωτικοποίησης του δημοσίου πλούτου. Όλοι μαζί, πάντως, πιάνονται από τον κ. Καρατζαφέρη, αυτή τη γραφική τηλεοπτική φιγούρα, που με το ένα πόδι πατάει στο Μνημόνιο και με το άλλο στις ακροδεξιές φασιστικές ομάδες και έχει εξυψώσει τη λαϊκιστική εντυπωσιοθηρική μπουρδολογία σε ύψιστη τέχνη.
Και αφού έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση του Μνημονίου, τώρα προτείνει κυβέρνηση υπό τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου και σε λίγο υπό τους συνταγματάρχες. Υπάρχουν, βέβαια, και άλλες λύσεις που πέφτουν στο τραπέζι από την πανικόβλητη διαπλοκή. Κάποιοι θέλουν να ξεπαγώσουν τον κ. Σημίτη, τον έναν από τους δύο βασικούς υπεύθυνους για την εκτόξευση του χρέους μαζί με τον κ. Καραμανλή. Έναν πρωθυπουργό που τον καιρό της ανάπτυξης αντί να μειώσει αύξησε το χρέος στα 180 δισ., ενώ το παρέλαβε 100 δισ. Να δούμε τι άλλο θ’ ακούσουμε. Όλη αυτή η κινητικότητα δείχνει τον πανικό ενός συστήματος υπό κατάρρευση, που ψάχνει εναγώνια λύσεις για να διασωθεί το ίδιο. Απέναντι σε αυτές τις ραδιουργίες, εμείς λέμε ότι υπάρχει εναλλακτική λύση.
Νέος συνασπισμός εξουσίας
Η λύση αυτή όμως προϋποθέτει τη μεταφορά μιας μεγάλης αλλαγής, που έχει ήδη συντελεστεί στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας, και στο πεδίο της πολιτικής. Ένα ευρύ μέτωπο, από τα αριστερά της αριστεράς ώς τον κόσμο και τα στελέχη που αποχωρούν από το ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσε σήμερα να συσπειρώσει τον λαό μας και να οργανώσει τους αγώνες, να δώσει ελπίδα και προοπτική, κυρίως να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια μεγάλη ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών. Και αν αποδεχτούμε ότι η πρώτη γραμμή του μετώπου ενός πανευρωπαϊκού και διεθνούς πολέμου βρίσκεται στη χώρα μας, τότε συνειδητοποιούμε ότι αν κερδίσουμε τη μάχη στο μέτωπο και ανατρέψουμε τους συσχετισμούς δύναμης, τότε θα έχουμε πετύχει μια κορυφαία, μια ιστορική νίκη, για λογαριασμό όχι μόνο του ελληνικού λαού, αλλά όλων των λαών της Ευρώπης. Φανταστείτε λοιπόν αν ένα ευρύ μέτωπο δυνάμεων συγκροτηθεί με στόχο τη σωτηρία της κοινωνίας και του λαού και ανατρέψει τους συσχετισμούς και πάρει την πλειοψηφία από τα κουφάρια του δικομματισμού, που μετά βίας συγκεντρώνουν από 20%, τότε τίποτα δεν θα είναι όπως πριν.
Θα πρόκειται για τη πρώτη μεγάλη υποχώρηση, την πρώτη μεγάλη ήττα των σχεδίων του κεφαλαίου σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μετά την κρίση.
Εμείς δεν λέμε ότι μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας με αριστερό πολιτικό πρόσημο θα τα βρει όλα ρόδινα ή δεν θα έχει δυσκολίες ή θα τα καταφέρει χωρίς τη διαρκή διεκδικητική παρουσία των κινημάτων και του λαού στους δρόμους. Ούτε φυσικά είπαμε ποτέ ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα πετύχει γιατί θα έχει καλύτερους διαπραγματευτές ή επειδή η γοητεία των εκπροσώπων της θα ρίξει τάβλα τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί. Εμείς αυτό που λέμε είναι ότι η δύναμη του λαού μας, η βούλησή του να πάρει την τύχη του στα χέρια του και να αποτρέψει την καταδίκη του, είναι αυτό που μπορεί να ρίξει τάβλα και τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί και την τρόικα, αλλά και την εγχώρια διαπλοκή, τον ΣΕΒ και το κρατικοδίαιτο ελληνικό κεφάλαιο. Η δύναμη του λαού μας, αν πιστέψει στη δυνατότητά του να αλλάξει τους συσχετισμούς. Ένας νέος συνασπισμός εξουσίας, με ισχυρή λαϊκή εντολή να διασώσει τη χώρα, την κοινωνία, τα λαϊκά στρώματα από την περιδίνηση θανάτου, της ύφεσης και της σκληρής λιτότητας. Με ισχυρή λαϊκή εντολή να σπάσει το συμβόλαιο θανάτου με την τρόικα, που το ονόμασαν Μνημόνιο. Με ισχυρή λαϊκή εντολή να προχωρήσει σε ένα πρόγραμμα ριζικής αναδιανομής του πλούτου και παραγωγικής ανασυγκρότησης, με στόχο την ανάπτυξη και την κοινωνική προστασία. Με ισχυρή λαϊκή εντολή να διεκδικήσει αυτά που δικαιούται η χώρα από την παρουσία της στην Ευρωζώνη. Και να αντιστρέψει τον κυρίαρχο εκβιασμό. Αντί να παριστάνει τον κομιστή των εκβιαστικών διλημμάτων από την τρόικα προς τον λαό, να αντιστρέψει το δίλημμα και από το ψευδές "Μνημόνιο ή χρεωκοπία", από το ψευδές "Λιτότητα ή έξοδος από το ευρώ", να θέσει το πραγματικό δίλημμα, που είναι: Μνημόνιο, λιτότητα και χρεοκοπία ή αναδιανομή, ανάπτυξη και κοινωνική προστασία;
Πρόσκληση σε όσες δυνάμεις καταψήφισαν το Μνημόνιο
Εδώ και δυόμισι μήνες, με την απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, απευθύναμε μια πλατιά πρόσκληση ενότητας σε πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Δεν ήταν μια αόριστη πρόσκληση δίχως παραλήπτες. Μιλήσαμε συγκεκριμένα, ονοματίσαμε όλες τις πολιτικές δυνάμεις που συγκαταλέγονται σε όσους καταψήφισαν το Μνημόνιο. Απευθυνθήκαμε στο ΚΚΕ, στους Οικολόγους, στη Δημοκρατική Αριστερά, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο Άρμα Πολιτών και στους βουλευτές που αποχώρησαν από το ΠΑΣΟΚ καταψηφίζοντας το Μνημόνιο. Δεν ήταν ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα, ήταν πρόταση ουσίας. Είναι πρόταση που την πιστεύουμε και θα επιμείνουμε σε αυτήν και θα εντείνουμε τις πρωτοβουλίες για την υλοποίησή της. Γιατί είναι πρόταση που απαντά στις ανάγκες των καιρών, στην ιστορική ευθύνη που έχουμε απέναντι στον τόπο και στις επόμενες γενιές. Πριν από λίγες μέρες, γιορτάσαμε τα 70 χρόνια του ΕΑΜ, του μετώπου που έγραψε τις πιο λαμπρές σελίδες στη σύγχρονη ιστορία του τόπου και του λαού μας.
Το ΕΑΜ συγκροτήθηκε ως μέτωπο συνεργασίας κομμάτων και αργότερα προσωπικοτήτων και κοινωνικών δυνάμεων με διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες, αλλά με έναν μείζονα κοινό στόχο, που υπερέβαινε όλες τις διαφορές. Τη σωτηρία του λαού μας από την πείνα και την εξαθλίωση. Την απελευθέρωση της χώρας από τον ξένο ζυγό. Τη κοινωνική προκοπή και τη δικαιοσύνη. Σήμερα μπορεί να μην έχουμε ξένα στρατεύματα κατοχής στη χώρα, αλλά ο λαός μας βρίσκεται ξανά αντιμέτωπος με δραματικές εξελίξεις. Βρίσκεται αντιμέτωπος με μια λαίλαπα που απειλεί την κυριαρχία και την ανεξαρτησία του, με μια λαίλαπα που απειλεί την αξιοπρέπεια, αλλά και την ίδια την επιβίωσή του. Το διακύβευμα, λοιπόν, για την αριστερά, αλλά και για τον λαό μας σήμερα, όπως και τότε, τον Σεπτέμβρη του '41, δεν είναι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό, αλλά ο δρόμος για τη σωτηρία της λαού και της κοινωνίας. Και βαδίζοντας αυτόν τον δρόμο, είναι βέβαιο ότι θα έρθουμε πολύ πιο κοντά και στο δρόμο της κοινωνικής δικαιοσύνης και του σοσιαλισμού. Όσοι αυτό δεν μπορούν να το δουν και να το κατανοήσουν. Όσοι υπεκφεύγουν με εύκολα επιχειρήματα, όσοι αρέσκονται να υπεριδεολογικοποιούν υπαρκτές αντιθέσεις εντός της αριστεράς σε σχέση με την Ευρώπη ή το μοντέλο της σοσιαλιστικής προοπτικής, απλώς ας αναλογιστούν τι κατάφερε το ΕΑΜ, 70 χρόνια πριν, και για ποιο ακριβώς λόγο γιορτάζουμε όλοι μας και υμνούμε τα κατορθώματά του.
Ας το σκεφτούμε αυτό όλες οι δυνάμεις που αγωνίζονται σήμερα κατά του Μνημονίου, μία - μία ξεχωριστά. Ας αναλογιστούμε την κρισιμότητα της στιγμής. Την ευθύνη απέναντι στην Ιστορία, απέναντι στο παρόν και στο μέλλον αυτού του τόπου. Και ας κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω στην αυτάρκεια και πολλά βήματα μπροστά για τη σωτηρία του λαού μας με μια εκλογική συνεργασία που θα διεκδικήσει να είναι πρώτη εκλογική δύναμη. Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
είναι η ώρα να τους σταματήσουμε. Είναι η ώρα να ξεσηκωθεί η κοινωνία. Και να ανοίξει με τους δικούς της αγώνες και τη δική της φωνή τον εναλλακτικό δρόμο απέναντι στην κρίση. Η αριστερά έχει να παίξει τον δικό της ρόλο σε αυτή τη μεγάλη πορεία αλλαγής. Οφείλει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών. Και οι νέοι άνθρωποι, όπως αυτοί που γεμίζουν σήμερα αυτό τον χώρο, θα βρίσκονται για μια φορά ακόμα στην πρωτοπορία των κοινωνικών αγώνων. Των αγώνων για αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη, των αγώνων για δικαίωμα στη ζωή και στο μέλλον. Ας στείλουμε σε ολόκληρη την κοινωνία, και ιδιαίτερα στις νέες γενιές, το αγωνιστικό μήνυμα αισιοδοξίας με το οποίο ξεκίνησε αυτό το Φεστιβάλ. Μπορούμε να νικήσουμε. Μπορούμε να γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου